Παν. Μπουσμπουρέλης

Παρά το γεγονός ότι ακόμα δεν έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό, η χώρα, κατά πολλούς, πέρασε το Κάβο Ντόρο. Πόσες φορές έχουμε ξαναπεί και, ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια, τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τώρα την προοπτική προς το καλύτερο;

Πρώτα απ’ όλα, παρά τις απανωτές στραβές, τόσο της τρόικας όσο και της οικονομικής διαχείρισης επί ΠΑΣΟΚ, κάποια πρόοδος έχει συντελεστεί και πλησιάζει η ώρα για το πρωτογενές πλεόνασμα. Ο πρώτος δημοσιονομικός στόχος είναι κοντά και αυτό είναι αυταπόδεικτο.

Δεύτερον, οι εταίροι και οι πιστωτές μας έχουν αντιμετωπίσει πιεστικά το δίλημμα παραμονής ή όχι της Ελλάδας στην ευρωζώνη και έχουν καταλήξει στο να παραμείνουμε.

Τρίτον, έχει προηγηθεί εκλογική αναμέτρηση, με καθαρή εντολή να παραμείνουμε στο ευρώ.
Και το κυριότερο, η ευρωπαϊκή πρακτική, μετά την κίνηση Ντράγκι, αποδεικνύει ότι αλλάζει πια η φόρμουλα για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Ολα αυτά δεν σημαίνουν ότι η θαυματουργή συνταγή της τρόικας θα αποδώσει και δεν το λέμε μόνο εμείς αυτό, αλλά και οι διεθνείς οίκοι, ακόμα και η Alpha Bank στη σχετική ανάλυσή της.
Για να αλλάξουν, όμως, οι όροι, θα πρέπει φανεί το νοικοκύρεμα. Με τη διγλωσσία που, τόσο υπομονετικά αλλά μάταια, επιμένει να διατηρεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αποτελέσματα δεν θα υπάρξουν και η κοινωνία δεν φαίνεται να ανέχεται εσαεί την κοροϊδία. Καλώς ή κακώς, η πορεία εξυγίανσης της οικονομίας περνά από ορισμένους δρόμους. Αν, όμως, κάποια πράγματα είχαν γίνει πιο γρήγορα, παράλληλα με τις πρώτες περικοπές των στενοκέφαλων τροϊκανών, δεν θα είχαμε φτάσει στο πάρα πέντε της εξόδου. Γι’ αυτό τον λόγο πρέπει να πάρουμε τη δόση, ώστε να μπουν κεφάλαια στην αγορά και να προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις, για να αρχίσουν επιτέλους κάποιοι να επενδύουν στη χώρα.

Σκέφτηκε ποτέ κανείς τα τελευταία τρία χρόνια να κάνει ένα επενδυτικό πρόγραμμα, ένα joint venture έστω, με μια κρατική ευρωπαϊκή εταιρεία στον κλάδο της ύδρευσης; Οχι, το κράτος είναι για να κονομάμε. Ή μήπως και γι’ αυτό φταίει ο Καραμανλής που, πριν αποχωρήσει, είχε προκηρύξει την πώληση πακέτου της ΕΥΑΘ;

Κάθισε κανείς να δει σοβαρά το πώς θα μπορούσε άραγε να αναχρηματοδοτηθεί ο τομέας της δημόσιας υγείας της χώρας, εκεί που ο ιδιωτικός οργιάζει με τα κάθε είδους παραγοντιλίκια;

Ασχολήθηκε κάποιος εκτός από τις τράπεζες με τα Ταμεία και πώς θα ήταν δυνατόν να προστατευθούν αυτά από το «κούρεμα»; Οχι, διότι όλα αυτά και άλλα τόσα προβλήματα απαιτούν πολλή δουλειά, κόπο και χρόνο. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι μην και διώξουν κανένα ρεμάλι από το Δημόσιο και χάσουν τις ψήφους.
Δυστυχώς Ή ευτυχώς, η πορεία προς τη σταθεροποίηση δεν θα είναι καθόλου εύκολη και θα πρέπει μόνοι μας να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα. Και σε αυτή την κατεύθυνση δεν μπορούμε να συμφωνούμε όλοι. Η γραμμή της κεντροδεξιάς πλευράς είναι πολύ ξεκάθαρη, όπως επίσης και εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αποδέχεται αυτή την πολιτική.

Μακροπρόθεσμα αυτές είναι οι δύο τάσεις και αυτές θα αναμετρηθούν. Αλίμονο αν συμφωνούσαμε όλοι σε όλα. Για να εξηγούμαστε, όμως, τα σχήματα «τραβεστί» είναι τα πιο επικίνδυνα και εκείνα που εγγυώνται μόνο την αποτυχία. Επί της ουσίας, κανείς δεν γνωρίζει αν η κοινωνία είναι πιο ευτυχισμένη στην Αμερική ή στην Κούβα. Ομως είναι σίγουρο ότι δεν είναι σε αυτή τη χώρα. Και δεν έχει κανέναν λόγο να μείνει έτσι.

Οι κόκκινες γραμμές είναι μόνο προς τέρψιν των προς απαξίωση πολιτικών. Η πορεία μέσα στην κόλαση, στην οποία έφερε την κοινωνία η πολιτική τού διαίρει και βασίλευε, έχει δρόμο ακόμα, είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο. Γιατί αν πρόκειται να κόψουμε μόνοι μας λεφτά, να είστε σίγουροι ότι θα κακοπεράσουμε και μάλιστα για καιρό.