Σπύρος Γκουτζάνης

Να που με την προχθεσινή γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους οι φορολογικές αρχές αποκτούν την δυνατότητα να μπαίνουν στα σπίτια οφειλετών, να ψάχνουν για μετρητά και πολύτιμα αντικείμενα και να κατάσχουν ότι βρίσκουν και θεωρούν ότι μπορεί να έχει αξία. Χωρίς μάλιστα την παρουσία εκπροοσώπου της εισαγγελικής αρχής. Ο εφοριακός λοιπόν θα μπουκάρει απροειδοποίητα σε σπίτια οφειλετών, αλλά τί θα κάνει;  Θα αρχίσει να ψάχνει τα συρτάρια με τα ασπρόρουχα και τις ζαρτιέρες ή μήπως το καλάθι με τα άπλυτα εσώρουχα για να βρει δεσμίδες χαρτονομισμάτων; Ο σκληρός διώκτης του οικονομικού εγκλήματος θα ξεκοιλιάζει στρώματα και μαξιλάρια για να ανακαλύψει κρυμμένους θησαυρούς; Ο ράμπο της εφορίας θα σπάει τους κουμπαράδες των παιδιών; Θα τα κάνουν όλα αυτά ενώ θα είναι μέσα στο σπίτι η οικογένεια και θα παρακολουθούν τους ελέγχους ανήλικα παιδιά; 

Και για ποιόν λόγο; για να βρουν ενδεχομένως τις 20.000 ευρώ που μπορεί να κρατά στο σπίτι ένας οικογενειάρχης για να μην πεινάσει η οικογένειά του όταν ενδεχομένως δεν έχει πληρώσει τον υπερβολικό και άδικο ΕΝΦΙΑ; Μέχρι στιγμής υπάρχουν περίπου 45.000 ανεκτέλεστα εντάλματα προσωποκράτησης για χρέη προς το δημόσιο. Προιόντος του χρόνου και με την παράταση της γενικής φτώχειας και οικονομικής καχεξίας αυτά θα αυξηθούν. Όλοι αυτοί μπορούν ξαφνικά να δουν τον εφοριακό να  μπουκάρει στα σπίτια τους. Ο πολίτης που λόγω της κακής του μοίρας έχει χάσει τα πάντα χάνει τώρα και το στοιχειώδες δικαίωμα του οικογενειακού ασύλου, το τελευταίο προπύργιο της αξιοπρέπειάς του.



Έχουν σκεφτεί στην κυβέρνηση τί σημαίνουν αυτά τα γενικά μέτρα καταστολής του πληθυσμού με πρόσχημα την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής; Το εάν θα εφαρμοστούν σε μία ή σε χίλιες περιπτώσεις απάδει. Το σημαντικό είναι ότι η κεντρική εξουσία οπλίζεται με τερατώδη όπλα γενικής καταστολής: να σταματά τα αυτοκίνητα στον δρόμο για προληπτικούς ελέγχους, να ψάχνει αναδρομικά τις κινήσεις τραπεζικών λογαριασμών, να σφραγίζει τραπεζικές θυρίδες και εν τέλει να μπαίνει στα σπίτια. Ο πολίτης που δεν έχει τακτοποιημένα τα οικονομικά του -είναι πια δεκάδες χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες- καθίσταται έρμαιο της εξουσίας. Ο πολιτισμός των ατομικών δικαιωμάτων εξαφανίζεται.

Είναι υποκρισία ότι οι κυβερνώντες δήθεν κόπτονται για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής. Στα τέσσερα χρόνια των μνημονιακών κυβερνήσεων δεν ψήφισαν ένα απλό αποτελεσματικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα ώστε μετά να το εφαρμόζουν με αυστηρότητα. Δεν είναι αρκετά τέσσερα χρόνια; Αντίθετα έχουν φέρει μία σειρά διατάξεις επί διατάξεων ως επί το πλείστον άδικες που επιβαρύνουν τους συνήθεις “πελάτες” των φορολογικών αρχών και επιτρέπουν την φοροδιαφυγή των γνωστών φοροφυγάδων. Ας υποθέσουμε όμως ότι πράγματι έχουν τίμια πρόθεση. Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ή μερικά εκατομμύρια αφορολόγητα ευρώ δικαιολογούν την κατάργηση του πλαισίου των ατομικών δικαιωμάτων; 

Είναι διπλή υποκρισία ότι η κυβέρνηση δήθεν επιφυλάσσεται και παραπέμπει το θέμα στον Άρειο Πάγο. Η πρώτη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους δεν έγινε εν κενώ, βασίστηκε σε νομοθετική διάταξη του 2013 -άλλη μία παρακαταθήκη του Γιάννη Στουρνάρα. Είναι αστείο ότι η κυβέρνηση παραπέμπει ένα τόσο σοβαρό θέμα να λυθεί από τους δικαστές. Αν ήταν μία ακόμη υπερβολή του κ. Στουρνάρα θα μπορούσε να διευθετήσει το θέμα πολύ εύκολα με μία τροπολογία μίας παραγράφου σε ένα οποιοδήποτε νομοσχέδιο. 

Και είναι ακόμη μεγαλύτερη υποκρισία που αγγίζει τα όρια του εμπαιγμού ότι τώρα ευαισθητοποιούνται και οι βουλευτές, εκείνοι δηλαδή που ψήφισαν την αρχική διάταξη. Είναι οι ίδιοι που ψηφίζουν όλες τις άδικες διατάξεις και μετά βομβαρδίζουν τους υπουργούς με ερωτήσεις για να πουλήσουν στους ψηφοφόρους-πελάτες τους κάλπικη κοινωνική ευαισθησία.