Μιλτιάδης Νεκτάριος

Τα δεδομένα, όμως, είναι εξαιρετικά δύσκολα. Η χώρα έχει διολισθήσει στις τελευταίες θέσεις της Ε.Ε. των «29». Η απόσταση που τη χωρίζει από την υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη μεγάλωσε κατά δυόμισι φορές. Το 2019 το μέσο εισόδημα στην Ελλάδα (λαμβάνοντας υπόψη τις διαφορές στο κόστος ζωής) ήταν 36% χαμηλότερο από το μέσο εισόδημα της Ε.Ε. των «15». Το 2009 ήταν μόλις 15% χαμηλότερο. Η χώρα μας είναι πλέον φτωχότερη όχι μόνο από την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, αλλά και από την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, και τις Βαλτικές Δημοκρατίες. Μόνο η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Κροατία είναι φτωχότερες από την Ελλάδα.
Το θεμελιώδες ερώτημα είναι πώς βλέπουμε και πώς επιθυμούμε να είναι η χώρα μας σε 100 χρόνια από σήμερα. Η μια επιλογή είναι να δεχτούμε την υποβάθμιση της τελευταίας δεκαετίας και να εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες της νέας κατάστασης. Οι εξαγγελθείσες ρυθμίσεις για τη φορολογία και το Ασφαλιστικό δίνουν ανάσα ζωής σε εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες και αγρότες. Βασίζονται στην παραδοχή ότι οι δυνατότητες αυτής της χώρας είναι χαμηλές και θα παραμείνουν χαμηλές στο ορατό μέλλον. Η επιλογήαυτή εξυπηρετεί και τη δημιουργία μιας πολυπολιτισμικής Ελλάδας με μια πανσπερμία λαών, φυλών, πολιτισμών και θρησκευμάτων, που ουσιαστικά οδηγεί στη σταδιακή μετατροπή της χώρας σε ισλαμική παροικία.

Η δεύτερη επιλογή είναι πιο φιλόδοξη και αναπόφευκτα πιο απαιτητική. Βασίζεται στην υπόθεση ότι θέλουμε η χώρα να είναι μια συνέχεια, μεταλλαγμένη και βελτιωμένη βεβαίως, της πολιτισμικής εθνικής ταυτότητας που δημιουργήσαμε στη διάρκεια των προηγούμενων 200 χρόνων. Αξιοποιεί τη διόρθωση της τελευταίας δεκαετίας ως αφετηρία για ένα νέο ξεκίνημα. Δεν βιάζεται να ακυρώσει τον εξορθολογισμό της φορολογικής δομής και του ασφαλιστικού συστήματος που επέβαλαν οι δανειστές. Ρίχνει το βάρος στη δημόσια δαπάνη, δηλαδή στον εκσυγχρονισμό του κράτους, ώστε η αξία των υπηρεσιών που παρέχει στις επιχειρήσεις και στους πολίτες να είναι η υψηλότερη δυνατή. Κινητοποιεί δημόσιους και ιδιωτικούς πόρους για την αναβάθμιση των υποδομών και των δεξιοτήτων. Εχουμε την πεποίθηση ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων εν πλήρει συνειδήσει είναι υπέρ της δεύτερης και δυσκολότερης επιλογής: να αναζητήσει τον δρόμο για τη νέα πολιτισμική εθνεγερσία, η οποία απαιτεί την προσαρμογή στην ύστερη νεωτερικότητα και στη νέα παγκόσμια πραγματικότητα που ανατέλλει, ούτως ώστε να παραμείνει αυθεντικά ελληνική και στους καιρούς που έρχονται.

Για να συμβεί αυτό πιστεύουμε ότι πρέπει άμεσα να εκκινήσει μια πανεθνική κινητοποίηση σε τρεις άξονες δράσεων, που θα θεμελιωθούν και θα εξελιχθούν στη νέα δεκαετία και θα έχουν χρονικό ορίζοντα τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του αιώνα. Πρώτον, προτείνεται μια πολυεπίπεδη και πολυπαραγοντική στρατηγική που ως στόχο έχει την επανασύνδεση των ομογενών με την πατρίδα μέσω σύγχρονων πληροφοριακών υποδομών, και σε δεύτερη φάση την οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική συμμετοχή τους στα δρώμενα της χώρας. Η στρατηγική προσέλκυσης των ομογενών πρέπει να εκκινήσει με την καταγραφή των ομογενών σε παγκόσμια κλίμακα, μέσω μιας ηλεκτρονικής βάσης δεδομένων. Ετσι θα δημιουργηθεί για πρώτη φορά στην Ελληνική Ιστορία μια παγκόσμια κοινότητα Ελλήνων που θα είναι περίπου διπλάσια σε αριθμό σε σχέση με τον γηγενή πληθυσμό, με τεράστια αναμενόμενα οφέλη σε όλα τα επίπεδα: αρχικά κοινωνικά και πολιτιστικά και στη συνέχεια οικονομικά και πολιτικά. Το υψηλό επίπεδο πατριωτισμού των ομογενών, το τεράστιο πνευματικό κεφάλαιο που έχουν συσσωρεύσει, η κολοσσιαία οικονομική και επιχειρηματική δύναμη και η πολυεπίπεδη πολιτική ισχύς που διαθέτουν στις χώρες διαμονής τους θα συμβάλουν στην «επανίδρυση» και αναζωογόνηση της Ελλάδας (βλέπε άρθρο μου στο «ΘΕΜΑ», 8/9/2019).

Δεύτερος στόχος είναι η εκ βάθρων αναδόμηση του εκπαιδευτικού συστήματος. Μια ριζική μεταρρύθμιση, αφενός, θα δημιουργήσει τις συνθήκες σφυρηλάτησης της εθνικής συνείδησης που θα είναι απαραίτητη για τις επόμενες δεκαετίες όταν η χώρα θα προσπαθεί να αντιστρέψει τις συνέπειες της γήρανσης του πληθυσμού, και, αφετέρου, θα συμβάλει στην αναβάθμιση του πνευματικού κεφαλαίου των νέων γενεών και έτσι στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας (βλέπε άρθρο μου στο «ΘΕΜΑ», 11/8/2019).

Τρίτος στόχος είναι η ενίσχυση της αποταμίευσης στη χώρα, η οποία θα χρηματοδοτήσει τις επενδύσεις. Η μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού με την εισαγωγή του κεφαλαιοποιητικού πυλώνα είναι ο μόνος τρόπος για την ταχεία και μεγάλη αύξηση της θεσμικής αποταμίευσης, όπως έχει συμβεί στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Τα αποθεματικά αυτά θα επιτρέψουν στη χώρα να επανακτήσει τη δημόσια περιουσία που ξεπουλήθηκε την τελευταία δεκαετία (βλέπε άρθρο μου στο «ΘΕΜΑ», 7/3/2019).

Τα πολιτικά κόμματα της Μεταπολίτευσης, που είναι υπεύθυνα για την οικονομική και κοινωνική καταστροφή της χώρας την τελευταία δεκαετία, έχουν υποχρέωση να επιτύχουν μια στοιχειώδη συναίνεση σε τρία θέματα που θα προδιαγράψουν τις εξελίξεις την επόμενη δεκαετία: στην προσέλκυση των ομογενών, στην αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος και στη δραστική αύξηση της αποταμίευσης για τη χρηματοδότηση των επενδύσεων. Αυτοί οι τρεις άξονες δράσεων θα αποτελέσουν τις συνιστώσες της εθνικής αναγέννησης.