Ρομίνα Ξύδα

Είναι ο Αλέξης. Είναι τα Εξάρχεια ή αλλιώς η γη του άδικου θανάτου τους, είναι οι σφαίρες εξοστρακισμένων εγκεφάλων, είναι οι φίλοι που περνούν για να τους “ανταμώσουν”, είναι οι μάνες τους που ποτέ δεν θα “αναστηθούν”, είναι οι σύντροφοι που φωνάζουν συνθήματα και οι μπαχαλάκηδες που καίνε αυτοκίνητα και σπάνε τζαμαρίες, είναι η λογική που γίνεται επέτειος και η επέτειος που γίνεται παράνοια πάνω σε πληκτρολόγια παρανοϊκών μετριοτήτων. 

Όταν σκότωσαν τον Καλτεζά ήμουν παιδί. Ένα παιδί με τη ματιά καρφωμένη στο πρωτοσέλιδο του άψυχου κορμιού του. Ένα παιδί τρομαγμένο, οργισμένο, αηδιασμένο, προδομένο από τον “καλό μπάτσο που πάντα μας προστατεύει”. Ένα παιδί περικυκλωμένο από ενήλικες ανοησίες που έσκαγαν μέσα μου σαν μολότοφ κάνοντας στάχτη όσους “ξερνούσαν” ότι για την κακή τύχη του Μιχάλη έφταιγε το καρό του πουκάμισο, το μαντήλι στο λαιμό, το σκουλαρίκι στ' αυτί κι ο χωρισμός των γονιών του. Ίσως να ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι το μίσος του μέτριου ανθρώπου για το διαφορετικό είναι τόσο μεγάλο, τόσο άρρωστο και τόσο διεστραμμένο, που μπορεί να σκοτώνει έναν νεκρό ξανά και ξανά.            

'Οταν σκότωσαν τον Γρηγορόπουλο ήμουν μάνα. Μία μάνα που έδιωχνε το βλέμμα της από το άψυχο κορμί του Αλέξη, δεν το σήκωνα, δεν το μπορούσα. Μία μάνα που ευχόταν για το δικό της παιδί να μην αισθανθεί ποτέ την τεράστια μικρότητα των πολλών άλλων, να μη γευτεί στιγμή το μυαλό-κουκούτσι αυτού του κόσμου, να μπορεί να χλευάσει τα κόμπλεξ του, να φτύσει τα απωθημένα του, να ξεράσει την κακία του. Για τις κότες αυτού του κόσμου, που μεγάλωναν πλάι μου _όπως καμία άλλη _ τα δικά τους κοκόρια, ο Αλέξης δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο και η μάνα του τίποτα περισσότερο από μία “ανεπαρκής και ανάξια κοσμική κότα που πήρε το παιδί στο λαιμό της επειδή δεν το διαπαιδαγώγησε σωστά”. 

Δύο δολοφονίες, καμία διαφορά. Το τέλος του Μιχάλη συνοδεύτηκε από μικροαστικές μπούρδες, το τέλος του Αλέξη από ταξικό μίσος, το τέλος και των δύο από το φασιστικό υπόστρωμα της ελληνικής κοινωνίας που τα τελευταία χρόνια όχι απλώς δεν έχει παλιώσει αλλά έχει μετατραπεί σ' ένα ολοκαίνουριο πάπλωμα που πέφτει ασήκωτο στο μέλλον των δικών μας παιδιών. Όχι. Τα παιδιά που κατεβάζουν τζαμαρίες και καίνε την περιουσία σου δεν φταίνε όσο φταις εσύ, σ' αρέσει δεν σ' αρέσει. Ο κύριος ένοχος του καταστροφικού τους μίσους, απόρροια των αμέτρητων αδιεξόδων τους, είσαι εσύ φιλαράκι μου.

Εσύ, που αποκάλεσες τα νεκρά δεκαπεντάχρονα αγόρια ακαμάτες, βάνδαλους, τσογλάνια και αληταριά.  Εσύ, που σε αντίθεση με τη δική τους “ξεφτιλισμένη μάνα”, αυτοανακηρύσσεσαι κυρία του σπιτικού σου και υπόδειγμα του μητρικού σου σύμπαντος. Εσύ, που πιστεύεις πως όταν ένα παιδί έχει φράγκα δεν έχει το δικαίωμα να επαναστατεί αλλά την υποχρέωση να λιάζεται στα καφέ του Κολωνακίου παρέα με την προσωπική του κλίκα. Εσύ, που θεωρείς ότι “όποιο παιδί κάνει φασαρίες αξίζει μια σφαίρα στο κεφάλι”. Εσύ, που υποθήκευσες το μέλλον των σημερινών παιδιών στο δικό σου δανεικό και χιλιοδανεισμένο σύμπαν.

Εσύ, που φοράς την κουκούλα  της ανωνυμίας γράφοντας τσιτάτες μαλακίες του στυλ: “Σε μια ευνομούμενη χώρα, οι γονείς αυτών των παιδιών θα έπρεπε να είναι στη φυλακή για παραμέληση ανηλίκου. Ατύχημα ήταν, δεν ήταν δολοφονία”. Εσύ, που ο ελλειμματικός σου εγκέφαλος σού απαγορεύει να κατανοήσεις ότι οι δολοφονίες ανήλικων παιδιών από αστυνομικό χέρι απειλούν τη δημοκρατία περισσότερο από τις μολότοφ που εκτοξεύουν οι διαδηλωτές. Εσύ, που υπάρχεις μέσα από μία ανυπαρξία χειρότερη κι από θάνατο...