Το δημοψήφισμα και ο... Τσιπρανδρέου
koutras_xaralampos

Μπάμπης Κούτρας

Το δημοψήφισμα και ο... Τσιπρανδρέου

Ο θεσμός του δημοψηφίσματος -είτε συμφωνεί κανείς μαζί του είτε όχι- είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Και πάντως δεν ενδείκνυται για πολιτικό κλωτσοσκούφι, όπως, δυστυχώς, αυτό που παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες να διαδραματίζεται με αφορμή το προαναγγελθέν εγχείρημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να συγκεντρώσει υπογραφές προκειμένου να διεξαχθεί δημοψήφισμα για να ερωτηθούν, τάχατες, οι πολίτες εάν θα πρέπει να σπάσει η ΔΕΗ και να αποκρατικοποιηθεί ένα τμήμα της.  

Δεν είναι μόνο το Σύνταγμά μας, το οποίο μάλλον σοφά ορίζει ότι για να προκηρυχθεί δημοψήφισμα απαιτείται ευρύτερη συναίνεση και γι’ αυτό προβλέπει ότι η σχετική απόφαση λαμβάνεται από αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών, με προφανή στόχο να αποφεύγονται τα προσχηματικά αιτήματα, ακόμη και όταν επενδύονται με τον μανδύα της δήθεν δημοκρατικότητας.

Είναι, πολύ περισσότερο, η εμπειρία από τον δημοψηφισματικό θεσμό που διδάσκει ότι η συναίνεση αποτελεί προαπαιτούμενο για να έχει νόημα η προσφυγή στη βούληση των πολιτών. Η κατάληξη που είχε η φαεινή ιδέα του τέως πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου να αποφασίσει, ερήμην των άλλων πολιτικών δυνάμεων, δημοψήφισμα, τον Νοέμβριο του 2011, για τη συμμετοχή της χώρας μας στην Ε.Ε. είναι άκρως διδακτική.

Η επίφαση δημοκρατικότητας με την οποία επιχειρήθηκε να περιβληθεί η πρωτοβουλία του κ. Παπανδρέου, που αναζητούσε ματαίως οδό διαφυγής από τα αδιέξοδα στα οποία είχε οδηγηθεί η αλλοπρόσαλλη πολιτική την οποία ακολούθησε τα δύο προηγούμενα χρόνια, δεν στάθηκε ικανή να διασώσει τα προσχήματα για να παραμείνει στην εξουσία που ήθελε να βρει πίσω από το δημοψήφισμα.

Κλείσιμο
Η πρωτοβουλία του τότε πρωθυπουργού εξέθεσε τη χώρα διεθνώς, αφού τέθηκε εν αμφιβόλω η ευρωπαϊκή προοπτική της, την οποία υποτίθεται ότι ήθελε να υπερασπιστεί με την πρότασή του. Και ταυτόχρονα δίχασε -αντί να ενώσει, όπως ήταν το ζητούμενο- τον ελληνικό λαό, με αποτέλεσμα το ίδιο του το κόμμα, ακόμη και στενοί του συνεργάτες να του δείξουν την έξοδο από την πρωθυπουργία, την οποία υποχρεώθηκε να παραδώσει λίγες ημέρες αργότερα.
Μπορεί στην προκειμένη περίπτωση της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ οι προσλαμβάνουσες να μην είναι ακριβώς οι ίδιες με εκείνες του 2011. Δεν είναι, όμως, και πολύ διαφορετικές. Μόνον όποιος θέλει να αυταπατάται θα αρνηθεί ότι ο μοναδικός πραγματικός λόγος για τον οποίο ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και το επιτελείο του κατέφυγαν στο συγκεκριμένο κοινοβουλευτικό τέχνασμα είναι επειδή θέλουν να δοκιμάσουν τα ανακλαστικά των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης και κυρίως των πολυπληθών ανεξάρτητων βουλευτών, τους οποίους θέλουν να προσεταιριστούν ώστε να μην προστεθούν στις κυβερνητικές δυνάμεις που επίσης αναζητούν συμμαχίες εν όψει της επικείμενης προεδρικής εκλογής.

Είναι αντιληπτό τελευταία και στους πιο αδαείς περί τα πολιτικά παίγνια ότι ο κ. Τσίπρας βιάζεται -και μάλιστα πολύ- να γίνει πρωθυπουργός. Με αποτέλεσμα στη βιασύνη του αυτή να «κοπιάρει» πολύ συχνά τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος επίσης βιάστηκε να αναλάβει την εξουσία μετά τη νίκη που πέτυχε στις ευρωεκλογές. 

Καλό, ωστόσο, για τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ -και ενδεχομένως ακόμη καλύτερο για τη χώρα- θα ήταν να προσέξει μήπως το κοπιάρισμα που επιχειρεί να κάνει στο παιχνίδι με τους θεσμούς έχει την ίδια κατάληξη που είχε για τον πρώτο διδάξαντα τέως πρωθυπουργό. Δεν θα είναι καλό, άλλωστε, κατά παράφραση της έκφρασης που είχε χρησιμοποιήσει ο ίδιος παλαιότερα για άλλον ηγέτη (είχε χαρακτηρίσει τον Ολάντ «Ολαντρέου»), να καταλήξει ένας… Τσιπρανδρέου. 
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ