Πέτρος Κατσάκος

Το 1960 ο Μέντης Μποστανζόγλου, ο γνωστός μας Μποστ, για να σχολιάσει την επικαιρότητα της εποχής είχε σχεδιάσει  γραμματόσημα με «οδόντας μυτερούς».

Σε ένα από αυτά ζωγράφισε τον κυβερνήτη του ιστιοφόρου «Ζάλονγκον» πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου να ταξιδεύει στη Γερμανία για να ζητήσει δάνειο. Στο περιθώριο του γραμματοσήμου αναγράφεται τραγουδάκι, του οποίου οι στίχοι έχουν ως εξής (με την ορθογραφία του Μποστ): «Πάμε στο άγνωστο για μάρκα με ελπίδα - να ζητιανέψουμε σε τόπους μακρυνούς - να ορθοποδήσουμε πριν έρθη καταιγίδα - και αμνηστέβουμαι κε άλλους Γερμανούς - Σκίσον πλοίον τας θαλάσας - εις την Μπον να είμε φτάσας - Σκίσον τα νερά προπέλαι - Αραχνιάσαν αι μασέλε».

Σήμερα συμπληρώνονται 27 χρόνια από τον θάνατο του μοναδικού αυτού καλλιτέχνη που συντρόφεψε μια γενιά ελλήνων με τον «Πειναλέοντα» και την «Ανεργίτσα», δύο αλησμόνητους αντι-ήρωες, παιδιά της μετεμφυλιακής και φτωχής ψωροκώσταινας.


Σε μια εποχή που η χώρα είναι ξανά «πανί με πανί», στα ταμεία δεν υπάρχει σάλιο, ο Πειναλέον και η Ανεργίτσα ζουν πάλι ανάμεσά μας και ένας λαός κοιτά με αγωνία προς Γερμανία, ο Μποστ εμφανίζεται επίκαιρος όσο ποτέ.

Εκτυφλωτικά ανορθόγραφος μέσα σε μια γενικευμένη κοινωνική και οικονομική ανορθογραφία με μια  γλώσσα που «κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει», καυτηριάζει όχι μόνο την κοινωνία της εποχής του αλλά και τη σημερινή. Την δική μας Ελλάδα.

Την Ελλάδα που, όπως και τότε, κυριαρχεί η ανεργία , οι περικοπές στους μισθούς, το «δόντι», το φακελάκι και η αφόρητη απελπισία!

Έτσι και σήμερα το ιστιοφόρο «Ζάλονγκον» θαλασσοδέρνεται μεταξύ Βερολίνου και Βρυξελλών μπάζοντας από παντού νερά προσβλέποντας στην σωτηρία της ύστατης στιγμής. Και αν στο τιμόνι του πλοίου δεν κάθεται όπως τότε ένας Γεώργιος Παπανδρέου στα αμπάρια βρίσκονται όπως πάντα τα συνήθη θύματα της κρίσης που δεν είναι άλλοι από τον Πειναλέοντα και την Ανεργίτσα.