Σπύρος Γκουτζάνης

Εφόσον όπως είπε ο Μαρξ η βία είναι η μαμή της ιστορίας ένα αριστερό κόμμα δεν μπορεί να καταδικάσει την «βία από όπου κι αν προέρχεται». Τα αστικά καθεστωτικά κόμματα καταδικάζουν συλλήβδην την βία που προέρχεται από οπουδήποτε αλλού εκτός από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους που τα ίδια ελέγχουν και στα οποία βασίζουν την εξουσία τους.

Τα κόμματα της Αριστεράς πάλι καλύπτουν και ενίοτε οργανώνουν και καθοδηγούν εκφράσεις κοινωνικής αντίδρασης που μπορεί να εμπεριέχουν και βία και κατατείνουν στην διεκδίκηση δικαιωμάτων. Απλά πράγματα που τα ξέρουν όλοι εκτός ίσως από τον κ. Δένδια.

Γι αυτό άλλωστε τις εκφράσεις κοινωνικής βίας δεν τις έχει καταδικάσει ούτε το ΚΚΕ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνο η ψευδώνυμη «Δημοκρατική Αριστερά». Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανέκαθεν σχέσεις με τον κινηματικό και ακτιβιστικό χώρο. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει σχέση με την Αναρχία –που είναι άλλη ιδεολογία και η οποία επίσης δεν ταυτίζεται κατ ανάγκη με την τρομοκρατία- και πολύ περισσότερο με τρομοκρατικές ενέργειες.

Το «αναρχικός βουλευτής» είναι μία παραδοξότητα που μόνο ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος αντιλαμβάνεται. Ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως κάνει ένα επικίνδυνο λογικό άλμα όταν για να ενοχοποιήσει τις κοινωνικές αντιδράσεις, που μπορεί να είναι από προπηλακισμοί πολιτικών και επεισόδια στον δρόμο μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας -στα οποία ειρρήσθω εν παρόδω συμμετέχουν έστω παθητικά και εξοργισμένοι πολίτες όλων των πολιτικών αποχρώσεων- ακόμη και καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, τις συνδέει με την τρομοκρατία.

Αφού συνδέει τις εκφράσεις κοινωνικής βίας με την τρομοκρατία το επόμενο λογικό άλμα είναι εύκολο: το κόμμα που δεν καταδικάζει τα φαινόμενα κοινωνικής βίας καλύπτει την τρομοκρατία –κι ας είναι η αξιωματική αντιπολίτευση του 30%. Ακόμη και ο κ. Δένδιας δεν θα έπρεπε να κάνει τέτοια σφάλματα λογικής αλληλουχίας. Επιπλέον είναι ανοίκειο και αντιαισθητικό να στρέφεται εναντίον της Αριστεράς ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως. Το ότι συμμετείχε στην προσπάθεια στοχοποίησης του βουλευτή Διαμαντόπουλου και του κόμματός του με βάση την προβοκάτσια του χαλκευμένου βίντεο –που μαγειρεύτηκε σε κάποια υπόγεια- υπερβαίνει κατά πολύ τα εσκαμμένα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντέχει

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντέχει δημοσκοπικά. Παρά την θετική προβολή της κυβέρνησης το τελευταίο εξάμηνο, την παραμονή στο ευρώ, την εκταμίευση της δόσης, την καλλιέργεια της αισιοδοξίας για ανάκαμψη της οικονομίας, παρά την κοιλιά που έκανε η Κουμουνδούρου το ίδιο διάστημα τα λάθη και τους δισταγμούς, την έλλειψη εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, παρά τις επικοινωνιακές γκάφες σε διάφορα θέματα, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να έχει περί το 30% στις δημοσκοπήσεις. Και ενώ έχει απέναντί του την κυβέρνηση, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, την ΔΗΜΑΡ, το ΔΝΤ, το Βερολίνο, την ΕΕ (όλους αυτούς που παρεμβαίνοντας απροσχημάτιστα στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα και σε κάθε ευκαιρία διαμηνύουν ότι αν έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία η χώρα θα χρεωκοπήσει) και πλαγιοκοπείται από τα δεξιά από την Χρυσή Αυγή και αριστερά από το ΚΚΕ.

Το ερώτημα είναι εύλογο: αν σε αυτή την συγκυρία ο ΣΥΡΙΖΑ αντέχει τότε σε μερικούς μήνες όταν οι συνέπειες των επαχθών μέτρων θα είναι χειροπιαστές ενώ η ανάκαμψη και η μείωση της ανεργίας θα είναι ακόμη μακρυά και η προσδοκία θα έχει ξεθωριάσει τότε τί θα γίνει; Το μόνο που έχει να κάνει –που δεν είναι βέβαια τόσο εύκολο- είναι να παρουσιάσει ένα σχέδιο αριστερής διακυβέρνησης για την έξοδο από την κρίση με κοινωνική ευαισθησία και εξισορρόπηση των αδικιών του μνημονίου.

Γι αυτά όμως θα αποφασίσει η κοινωνία, γιατί και η κυβέρνηση έχει τους δικούς της σχεδιασμούς και εκτυλίσσει το οικονομικό της πρόγραμμα. Εκείνο που είναι απαράδεκτο είναι ότι σε μία δύσκολη συγκυρία για την χώρα το κυβερνών κόμμα μετέρχεται προβοκατόρικων μεθόδων για να πλήξει τον πολιτικό του αντίπαλο. Ανεξάρτητα με το αν η προβοκάτσια πετύχει τον στόχο της τέτοιες μέθοδοι υποσκάπτουν την Δημοκρατία.