Σπύρος Γκουτζάνης

Όταν λέει ο ΣΥΡΙΖΑ “καμία θυσία για το ευρώ ή το ευρώ δεν είναι φετίχ” δέχεται επίθεση ότι “θα βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ και θα καταστρέψει την χώρα”. Εάν πάλι πει ότι “για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τίθεται θέμα εξόδου από την ΕΕ” τότε δέχεται επίθεση από τους ίδιους ότι υποχωρεί στην Μέρκλελ ή ότι τα έχει βρει με την Ουάσινγκτον, ότι βάζει νερό στο κρασί του κλπ. Εάν συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτιά του στελέχη προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ δέχεται επίθεση ότι υιοθετεί τους διεφθαρμένους του χθες. Εάν πάλι περιορίζεται μόνο στους δικούς του που δεν πρόλαβαν να διαφθαρούν γιατί δεν άσκησαν εξουσία κατηγορείται ότι δεν ανοίγεται στις νέες μάζες των ψηφοφόρων.

Μάλιστα τον κατηγορούν ότι δέχεται στις τάξεις του στελέχη από το ΠΑΣΟΚ οι ίδιοι που καθημερινά εξυμνούν την κυβερνητική συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Λες και ο κ. Βενιζέλος και το απολειφάδι που του έχει απομείνει είναι το καλό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ και αυτοί που αποχώρησαν είναι το κακό.

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ πει ότι θα αποκαταστήσει αδικές με την επαναπρόσληψη υπαλλήλων που απολύθηκαν ή ότι θα σταματήσει τις απολύσεις τον κατηγορούν ότι  θα επαναφέρει το παρωχημένο κρατικό μοντέλο που μας οδήγησε στην καταστροφή. Εάν κάποιο στέλεχος πάρει πιο μετριοπαθή θέση πχ ότι θα αποκατασταθούν οι αδικίες σε συνάρτηση όμως με τις οικονομικές δυνατότητες κατηγορείται όλο το κόμμα ότι κάνει δεξιά στροφή και γίνεται συστημικό.

Έκει όμως που αγγίζει τα όρια του γελοίου η συμπεριφορά των επικριτών είναι στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τα μεινοτικά. Κατ αρχή το θέμα της Σαμπιχά προκάλεσε σχεδόν μονοθεματικά δελτία λες και ήταν το σημαντικότερο σε αυτή την χώρα και στον κόσμο. Ακολούθως κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ για την διαχείριση του ψηφοδελτίου του, παράγοντες που επί της ουσίας συμφωνούν με την θέση του για την “τουρκική μειονότητα”. Φυσικά αντιπαρήλθαν ότι “ύποπτες” κινήσεις έχουν κάνει σε σχέση με την μειονότητα τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και ότι ο κ. Σαμαράς προ 25ετίας είχε την ίδια θέση για την "τουρκική μειονότητα"- διάψευση του γραφείου τύπου δεν ήταν πειστική.

Βρίσκουν πάρα πολλά να καταμαρτυρήσουν στην Κουμουνδούρου και τίποτε στην κυβέρνηση και τη ΝΔ. Για παράδειγμα το ότι ο κ. Σαμαράς έχει χάσει τον έλεγχο του κόμματος όπως φαίνεται από το ότι υπουργοί, βουλευτές και κομματικά στελέχη δεν στηρίζουν τις επίσημες υποψηφιότητες για την αυτοδιοίκηση δεν είναι θέμα κατά την άποψή τους, είναι όμως θέμα η αντίδραση της τοπικής Αγουλινίτσας του ΣΥΡΙΖΑ για την επιλογή από την ηγεσία της τάδε υποψηφιότητας.

Τί κοινό έχούν όλοι αυτοί ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ, Ελιά, αποτυχημένοι εκσυγχρονιστές του σημιτικού ΠΑΣΟΚ, και οι προεκτάσεις τους στα ΜΜΕ; Μόνο ένα: το μίσος τους για τον ΣΥΡΙΖΑ. Με εξαίρεση το ΚΚΕ -που έχει πάντα τους δικούς του ιδιαίτερους λόγους αφού αναπολεί ακόμη τον σταλινισμό- οι υπόλοιποι έχουν το μίσος των νεοφιλελεύθερων απέναντι στην βασική πολιτική έκφραση της Αριστεράς. Στόχος όλων αυτών που τους ενώνει είναι να μην γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση.

Κάπως έτσι η προεκλογική αυτή περίοδος περιγράφεται από το δίπολο ΣΥΡΙΖΑ-αντίΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που δεν τιμά την κυβέρνηση η οποία στέκεται απλώς και μόνο από την ανοχή που δείχνει το βαθύ σύστημα εξουσίας μέχρι να ολοκληρώσει την δουλειά. Αν η κυβέρνηση είχε την ίδια αντιμετώπιση που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ πόσο θα άντεχε στην εξουσία το δίδυμο Σαμαράς-Βενιζέλος;