Σπύρος Γκουτζάνης

Ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου με μία δέσμη θέσεων που ξεκινούσε από την άμεση κατάργηση του μνημονίου και την επαναδιαπραγμάτευση από μηδενική βάση της δανειακής σύμβασης. Διευκρίνισε δε ότι στόχος είναι η παραμονή στην ΕΕ –άλλωστε ο Συνασπισμός είχε ξεκινήσει ως ευρωπαική αριστερά- αλλά ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ. Είναι οι ελάχιστες θέσεις για να γίνει επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές με στόχο μία βιώσιμη συμφωνία για την Ελλάδα. Παράλληλα στο ερώτημα γιατί να να υποχωρήσουν οι δανειστές ο πρόεδρός του είχε πει τότε ότι η Ελλάδα διαθέτει και εκείνη πυρηνικά παραπέμποντας στις ασύμετρες απειλές των σύγχρονων πολέμων.
Έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ από ένα ετερόκλητο σύνολο δυνάμεων που περιελάμβανε από τον Σόιμπλε, την Λαγκάρντ και τον Ολάντ μέχρι τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Κουβέλη την Παπαρήγα και τον Μιχαλολιάκο αλλά και το εγχώριο επιχειρηματικό και μιντιακό κατεστημένο.

Η κοινωνία αντιλήφθηκε ότι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ενείχε κίνδυνο-έστω και από ατύχημα- για την παραμονή στην Ευρώπη και προτίμησε την υπόσχεση του αντίπαλου συνασπισμού δυνάμεων ότι «θα αλλάξουμε το μείγμα οικονομικής πολιτικής με παραμονή πάση θυσία στο ευρώ». Αυτό το «πάση θυσία» αναιρούσε βέβαια όλα τα υπόλοιπα και ακύρωνε εκ προοιμίου κάθε δυνατότητα διαπραγμάτευσης όπως έχει πλέον αποδειχθεί δέκα μήνες μετά. Η τρικομματική ούτε επαναδιαπραγμάτευση έκανε ούτε το μείγμα οικονομικής πολιτικής άλλαξε.
Αντίθετα εφαρμόζει με πιο σκληρό τρόπο το ίδιο ακριβώς μείγμα οικονομικής πολιτικής ενεργώντας ως εκτελεστικός βραχίονας του Βερολίνου στην Ελλάδα. Τα εύσημα που παίρνει η κυβέρνηση από την Τρόικα το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες είναι επιβράβευση ότι εφαρμόζει την πολιτική εναντίον του λαού της.

Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μία συνεπή δέσμη θέσεων-ως προς την εσωτερική τους λογική, ασχέτως αν κανείς συμφωνούσε ή όχι μαζί τους. Θα περίμενε κανείς ότι έχοντας εξασφαλίσει στις εκλογές ένα 27% με τις θέσεις αυτές θα έχτιζε με συνέπεια την εναλλακτική του πρόταση εξουσίας. Δέκα μήνες μετά ποιές είναι οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ;
Ισχύει ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ ή είνα το εθνικό μας νόμισμα; Θα καταργήσει άμεσα τα μνημόνια; θα τα επαναδιαπραγματευτεί; ή θα αναστείλει την εφαρμογή τους; Θα συγκρουστεί με τους δανειστές ή θα διαπραγματευτεί μέσα στο πλαίσιο που εκείνοι έχουν βάλλει; Αν συγκρουστεί και η Γερμανία πάει στα άκρα –όπως έκανε με την Κύπρο- διαθέτει σχέδιο για τις άμεσες συνέπειες ώστε να μην πεινάσει ο πληθυσμός; Είναι αποικία χρέους ή Ελλάδα όπως είχε πει προ μηνός ο κ. Τσίπρας ή «δεν έχουμε κατοχή» όπως είπε πρόσφατα;

Σε τί οφείλονται οι παλινωδίες του το τελευταίο δεκάμηνο που δημιουργούν σύγχυση στην ελληνική κοινωνία ως προς τον προσανατολισμό του και την αποφασιστικότητά του; Όταν μιλά για παραμονή στην ευρωζώνη εννοεί την ευρωζώνη του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που μετατρέπεται με ταχείς ρυθμούς στον οικονομικό ζωτικό χώρο της ΓΕρμανίας; Τί θα κάνει αν κερδίσει την εξουσία θα διώξει την αμέσως επόμενη ημέρα τον Ράιχενμπαχ τον Φούχτελ και όλους τους υπαλλήλους της τρόικας που έχουν εγκατασταθεί στα υπουργεία και που η παρουσία τους συνιστά μία διαρκή ταπείνωση για την εθνική αξιοπρέπεια;

Το να μην βιάζεται να καταλάβει τη εξουσία και να περιμένει να αποτύχει η πολιτική των δανειστών και της κυβέρνησής τους μπορεί να είναι τακτική κίνηση. Το να υποχωρεί από τις στρατηγικές του θέσεις όμως πού οφείλεται;

Ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται το τελευταίο διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει την εποχή που ήταν κόμμα διαμαρτυρίας του 4% όταν είχε την πολυτέλεια να παίρνει θέσεις αριστερές, προοδευτικές, ευσεβείς πόθους μίας πολιτισμένης κοινωνίας για περαιτέρω βελτίωση και όχι την σημερινή εποχή που ακούγονται από παντού τα τύμπανα του πολέμου.
Αν θέλει να είναι στοιχειωδώς σοβαρός ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ξεκαθαρίσει τις θέσεις του και να παρουσιάσει ένα σχέδιο για την έξοδο της χώρας από την κρίση -μέσα ή έξω από το ευρώ- με τις δικές της εθνικές δυνάμεις. Να εξηγήσει βέβαια στον λαό ότι αυτή η στρατηγική αφενός απαιτεί την στράτευσή του και αφετέρου συνεπάγεται  μεγάλες θυσίες και ενδεχομένως περαιτέρω μείωση του βιοτικού επιπέδου για κάποιο διάστημα και να προτάξει αξίες όπως η εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, του κοινωνικού κράτους και των δικαιωμάτων, η άρνηση της μετατροπής της χώρας σε αποικία χρέους ή σε προτεκτοράτο της Γερμανίας.

Λύση εντός του πλαισίου των δανειστών καλύτερη από αυτή της τρικομματικής δεν μπορεί να πετύχει ο κ. Τσίπρας όπως δεν πέτυχε και ο κ. Σαμαράς σε σχέση με τον κ. Παπανδρέου και τον κ. Παπαδήμο. Η δική του πρόταση δεν μπορεί παρά να είναι πρόταση ρήξης με ίδιες δυνάμεις της χώρας, χωρίς ψευδαισθήσεις για συμμαχίες του Νότου και άλλα χαζοχαρούμενα αριστερο-φιλελεύθερα που θυμίζουν την προ της ανόδου εποχή του.