Παναγιώτης Ευαγγελίου

Συντάξεις που δεν είναι ακόμα 13, συντάξεις που είναι πια λιγότερες κατά 280 ευρώ επί 12, όσο το ΕΚΑΣ που κόπηκε…

Από την άλλη πλευρά, επίσης λίγες ώρες πριν -επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά τη ρήση ότι οι αριθμοί τυχαίνει πολλές φορές να ευημερούν ενώ ταυτόχρονα οι άνθρωποι να δυστυχούν- ανακοινωνόταν υπερπλεόνασμα για το 2018 που ξεπερνούσε το 4% και καταβάλλονταν επιδόματα σε δικαιούχους.

Υπερπλεόνασμα που χτίστηκε βέβαια όχι από την ανάπτυξη της χώρας, αλλά από την υπερφορολόγηση της κακόμοιρης κάποτε ακμάζουσας μεσαίας τάξης που πλέον ακροβατεί ανάμεσα στο φάντασμα του παλιού της εαυτού και στο κατώφλι της φτώχειας.

Τι μας φέρνει αυτό το πρώτο μεταμνημονιακό Πάσχα; Ελπίδα, δυναμισμό, αισιοδοξία, επενδύσεις, εθνική ομόνοια, μείωση της ανεργίας, τα παιδιά μας από το εξωτερικό, την Ανάσταση της χώρας; Προς το παρόν, μόνο τον Γολγοθά και τη Σταύρωση… Μέσα σε ένα κλίμα προεκλογικό, έντονα πολωμένο, μια Μεγάλη Εβδομάδα με χιλιάδες υποψήφιους και υποψήφιες να μοιράζουν προεκλογικό υλικό κυριολεκτικά όπου κι αν βρεθούν, τα μαγαζιά να αναζητούν πελάτες και να αναπολούν τζίρους κραταιούς. Κι αυτά τα κρουαζιερόπλοια του Καθολικού Πάσχα φέτος ταξίδεψαν για αλλού, μεταθέτοντας την άφιξη επισκεπτών για αργότερα.

Αν γυρίσουμε το ρολόι δέκα χρόνια πριν, το Πάσχα του 2009, η χώρα ζούσε σε ένα άλλο σύμπαν, όχι απαραίτητα παράλληλο... Τέτοιες μέρες, ένα από τα ρεπορτάζ αφορούσε το πώς θα ξοδέψουν το –κομμένο πια– δώρο οι παππούδες και οι γιαγιάδες υπέρ των εγγονιών, ένα άλλο τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι οι τράπεζες είναι θωρακισμένες –ούτε άρματα μάχης να ήταν–, ένα τρίτο τις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009, ένα τέταρτο τις έρευνες ότι οι Έλληνες δεν είναι υπερχρεωμένοι άρα είναι ευκαιρία να λάβουν φθηνό χρήμα και αντί για νοίκι να ξεπληρώνουν δόση για να μείνει και το σπίτι, κι όλα αυτά ανάμεσα σε τηλεφωνήματα όπου ευγενικές φωνές ενημέρωναν ότι το δάνειο που ουδέποτε είχαμε αιτηθεί έχει εγκριθεί και μας περιμένει…

Κι ύστερα πέσαμε σε κώμα… Δύο ημέρες πριν από σήμερα, στις 23 Απρίλη 2010, από το Καστελόριζο, τόπο ιερό, τόπο ηρωικό, τόπο ελληνικό, πολιτικοί με ονοματεπώνυμο βαρύ σαν ιστορία μίλησαν για Οδύσσεια, μίλησαν για Ιθάκη, μίλησαν για ταξίδι με σχέδιο σε χαρτογραφημένα νερά. Αυτό όμως για το οποίο δε μίλησαν ήταν ότι στην Οδύσσεια κανένα καράβι και κανένας σύντροφος του Οδυσσέα δε γύρισε στην Ιθάκη, αλλά χάθηκαν όλοι… Μόνο ο Οδυσσέας γύρισε στην Ιθάκη, κι αυτός γυμνός και πάμπτωχος…

Ακόμα και τώρα σ’ αυτό το κώμα είμαστε. Πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, ας ελπίσουμε όχι εθνικό… Προσπαθούμε να μοιράσουμε ένα ασθενικό υπερπλεόνασμα σε επιδόματα ανέργων, αντί υγιές εθνικό εισόδημα σε μισθούς εργαζομένων. Υπερπλεόνασμα που βέβαια προέκυψε στραγγίζοντας τα μόνιμα υποζύγια. Μισθωτούς, συνταξιούχους. Μέσα από ένα φορολογικό σύστημα απίστευτο, αντάξιο τριτοκοσμικής χώρας, όπου κανένα έξοδο δε λογαριάζεται και δεν αφαιρείται από το εισόδημα, όπου οι άνω των 20.000 ευρώ ετησίως ξαφνικά είναι η οικονομική ολιγαρχία του τόπου οπότε δεν δικαιούνται επιδομάτων, δεν γλυτώνουν τα σπίτια τους αν έχουν χρέη, δεν δικαιούνται –ας μην ήταν πλούσιοι βρε αδερφέ, ποιος τους φταίει που είναι συνεπείς και όχι κόκκινοι– τραπεζικών ρυθμίσεων, υφίστανται όλες τις κρατήσεις, δεν έχουν καθόλου απαλλαγές, δεν γλυτώνουν με τίποτα, την ίδια ώρα που η φοροδιαφυγή θριαμβεύει χειμώνα-καλοκαίρι στα νησιά, στα βουνά και στα λαγκάδια, που το μαύρο χρήμα κυλά υπόγεια και συντηρεί μια «αόρατη» οικονομία, την οποία δε νοιάζεται να κάνει ορατή και να πατάξει κανείς. Μισθωτοί, συνταξιούχοι ας είναι καλά, όσο αντέξουν…

Πρέπει κάποτε να επανέλθουμε. Πρέπει να ξυπνήσουμε από το κώμα. Πρέπει να βγούμε από το τέλμα. Μόνος τρόπος, οι σωστές αποφάσεις μας. Όταν έρθει η ώρα, στη δική μας Οδύσσεια, οι Σειρήνες ας μην μας μαγέψουν. Οι λωτοί ας μην μας κάνουν να ξεχάσουμε. Η Κίρκη ας μην μας αγγίξει με το ραβδί της. Ας γλιτώσουμε από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Γιατί αν μια ρήση είναι πως η ιστορία όταν επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι μια αντίστοιχη ρήση είναι πως η Οδύσσεια όταν επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία… Η ώρα της κάλπης είναι κοντά. Ας είναι οι επιλογές μας αντάξιες των ελπίδων μας.