Νίκος Αλιάγας

Συνομίλησα τηλεφωνικά με έναν τρομοκράτη. Ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του επαναστάτη. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δυσκολεύομαι να προσδιορίσω το σύνορο μεταξύ ιδεολόγου επαναστάτη και τυχοδιώκτη μισθοφόρου. Οταν χάνονται ζωές, δεν υπάρχει καθολική αλήθεια και οι άνθρωποι γίνονται μικροί όταν ψάχνουν δικαιολογίες. Δεν τους κρίνει πάντα η Ιστορία, δεν τους δικάζει μόνο η Δικαιοσύνη, τους σταμπάρει η μοίρα εν αγνοία τους. Ο Ιλιτς Ραμίρεζ Σάντσες, πιο γνωστός ως Κάρλος και ακόμα περισσότερο ως «Τσακάλι», δεν φαίνεται να έχει πτοηθεί από το πέρασμα του χρόνου και τη μέχρι στιγμής 17χρονη φυλάκισή του στα γαλλικά σωφρονιστικά ιδρύματα. «Δεν μετανιώνω που πολέμησα τον ιμπεριαλισμό», λέει ο Κάρλος, «αλλά μετανιώνω που θυσίασα την προσωπική μου ζωή και το οικογενειακό μου καθήκον. Γιατί δεν είδα την κόρη μου να μεγαλώνει». Ακόμα κι ένα... Τσακάλι έχει τις αδυναμίες του.

«Πιστεύετε ότι μια μέρα θα αποφυλακιστείτε;», τον ρωτώ. «Οταν απελευθερωθώ, με τη βοήθεια του Κυρίου (ο Κάρλος έχει ασπαστεί το Ισλάμ), θα επιστρέψω στην πατρίδα μου, τη Βενεζουέλα, και θα προσκυνήσω στον τάφο του Μπολιβάρ». Το «Τσακάλι» ξέρει από σύμβολα. Γνώριζε μάλιστα εξαρχής το παιχνίδι με τα media. Στο κελί του ακούει ραδιόφωνο, παρακολουθεί τηλεόραση, καθώς και όλες τις πολιτικές εξελίξεις. Εχει ήδη καταδικαστεί ισόβια και σε τρεις εβδομάδες αναμένεται νέα δίκη για τη συμμετοχή του σε τρομοκρατικές επιθέσεις στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στο Παρίσι. «Βρίσκομαι στη φυλακή παράνομα. Με απήγαγαν από το Σουδάν το 1994, χωρίς καμιά δικαιοδοσία, οι μυστικές υπηρεσίες της Γαλλίας. Γι’ αυτό και μόλις μήνυσα τον τότε υπουργό Εσωτερικών Σαρλ Πασκουά, ο οποίος, αν και είναι συμπαθητικός, παραμένει ένας γερογκάνγκστερ».

«Κάρλος, είδατε την ταινία που σας αφιέρωσαν στον κινηματογράφο;», συνεχίζω. «Πρόκειται για μια χονδροειδέστατη προπαγάνδα. Με παρουσιάζουν ως ψυχοπαθή, αλκοολικό, κοκαϊνομανή, ενώ δεν έχω αγγίξει ναρκωτικά στη ζωή μου. Ούτε καν μπήκαν στη διαδικασία να πάρουν την άδειά μου για να κάνουν την ταινία. Ο τύπος που, υποτίθεται, υποδύεται τον ρόλο μου δεν ξέρει καν να κρατήσει όπλο. Εγώ, πιστέψτε με, το γνωρίζω καλά γιατί είμαι μαχητής, όχι σαν αυτόν τον καραγκιόζη μισογύνη που παρουσιάσανε!». Το «Τσακάλι» θέλει να ελέγχει το image του. Αλήθεια, πώς επέζησε ενώ όλες οι μυστικές υπηρεσίες του πλανήτη θέλησαν να τον καθαρίσουν; «Γεννήθηκα άθεος και δεν πίστεψα ποτέ στα θαύματα. Δεν είναι όμως δύσκολο να σε σκοτώσουν. Αλλά το να σε φάνε χωρίς να αφήσουν ίχνη ήταν πιο περίπλοκο.

Εγώ ποτέ δεν φοβήθηκα τον θάνατο. Οχι επειδή είμαι ήρωας, αλλά επειδή έτσι είναι η φύση μου». «Είχατε ποτέ σχέση με τη 17Ν, όπως γράφτηκε στις εφημερίδες;», τον ρωτώ. «Κοιτάξτε, με τιμά ιδιαίτερα, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ποτέ καμιά σχέση με τη 17Ν. Αν ήθελα, θα μπορούσα, αλλά δεν έτυχε. Και κάτι άλλο. Οταν βγω από δω θα ήθελα πολύ να πάω στην Ελλάδα και να επισκεφθώ τη μητέρα των πολιτισμών». Κάθομαι και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν, όταν όλα τα δίκτυα του πλανήτη προβάλλουν απαξιωτικά τη χώρα μας, ένας πρώην τρομοκράτης να είναι ο μόνος άνθρωπος που μιλάει με σεβασμό γι’ αυτήν. Τόσο οξύμωρο, τόσο σουρεαλιστικό. Και ο Κάρλος συνεχίζει: «Να σας πω και κάτι άλλο. Δεν φταίει η Ελλάδα για την κρίση. Πάντα είχαμε μεγάλες κρίσεις. Πρέπει να γίνει επανάσταση στην Ελλάδα!». Εμ, δεν γίνονται πλέον έτσι οι επαναστάσεις, κύριε Ραμίρεζ. Η χαμένη αξιοπρέπεια τελικώς δεν κερδίζεται με βία, αλλά ούτε με ιδεολογίες. Κάποτε, κάποιοι φοιτητές ενός Πολυτεχνείου ζητούσαν ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Σήμερα ζητάνε ψωμί...

Λίγες ώρες μετά τη συνέντευξη και αφότου προβλήθηκε στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης, ο Κάρλος οδηγήθηκε στην απομόνωση, στο μπουντρούμι. Οταν είσαι φυλακή, δεν μιλάς, ακόμα κι αν είσαι ο Κάρλος.