Σπύρος Γκουτζάνης

Μια απίστευτη απρέπεια συνέβη κατά τη γενική συνέλευση των δημοσιογράφων την Τρίτη. Όταν σηκώθηκε να μιλήσει από το βήμα το μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ενωσης κ. Ηλίας Κανέλλης, ομάδα δημοσιογράφων τον αποδοκίμασαν. Χωρίς να τον ακούσουν. Και ο κ. Κανέλλης αποχώρησε από το βήμα πριν μιλήσει.

Δεν τον γνωρίζω τον κ. Κανέλλη, δεν έχουμε μιλήσει ποτέ, οι απόψεις του όσο τις γνωρίζω είναι πολύ νεοφιλελεύθερες για τα γούστα μου. Στο κείμενο που έχει μοιράσει προς υπογραφή σε συναδέλφους, ενώ στην πρώτη παράγραφο διαπιστώνει σωστά τα αίτια της κρίσης, στη συνέχεια κατανέμει περίπου εξίσου την ευθύνη σε εργοδοσία και δημοσιογράφους, κάτι με το οποίο διαφωνώ. Δεν αυτοκαταργήθηκε η ΕΣΗΕΑ τον Οκτώβριο του 2010 προκειμένου να μην υπάρξει συζήτηση και διαπραγμάτευση, η Ενωση Ιδιοκτητών αυτοκαταργήθηκε και εκείνη αποφεύγει μονίμως τη συζήτηση γιατί επιβάλλει μονομερώς τις αποφάσεις της. Πολλοί ιδιοκτήτες συμπεριφέρονται σαν μπακάληδες με τη λογική  «ποιος είσαι εσύ που θα κάνεις κουμάντο στο μαγαζί μου;».

 Ωστόσο είναι απαράδεκτο ότι τον συνάδελφο Κανέλλη τον εμπόδισαν να μιλήσει, παρότι κατά την άποψή μου και εκείνος έπρεπε να επιμείνει. Το τι είχε να πει είναι δευτερεύον. Τα ουσιαστικά είναι άλλα. Πρώτον, η γενική συνέλευση του κλάδου ή είναι χώρος δημοκρατίας και ελευθερίας, όπου όλες οι απόψεις ακούγονται και όλοι έχουν δικαίωμα να μιλήσουν, ή διαφορετικά δεν υφίσταται ως συνέλευση. Εκείνοι που του στέρησαν τον λόγο υπονόμευσαν τη νομιμοποίησή της. Δεύτερον, ο κ. Κανέλλης είναι εκλεγμένο μέλος του Δ.Σ., εκπροσωπεί συναδέλφους και εκφράζει μια γενικότερη άποψη. Εκείνοι που δημιούργησαν το επεισόδιο δεν φίμωσαν μόνο τον κ. Κανέλλη αλλά και τους συναδέλφους που εκφράζει. Αν οι ίδιοι θέλουν συνέλευση που θα ακούγεται μόνο η δική τους άποψη, ας την κάνουν μόνοι τους και μη ζητούν από τους δημοσιογράφους να προσέρχονται. Είμαι σίγουρος ότι, αν από την αρχή έλεγαν ότι δεν αφήσουν κάποιον να μιλήσει, πολλοί δεν θα προσέρχονταν και δεν θα συμμετείχαν.

Υπάρχει όμως και κάτι επίσης ουσιαστικό. Στον διάλογο που έχει ανοίξει στον κλάδο υπάρχουν πιο μαχητικές απόψεις που υποστηρίζουν τη ρήξη και την απεργία διαρκείας και πιο διαλλακτικές που υποστηρίζουν πως ό,τι γίνει θα πρέπει να είναι με ανοιχτά μέσα ενημέρωσης. Ειρήσθω εν παρόδω, έχω ταχθεί δημοσίως από το βήμα του μικτού συμβουλίου της Ενωσης υπέρ της απεργίας, εφόσον συμφωνήσουμε σε ένα ρεαλιστικό διεκδικητικό πλαίσιο και βεβαίως διαμορφωθεί και πλειοψηφία που να τη στηρίζει. Αν όμως οι μεν  κατηγορούν για «αριστερισμό», «προβοκάτσια», «συμπλεγματισμό» και οι άλλοι απαντούν με «ενδοτισμό», «πουλημένους», «εργοδοτικούς» και αν οι μεν φιμώνουν τους δε, τότε δεν γίνεται διάλογος για την αναζήτηση κοινών θέσεων με σκοπό έναν ενωτικό αγώνα, αλλά έχουμε αρχίσει τον εμφύλιο. Αν είναι έτσι, τότε ας διαχωριστούμε κι ας τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του. Και τότε να δούμε τι απεργία θα γίνει και ποιοι θα την κάνουν! Εν κατακλείδι η δικαιολογημένη και δίκαιη αγανάκτηση, οργή και απόγνωση δεν μπορούν να καταργούν τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις της δημοκρατικής λειτουργίας και τη βάση της συνεννόησης και της συναίνεσης γιατί τότε μένει μια δυναμική μειοψηφία, που απλώς επιβάλλεται.