Σπύρος Γκουτζάνης

Τί μάθαμε από το ρεπορτάζ της εφημερίδας του κατεστημένου των αγορών η οποία ενίοτε είναι πιο κίτρινη και από το χαρτί που τυπώνεται; Ότι το Νοέμβριο του 2011 υπήρξε μία μεθόδευση από την πλευρά των ευρωπαίων ηγετών για να ματαιωθεί το δημοψήφισμα του Γιώργου Παπανδρέου. Το δεύτερο που μάθαμε είναι ότι μετά τις ελληνικές εκλογές του 2012 υπήρχε το περιβόητο σχέδιο Ζ του κ. Σόιμπλε για να αντιμετωπίσει το κόστος από ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από την Ευρώπη. Ορισμένοι χρησιμοποιούν την ύπαρξη του σχεδίου Ζ ως απόδειξη ότι κάποιοι ήθελαν να μας βγάλουν από την ΕΕ. Φυσικά ήθελε να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ και από την Ευρωπαική Ένωση συνολικά ο κ. Σόιμπλε ίσως αν μπορούσε ο γερμανός θα την έβγαζε και από τον πλανήτη. Μάλλον είναι ψυχολογικής φύσης το πρόβλημά του.

Ώστοσο τα ερωτήματα παραμένουν: Τι θα γινόταν εάν οι ευρωπαίοι αφήναν τον κ. Παπανδρέου να κάνει το δημοψήφισμά του; Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Το πρώτο η ελληνική κοινωνία να έδινε έγκριση στην οικονομική πολιτική τότε το δημοσιονομικό πρόγραμμα θα εφαρμοζόταν απρόσκοπτα και χωρίς κοινωνικούς και πολιτικούς κραδασμού. Το δεύτερο ενδεχόμενο ήταν οι Έλληνες να απορρίψουν το σχέδιο και οι ευρωπαίοι να της δείξουν την πόρτα της εξόδου από το ευρώ με δικής της μάλιστα ευθύνη. Αν πιστέψουμε ότι ήθελαν ή ότι δεν τους ένοιαζε η έξοδος της χώρας από το ευρώ τότε γιατί δεν το επέτρεψαν; αφού και στις δύο περιπτώσεις θα ήταν κερδισμένοι;

Έξι μήνες αργότερα, μετά τις εκλογές του Ιουνίου λένε, ο κ. Σόιμπλε είχε έτοιμο σχέδιο Ζ. Και γιατί δεν αφήσανε την Ελλάδα να βγει εκτός Ευρώπης και να το εφαρμόσουν; Όχι βέβαια γιατί θεώρησαν την συγκυβέρνηση υπεύθυνη και αξιόπιστη. Αυτά είναι παραμύθια. Υπεύθυνη και αξιόπιστη θεωρούσαν και την κυβέρνηση Παπαδήμου -που ήταν και δικός τους άνθρωπος- αλλά αυτό δεν βοήθησε και πολύ ούτε την χώρα ούτε την ΕΕ. Το σχέδιο Ζ του κ. Σόιμπλε δεν εφαρμόστηκε γιατί πολύ απλά το κόστος εφαρμογής του θα ήταν πολύ μεγάλο και οι πιθανότητες επιτυχίας του, να περιορίσει δηλαδή την επέκταση της κρίσης μηδαμινές για όλους του άλλους εκτός από τον κ. Σόιμπλε και τους ημεδαπούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Το σχέδιο αποδείκνυε ότι πολύ απλά ήταν ανεφάρμοστο. Με την έννοια ότι το κόστος εξοβελισμού της Ελλάδας ήταν πολύ μεγαλύτερο από το κόστος παραμονής.

Το ίδιο ισχύει και τώρα. Το κόστος εξόδου της Ελλάδας θα είναι τεράστιο και στον οικονομικό και στον πολιτικό τομέα. Δεν έχει αποκλειστεί ακόμη και να πυροδοτήσει μία αλυσιδωτή αντίδραση διάλυση της ευρωζώνης με οικονομικό κόστος που δεν μπορούν να σηκώσουν ούτε οι χώρες αλλά ούτε και οι αγορές που θέλουν κέρδη ή τουλάχιστον μειωμένες απώλειες. Αυτό δίνει την δυνατότητα στην οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση να κάνει ουσιαστική διαπραγμάτευση και να πετύχει το καλύτερο δυνατό για την χώρα. Ίσως είναι καιρός ο ελληνικός λαός και η κυβέρνηση του να αξιοποιήσουν αυτή την δυνατότητα και να βάλλουν τέλος σε μία πολιτική που εξακολουθεί να επισωρεύει κοινωνικά και οικονομικά ερείπια. Το ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται το δημοσίευμα των FT για να γυρίσουν την κοινωνία στο 2012 επαναφέροντας τον φόβο και τον εκβιασμό δεν τους περιποιεί τίμη.