Μπάμπης Κούτρας

Μέσα σ’ αυτή την καταστροφή μια φράση θα μπορούσαμε να κρατήσουμε: «Να κάνουμε την κρίση ευκαιρία για να αλλάξουμε». Θα μπορούσαμε. Γιατί τα τέσσερα τελευταία χρόνια τίποτα δεν άλλαξε.

Οι «παλιοί» πολιτικοί έφυγαν, νέοι ήρθαν, αλλά η νοοτροπία του πολιτεύεσθαι παραμένει ίδια, ο εκσυγχρονισμός των δομών του συστήματος δεν προχωράει, ο κρατικός μηχανισμός ακίνητος, η γραφειοκρατία ανίκητη, τα ρουσφέτια, το «φακελάκι», η διαφθορά, η «λαμογιά», όλα στη θέση τους. Σαν να μην καταλάβαμε τίποτα απ’ όσα συνέβησαν.

Τελευταίο κραυγαλέο παράδειγμα, αυτό που γίνεται φέτος με τον τουρισμό. Για πρώτη φορά η Ελλάδα φαίνεται ότι κερδίζει αυτή την κρίσιμη μάχη. Είτε γιατί η κυβέρνηση εργάστηκε σωστά, είτε γιατί η διεθνής συγκυρία με τις πολεμικές συγκρούσεις στην ευρύτερη περιοχή μάς ευνόησε, είτε γιατί οι ξένοι μάς καταλυπήθηκαν, σχεδόν είκοσι εκατομμύρια τουρίστες θα έρθουν φέτος για διακοπές στη χώρα μας.

Οι επαγγελματίες του κλάδου είδαν αυτή την αύξηση όχι ως μια επένδυση για το μέλλον, αλλά ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για αρπαχτή. Αυτές τις ημέρες όλοι είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε κοτέτσια να νοικιάζονται για μια βραδιά σε τιμές «Χίλτον» και μέτρια ξενοδοχεία σε τιμές... αγοράς του δωματίου. Οι αυξήσεις στις ξενοδοχειακές τιμές που ανακοίνωσε μία από τις μεγαλύτερες διαδικτυακές μηχανές αναζήτησης καταλυμάτων, η Trivago, δείχνουν ένα μικρό μέρος του μεγέθους της κερδοσκοπίας. Στο 58% οι αυξήσεις στη Λευκάδα (!), 47% στη Σαντορίνη, 32% στη Μύκονο, 21% συνολικά σε όλη την Ελλάδα, η οποία αναδεικνύεται η δεύτερη πιο ακριβή χώρα μετά τη Μεγάλη Βρετανία.

 Η εσωτερική υποτίμηση του ευρώ συνεχίζεται, τα κόστη γενικώς πέφτουν, ακόμη πιο ευέλικτες μορφές εργασίας αποκτήσαμε, άρα και φθηνότερους υπαλλήλους. Τι ανάγκασε λοιπόν τους ιδιοκτήτες σ’ αυτή την εξωφρενική αύξηση των τιμών κράτησης ενός δίκλινου δωματίου; Τι επιβάρυνε το κόστος από πέρυσι έως φέτος τον Αύγουστο ώστε να δικαιολογείται η επιβάρυνση του τουρίστα τουλάχιστον κατά 21%;

Οι υπέρογκες αυξήσεις στις τιμές δεν αφορούν μόνο στα ξενοδοχεία. Είναι παντού. Στα εστιατόρια, στις ταβέρνες, στα ποτά, στα θαλάσσια σπορ, στα ψιλικατζίδικα. Και τι σημαίνουν αυτές οι αυξήσεις; Οτι τα φετινά υπερκέρδη θα επενδυθούν του χρόνου σε νέες υποδομές ή κάθε παράπηγμα θα εξακολουθεί να είναι «rooms to let» και κάθε σκιά ελιάς restaurant με τιμές Λονδίνου;

Και με την Εφορία τι γίνεται; Αφού οι κρατήσεις ανέβηκαν φέτος κατά 20% και οι τιμές επίσης κατά 20%, δεν θα έπρεπε τα έσοδα του κυρίου Χαρδούβελη να είναι αυξημένα περίπου κατά 40%; Γιατί καταγράφουν αύξηση μόνο 10%; Αν αυτό δεν είναι φοροδιαφυγή, τότε ποιο είναι και γιατί πρέπει να πληρώνουμε μόνο εμείς από έσοδα που δεν υπάρχουν;

Ο τρόπος που διαχειρίζεται φέτος ο τουριστικός κλάδος τα είκοσι εκατομμύρια επισκέπτες είναι βαθιά ριζωμένος στο DNA του Ελληνα. Είναι ο ίδιος που έκανε τους αγρότες να εκλαμβάνουν τις κοινοτικές επιδοτήσεις ως «εισόδημα άνευ εργασίας», το αγαθό της υγείας ως «φακελάκι», την ανάγκη της Παιδείας ως «ιδιαίτερα» - και τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος. Γι’ αυτό, παρά το «μάθημα» της κρίσης, τέσσερα χρόνια τώρα δεν αλλάξαμε. Και δεν θα αλλάξουμε ποτέ. Είμαστε άξιοι των επιλογών μας.