π. Ηλίας Μάκος

Αυτό μας μεταφέρουν οι ήρωες. Και οι ήρωες αξίζουν μίμηση. Γιατί όταν τους μιμούμαστε, δίνουμε ζωή στην πατρίδα, συνέχεια ζωντανή και ολοκάθαρη στη δύσκολη πορεία της.

Δεν έλειψαν, βέβαια, σ 'εκείνα τα δίσεκτα χρόνια τα συμφέροντα, οι προδοσίες, τα πάθη. Είχε και τις σκιερές πλευρές της η Επανάσταση. Ωστόσο οι ρίζες και το μεγαλείο της βρίσκονται στο ότι ο φτωχός λαός και οι προύχοντες (που πολλοί από αυτούς στο τέλος κατάντησαν ζητιάνοι) σήκωσαν μπαϊράκια και ανέμισαν γιαταγάνια και έγιναν πύρινοι δαυλοί, όχι από ένα θολό ξέσπασμα εθνικού εγωισμού, αλλά για να αναπνεύσουν λεύτερα.

Και στις ημέρες μας, που πάλι κρίσιμοι είναι οι καιροί και κάποιοι δεν διστάζουν να ρίξουν λάσπη για να ασχημίσουν την ομορφιά της αρετής και του ψυχικού μεγαλείου των γενναίων της Επανάστασης, διαβάλλοντας και διαστρέφοντας τους ηρωισμούς και τα ολοκαυτώματα, τις θυσίες και την ανιδιοτέλεια των αγωνιστών του 1821, πρέπει να κρατηθεί όρθια η ελληνική ψυχή, ξεπερνώντας κάθε μορφής ραγιαδισμό.

Γενιά τη γενιά, κρίκο τον κρίκο, δένεται η άθραυστη αλυσίδα για να κρατηθούν σφιχτά ενωμένοι οι Έλληνες σε χρόνια συμφοριασμένα.

Έχει μεγάλη αξία, ένα γεγονός, που δεν είναι πολύ γνωστό. Μετά την Ελληνική Επανάσταση ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αποσύρθηκε απογοητευμένος στη Βιέννη, όπου πέθανε πάμφτωχος και σχεδόν ξεχασμένος. Θεωρούσε ότι το κράτος συμπεριφέρθηκε με αγνωμοσύνη στους Υψηλάντηδες και στον αγώνα τους, αλλά και σε άλλους πρωταγωνιστές της αποτίναξης του Τουρκικού ζυγού...

Αλλά ο ίδιος δεν διανοήθηκε να ξεριζώσει την Ελλάδα από μέσα του. Η τελευταία επιθυμία του ήταν να αφαιρεθεί η καρδιά του από το σώμα του και να μεταφερθεί στην λατρεμένη πατρίδα του, όπου άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη του. Έτσι κι έγινε, και τώρα φυλάσσεται ταριχευμένη στο ναό των Παμεγίστων Ταξιαρχών πίσω από το Προεδρικό Μέγαρο.

Και ο Υψηλάντης και ο Κολοκοτρώνης, και ο Καραϊσκάκης και ο Μακρυγιάννης και ο Αθανάσιος Διάκος και ο Παπαφλέσσας και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης και η Μνατώ Μαυρογένους και οι Σουλιώτες και όλη η χορεία των αθανάτων, πολέμησαν για να μην είναι ραγιάδες οι Έλληνες.

Τι ήταν ο ραγιάς; Δούλος και σκλάβος και εξευτελισμένος και περιφρονημένος και ποδοπατημένος και κυνηγημένος και βασανισμένος.

Με σκλαβωμένη την Πατρίδα, χωρίς καν το δικαίωμα της ζωής, άκουγε να εξυβρίζονται το Έθνος του και η πίστη του και έβλεπε να ατιμάζεται η οικογένειά του και να εξισλαμίζονται τα παιδιά του και να γίνονται γενίτσαροι.

Ήταν καθημερινά το κεφάλι του κάτω από το σπαθί του αιμοβόρου τυράννου. Τι φρικτός και αβάσταχτος πόνος, ποια εθνική και ατέλειωτη συμφορά...

Αυτός ο ραγιάς επί τέλους ξεσηκώθηκε. Είπε να αγωνιστεί και να θυσιαστεί για να ελευθερωθεί. Το είπε και το έκανε.

Διεκδίκησε το δικαίωμά του να ζήσει και να μην πεθάνει. Και όρμησε ο ραγιάς κατεπάνω του τυράννου. Και ο τύραννος τα έχασε. Σαλεύτηκαν τα θεμέλια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο τύραννος είδε την τόλμη του ραγιά και έφριξε και και τα έχασε και τρόμαξε. Το ραγιά του φοβήθηκε ο τύραννος...

Οι αγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα του 1821, παρά τα τυχόν ελαττώματα και πταίσματά τους ως άνθρωποι, θυσίασαν τον εαυτό τους, για να μας απαλλάξουν από τη σκληρή τυραννία και να μας κληροδοτήσουν την πολυπόθητη ελευθερία, ώστε να ζούμε ελεύθεροι και όχι ραγιάδες.

Με την ελληνική σημαία στο χέρι, με το σταυρό του Χριστού στην ψυχή, σφαγιάστηκαν, για να σπάσει το Έθνος δεσμά ατελείωτα, να σηκώσει κεφάλι, να βαδίσει αγονάτιστο, να προχωρήσει τιμημένο.

Πρέπει να μελετήσουμε, για να διδαχθούμε, προσεκτικότερα το ξεσήκωμα της φυλής μας, που δεν έχει το αντίστοιχό της στην παγκόσμια ιστορία. Και προσοχή από τα "κόκκαλα", που μας πετούν ιστορικοί ερμηνευτές, σε μια προσπάθεια να θαμπώσουν και να αμφισβητήσουν θαυμαστά γεγονότα.

Όλοι οι ήρωες πέρασαν από το δρόμο της θυσίας, προκειμένου να υπερασπιστούν σπιθαμή προς σπιθαμή το χώμα μας, να διαφυλάξουν τα όσια και τα ιερά μας . Και η Ελλάδα δεν έχει μόνο ένα δρόμο θυσίας. Έχει πολλούς δρόμους θυσίας. Κάθε γωνιά της αγαπημένης γης και ένας δρόμος θυσίας.

Ας σταθούμε οι σημερινοί Έλληνες και ας συγκριθούμε με το εικοσιένα. Και αν βρούμε το ψυχικό μας ανάστημα μικρότερο, ας φιλοτιμηθούμε να αγαπήσουμε τα ιδανικά, που αυτό συμβολίζει.