Σπύρος Γκουτζάνης

Άνευ όρων συνθηκολόγηση και παράδοση στις απαιτήσεις των δανειστών με ένα τρίτο και πιο σκληρό μνημόνιο, προδοσία των παραδόσεων της Αριστεράς -όχι εντός εισαγωγικών- και ενός λαού που πίστεψε στο όραμα. 

Το δεύτερο εξάμηνο και μέχρι τις αρχές του 2016 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να επιβάλλει στην Ευρώπη την δική της ιδεληπτική αντιμετώπιση του προσφυγικού-μεταναστευτικού ζητήματος, με την πολιτική των ανοικτών συνόρων. Τα αποτελέσματα γίνονται ορατά: απομόνωση από την Ευρώπη, απειλή εξόδου από την Σένγκεν και μετατροπή της Ελλάδας από χώρα διέλευσης σε χώρα εγκλωβισμού των μεταναστών. 

Με τον συνδυασμό των καταστροφικών συνεπειών του τρίτου μνημονίου και της μετατροπής της χώρας σε πάρκινγκ μεταναστών, ο Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα  του -Παππάς, Φλαμπουράρης-, που ασκούν την εξουσία σαν ένα είδος “μεταμοντέρνου σταλινισμού” -όπως έχει γράψει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος-,  έχουν βάσιμες πιθανότητες να πετύχουν την πλήρη αποσάθρωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Ενδεικτική της σταλινικής αντίληψης είναι ότι ακόμη και στις κρίσιμες ώρες του καλοκαιριού κανένα όργανο του κόμματος, Κεντρική Επιτροπή, Πολιτικό Συμβούλιο, Κοινοβουλευτική Ομάδα, δεν ελήφθη υπόψη. Το παζλ συμπληρώνεται από την αντιμετώπιση που επιφυλάσσει η κυβέρνηση στα Μέσα Ενημέρωσης. Υπό το πρόσχημα της διαπλοκής και των νταβατζήδων, επιχειρεί να διαμορφώσει ένα πλήρως ελεγχόμενο τοπίο. Οι αστικές δημοκρατικές παραδόσεις της πλουραλιστικής ενημέρωσης, είναι ξένες στην παλαιοκομμουνιστική αντίληψη που αναγνωρίζει μόνο προπαγανδιστικούς μηχανισμούς. Φτάνει να δει κανείς πως διαχειρίζεται το επικοινωνιακό επιτελείο την τρέχουσα ενημέρωση, μέσω εκλεκτών και επιλεγμένων. 

Στο οικονομικό, αφού δεν μπορεί να πετύχει την κοινωνική δικαιοσύνη ενισχύοντας το εισόδημα των στρωμάτων που είναι στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας, η “κυβέρνηση της αριστεράς” επιχειρεί να κατεβάσει όλους στον χαμηλότερο παρονομαστή, διαλύοντας την μεσαία τάξη -τα 20.000 ευρώ τον χρόνο εισόδημα φαίνονται πολλά στον πρωθυπουργό. 

Στο προσφυγικό η αντίληψη της ομάδας εξουσίας είναι ότι δεν υπάρχει ζήτημα, όσοι πρόσφυγες ή μετανάστες και αν μπουν στην χώρα, αρκεί να το αντέξει η οικονομία, δηλαδή αρκεί η χώρα να λάβει την απαραίτητη οικονομική βοήθεια από την ΕΕ. Οι κοινωνικές και πολιτιστικές παράμετροι του ζητήματος καθώς οι πρόσφυγες και μετανάστες είναι φορείς μίας διαφορετικής κουλτούρας και όπου πάνε φέρουν την δική τους πατρίδα, δεν λαμβάνονται υπόψη. Κάπως έτσι ένα deal του είδους πρόσφυγες έναντι ελάφρυνσης του οικονομικού προγράμματος μάλλον θα ήταν επιθυμητό. 

Ωστόσο με την γνωστή πια διπλωματική και διαπραγματευτική δεινότητα της κυβέρνησης,  είναι πιο πιθανό να χάσει και στα δύο, το οικονομικό πρόγραμμα να μην ελαφρύνει και η Ελλάδα να βρεθεί με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και λαθρομετανάστες. Γιατί μπορεί ο Γιάννης Μουζάλας να μιλάει για 100.000 και ο Νίκος Κοτζιάς για 150.000, το κλειδί όμως το κρατά η Τουρκία: όσο θα στέλνει πρόσφυγες η Ελλάδα θα πλημμυρίζει. Η Τουρκία ήδη βάζει στο παιχνίδι τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο για να συμπληρωθεί η οικονομική και κοινωνική διάλυση με μία εθνική υποχώρηση -άλλωστε η “κυβέρνηση της αριστεράς” δεν έχει ιδιαίτερη ευαισθησία στα εθνικά, όπως δείχνει και η στάση της στο κυπριακό όπου συμφωνεί ασμένως με ένα σχέδιο Ανάν 2. 

Εν τέλει ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι αντιμέτωπος με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά με την ιστορία και κινδυνεύει να μείνει ως ο ηγέτης επί των ημερών του οποίου διαλύθηκε η χώρα.