Σπύρος Γκουτζάνης

Οι νεοδημοκράτες καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στον νεοφιλελευθερισμό και στην λαική, καραμανλική δεξιά.  Φυσικά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης εκφράζει την καραμανλική δεξιά, άσχετα με το αν αυτό θα είναι αρκετό για να κερδίσει και την ηγεσία. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πάλι κάνει αγώνα και όπου μπορεί διακηρύσσει ότι δεν είναι νεοφιλελεύθερος και ότι είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αυτόνομη πολιτική προσωπικότητα που δεν τον καθορίζει το βαρύ όνομα. 

Το πλούσιο βιογραφικό του παρέχει όλα τα εχέγγυα ότι είναι ο ιδανικός εκφραστής μίας ελίτ, που για τα ελληνικά δεδομένα έχει κακή φήμη και περισσότερο μοιάζει με προνομιούχα “αλίτ” που απολαμβάνει τα προνόμια και αποποιείται τις ευθύνες και τα βάρη της.

Αριστούχος απόφοιτος του Κολλεγίου και στην συνέχεια σπουδές στο Χάρβαρντ και μεταπτυχιακά στο Στάνφορντ και ξανά στο Χάρβαρντ. Στο βιογραφικό του προβάλλει ότι έχει εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα για να δείξει ότι έχει ένσημα. “Στέλεχος στην Chase Investment Bank και μετά σύμβουλος στην κορυφαία εταιρία συμβούλων McKinsey and Company στο Λονδίνο. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, ανώτατο στέλεχος επενδύσεων στην Alpha Ventures της Alpha Bank και στη συνέχεια τον Όμιλο της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας. Διευθύνων Σύμβουλος της Εθνικής Επιχειρηματικών Συμμετοχών, την οποία και ανέδειξε σε κορυφαία εταιρεία στην Ελληνική και Βαλκανική αγορά του private equity και του venture capital”.

Πρόκειται σαφώς για σπουδές που αν τις αποτιμήσει κανείς θα πρέπει να κόστισαν περί το ένα εκατομμύριο ευρώ για να του ανοίξουν τον δρόμο να κολλήσει ένσημα ως golden boy του διεθνούς οικονομικού συστήματος, που ευθύνεται για την παγκόσμια οικονομική κρίση. 

Είναι σαφές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει απόσταση από τον κόσμο της εργασίας, τον οποίο μάλλον αδυνατεί να κατανοήσει αν κρίνει κανείς από την συμπεριφορά του όταν ήταν υπουργός και την στάση του απέναντι στις καθαρίστριες. 

Από την πρώτη του κάθοδο στην δύσκολη Β΄Αθηνών βγήκε πρώτος σε σταυρούς παρά τα βαριά ονόματα που είχε τότε απέναντί του. Όσο κι αν προσπαθεί να πάρει αποστάσεις από την οικογενειακή κληρονομιά, είναι αμφίβολο εάν θα εκλεγόταν καν δίχως το όνομα, τον μηχανισμό και την πολιτική πελατεία του πατέρα του. Ο Κώστας Καραμανλής δεν του εμπιστεύθηκε θέση υφυπουργού με το επιχείρημα ότι ήταν η Ντόρα στην κυβέρνηση. Αντίθετα τον ανέδειξε σε κορυφαίο υπουργό ο Αντώνης Σαμαράς και ήταν ένας τρόπος αυτός να πικράνει περισσότερο την κ. Μπακογιάννη με την οποία ποτέ δεν ξεχνά τις διαφορές τους. Στην μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά ο  κ. Μητσοτάκης βρέθηκε στο στοιχείο του. Πιο καλά ένιωθε με τους εκπροσώπους της τρόικας με τους οποίους συνομιλούσε παρά με τους λαϊκιστές συναδέλφους του. Άλλωστε η μόνη κριτική που έχει να κάνει για την κυβέρνηση Σαμαρά είναι ότι δεν ολοκλήρωσε τις μνημονιακές μεταρρυθμίσεις. 

Όσο όμως κι αν προσπαθεί να πείσει ότι είναι εκσυγχρονιστής, μεταρρυθμιστής πολιτικός της νέας εποχής, δεν μπορεί να ξεφύγει από την πεπατημένη. Το πιο χαρακτηριστικό είναι ο τρόπος που πολιτεύεται όσο διεκδικεί την ηγεσία της ΝΔ. Πριν από τον πρώτο γύρο είχε πει για τον Απόστολο Τζιτζικώστα ότι “πιο δεξιά είναι ο τοίχος της Χρυσής Αυγής”, προσπαθώντας να τον εκθέσει ως ακροδεξιό. Αμέσως μετά τον πρώτο γύρο, ο κ. Μητσοτάκης δέχθηκε ασμένως την συνεργασία με τον Άδωνι Γεωργιάδη και κάπου στο φόντο ξεπροβάλλει και η φιγούρα του Μάκη Βορίδη. Προφανώς γιατί οι δύο προερχόμενοι από τον ΛΑΟΣ και διαπρέψαντες επί μνημονιακής κυβέρνησης Σαμαρά, είναι η ενσάρκωση της πολιτικής μετριοπάθειας και δεν έχουν καμία σχέση με τα άκρα. 

Οικονομικά και κοινωνικά νεοφιλελεύθερος -παρότι το αρνείται-  και πολιτικά νεοσυντηρητικός ο Κυριάκος Μητσοτάκης μάλλον απέχει παρασάγγας από την παράδοση της καραμανλικής μετριοπαθούς και με κοινωνική ευαισθησία κεντροδεξιάς.