Μπάμπης Κούτρας

Στον «ιδανικό κόσμο» που επαγγέλθηκε η σημερινή κυβέρνηση δεν χωράνε... εκπτώσεις. Καμία ανοχή δεν μπορεί να υπάρξει στις κοινωνικές ανισότητες, στη διαφθορά, στη φτώχεια και τον ολοκληρωτισμό. Ή έχεις την εμπιστοσύνη του λαού ή δεν την έχεις. Ή έχεις την πλειοψηφία ή δεν την έχεις. Τι συνέβη τώρα και η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση άρχισε να νερώνει το κρασί της σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα και μάλιστα με τον πιο επίσημο τρόπο, διά του εκπροσώπου της;

Αν τελικά αποχωρήσει ο Καμμένος καταψηφίζοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών και τα εναπομείναντα πολιτικά «ρετάλια» της Βουλής δεν στηρίξουν μια κυβέρνηση σε αποδρομή, τότε το Μαξίμου είναι υποχρεωμένο να αποδεχθεί το «ισπανικό μοντέλο» και να παραμείνει στην εξουσία με λιγότερους από 151 βουλευτές και την ανοχή μερικών ακόμη. Δηλαδή ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του αυτό το τέλος ονειρεύτηκαν για την κυβέρνησή τους; Εκείνοι οι οποίοι ζητούσαν επίμονα πρόωρες εκλογές επειδή οι δημοσκοπήσεις ήταν σε βάρος της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, τώρα θα δεχτούν χωρίς ντροπή να παραμείνουν για λίγους ακόμη μήνες στις καρέκλες τους υπό καθεστώς «ανοχής». Βεβαίως ο νομοθέτης το προβλέπει ως έσχατη λύση, αλλά μπορεί να αντέξει μια κυβέρνηση την κοινωνική χλεύη, τις πιέσεις των... ανεκτικών βουλευτών και κυρίως πώς θα κυβερνηθεί η χώρα και πώς θα βγει στις αγορές, όπως υποσχέθηκε ο κ. Τσακαλώτος;

«Είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος», είχε πει ο κ. Τσίπρας στην παρθενική του ομιλία ως πρωθυπουργός στη Βουλή τον Ιανουάριο του 2015. Πώς συνέβη τέσσερα χρόνια μετά να μη θυμάται όχι κάθε λέξη, αλλά τίποτα από το Σύνταγμα; Ούτε καν το πιο βασικό σημείο, τη διάκριση των εξουσιών σε εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική; Πώς επιτρέπει στον στενό του φίλο και υπουργό του Παύλο Πολάκη να παρεμβαίνει με τον πιο πραξικοπηματικό τρόπο σε εκκρεμείς υποθέσεις της Δικαιοσύνης και μάλιστα για πολλοστή φορά; Η σκληρή τοποθέτηση της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων δεν σημαίνει άραγε τίποτα; Ολοι τους έχουν ταπεινά ελατήρια και τον αντιπολιτεύονται;

Το ενδεχόμενο να έχουν δίκιο δεν του πέρασε από το μυαλό και αν του πέρασε πώς ενέκρινε την απάντηση του αρμόδιου υπουργού Δικαιοσύνης που έκανε χειρότερα τα πράγματα; Προφανώς είναι και δική του άποψη ότι «αν βάλουμε μερικούς αντιπάλους στη φυλακή θα κερδίσουμε τις εκλογές» (και εμμέσως το είχε ομολογήσει), αλλά δυστυχώς για εκείνον το Σύνταγμα που γρήγορα ξέχασε προβλέπει πως αυτή δεν είναι δουλειά της κυβέρνησης. Εκτός αν η άποψη που διατύπωσε η σύντροφός του, ότι «έχουμε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήραμε την εξουσία», είναι και δική του. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι η δικαστική εξουσία δεν του ανήκει.
Το επώνυμο Μανιαδάκης δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ελληνική πολιτική ιστορία.

Πρώτος ήταν ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, «υφυπουργός Δημοσίας Ασφαλείας» επί δικτατορίας Μεταξά (δεν γνωρίζω εάν υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στους δύο), που δεν μπορεί... εκεί στην κυβέρνηση της Αριστεράς κάτι θα έχουν διαβάσει γι’ αυτόν. Ηταν εκείνος που, μεταξύ άλλων, είχε εφαρμόσει τη «μέθοδο του ρετσινόλαδου» (τους πότιζαν διαδοχικά τρία ποτήρια των 35, 70 και 100 δραμιών χωρίς να τους βγάζουν από το κελί) για να εξαναγκάζει τους κομμουνιστές της εποχής να «ομολογούν» ό,τι εκείνος ήθελε ή να υπογράφουν την περίφημη «δήλωση μετανοίας» που τους εξασφάλιζε την ελευθερία ή την επιστροφή τους από τα ξερονήσια της εξορίας στα σπίτια τους. Εύλογοι είναι οι συνειρμοί με το τώρα. Εντάξει, δεν χρησιμοποίησαν τη μέθοδο του ρετσινόλαδου αυτή τη φορά, αλλά η ιδέα είναι ίδια και προσαρμοσμένη στο σήμερα.

Το σύστημα Μαξίμου ήθελε προεκλογικά «αποκαλύψεις» για τους πολιτικούς αντιπάλους και τον πίεσαν με τους άλλους δύο προστατευόμενους μάρτυρες. Επειδή η κυβέρνηση πλησιάζει στο τέλος της εκείνος αρνήθηκε και από προστατευόμενος μάρτυρας μέσα σε μια νύχτα έγινε κατηγορούμενος. Δυστυχώς όμως για την κυβέρνηση έτσι ξεσκεπάστηκε και η σκευωρία που η ίδια προσπάθησε να στήσει.

Το συμπέρασμα από τις τρεις παράλληλες ιστορίες ενοχής και... ανοχής που τρέχουν αυτές τις ημέρες είναι ότι το Μαξίμου βρίσκεται πλέον σε καθεστώς πανικού. Και όσο περνάει ο καιρός οι αντιδράσεις και οι πρωτοβουλίες της γίνονται όλο και πιο ακραίες. Πώς το έγραψε ο βουλευτής Κυρίτσης μεταξύ σοβαρού και αστείου; Και το 1967 περίμεναν εκλογές, αλλά έγιναν το 1974! Και είναι γνωστό ότι τα πιο σοβαρά πράγματα λέγονται ως αστεία.