π. Ηλίας Μάκος

Άλλοι λένε ναι, άλλοι λένε όχι.

Αν κάποιος πιστός αισθάνεται ανασφαλής ή ανήκει στις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, φυσικά και μπορεί, εφόσον το επιθυμεί, να φορέσει μάσκα.

Και στην περίπτωση, που κριθεί ότι χρειάζεται η εφαρμογή της υποχρεωτικής μάσκας από τους πιστούς στους ναούς για την αποφυγή διάδιοσης του κορωνοϊού, δεν νομίζουμε ότι αυτό αποτελεί ασέβεια και δεν έρχονται τα πάνω κάτω. Πρόληψη είναι σε ανθρώπινο επίπεδο.

Αντίθετα τα πάνω κάτω έρχονται με τη μάσκα, που φοράμε στην ψυχή μας, με το μασκάρεμα της ψυχής μας, με αποτέλεσμα η υποκρισία ,η ψευτιά, και η ψευδοευσέβεια να πηγαίνουν σύνννεφο, νομίζοντας ότι κορϊδεύουμε το Θεό και τους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.

Στους ναούς, στους περισσότερους τουλάχιστον, τηρούνται, και σωστά, τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα. Προσέχουν οι πιστοί να μη συνωστίζονται ο ένας πάνω στον άλλον, αερίζονται φυσικά τα κτίρια, και μέχρι στιγμής δεν υπάρχει κανένα δεδομένο, από το οποίο να προκύπτει ότι μεταδόθηκε κάποιο κρούσμα, λόγω εκκλησιασμού, ενώ πολλοί πιστοί μεταλαμβάνουν κανονικά και δίχως κανένα δισταγμό

Ωστόσο, είτε με μάσκες για τον κορωνοϊό, είτε χωρίς μάσκες, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ναοί δεν είναι σούπερ μάρκετ. Είναι χώροι λατρείας με πνευματικότητα και με την παρουσία του Ιησού Χριστού διάχυτη.

Αυτό σημαίνει ότι οι κοινότητες των πιστών οφείλουν να έχουν ανεπτυγμένο το συναίσθημα της ατομικής και συλλογικής ευθύνης τους, και πέρα από το γεγονός ότι μέσα στους ναούς δεν αισθάνονται ότι διατρέχουν κίνδυνο, επικαλούμενοι τη βοήθεια του Θεού και αντιλαμβανόμενοι την ιερότητα του χώρου, πρέπει να ξέρουν και να προστατεύουν και να αυτοπροστατεύονται.

Η χρήση μάσκας για τους πιστούς μέσα στους ναούς, κατά τη γνώμη μας φυσικά, δεν είναι ψυχική πρόκληση. Αντίθετα ψυχική πρόκληση είναι όταν η καρδιά μας αισθάνεται απομονωμένη και δεν νιώθει αληθινά ελεύθερη είτε εντός είτε εκτός Εκκλησίας.

Αν "τσαλακωθεί" η πληρότητα της σχέσης μαςμε την Εκκλησία, που δεν κινδυνεύει από τη μάσκα του κορωνοϊού, αλλά από το μασκάρεμα της ψυχής, οδηγούμαστε στην απομόνωση και στο φόβο ο ένας προς τον άλλον.

Η ανάγκη της κοινωνίας για τον πιστό με το Θεό και το συνάνθρωπο, μέσα στους λατρευτικούς χώρους, είναι βασικής σημασίας και βρίσκεται μέσα στην ψυχή. Είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη ύπαρξη. Είναι έκφραση αισθημάτων, μετάγγιση αγάπης, απελευθερωτική δύναμη από τα τυραννικά δεσμά του εγωκεντρισμού.

Η ιδεώδης σχέση Εκκλησίας και κόσμου πρέπει να λειτουργεί με αναφορά στο Χριστό, έτσι ώστε να συγκροτούν μια ενότητα και να συνδέονται μεταξύ τους, χωρίς να προκύπτει το στοιχείο της δυσαρμονίας.

Στάσεις και συμπεριφορές, μέσα στην Εκκλησία, παρουσιάζουν μια εκδοχή για το πως αντιλαμβανόμαστε τη σωτηρία.

Γι' αυτό και ό,τι μπορεί μέσα μας να σκιάσει το έργο της σωτηρίας πρέπει να αποφεύγεται. Αυτό είναι το βασικό και όχι αν φοράμε ή δεν φοράμε μάσκα οι πιστοί.

Η διάσταση των ενεργειών μας, και όχι των παρ-ενεργειών μας, εντός της Εκκλησίας, πρέπει να βοηθάει ώστε και ο πιστός και ο άπιστος, και ο θερμός και ο χλιαρός, και αυτός που μετέχει ενεργά στη λατρευτική ζωή και αυτός αυτός που δεν μετέχει, και αυτός που φοβάται και αυτός που δεν φοβάται, να ανήκουν στον καινούργιο κόσμο του Θεού, στο μεταμορφωμένο κόσμο, που είναι η Εκκλησία.

Τα προληπτικά μέτρα υγιεινής πάντοτε είναι απαραίτητα, αλλά ταυτόχρονα είναι βασικό οι άνθρωποι να ξαναβρούμε τη συμφιλίωση και την καταλλαγή με το Θεό και να έχουμε τη δυνατότητα να οικοδομούμε και να οικοδομούμαστε.

Και έτσι θα μπορούμε να στεκόμαστε στο ύψος μας.