Μηνάς Τσαμόπουλος

Έχουμε ζήσει την έλευση προπονητή που άλλαξε την ιστορία μίας ομάδας. Τον βοήθησαν οι συνθήκες εκείνης της εποχής που ταίριαζαν στη φιλοσοφία του και στον τρόπο που ενεργούσε.


Έχουμε δει παίκτη να έρχεται σε μία ομάδα και να γίνεται ο ηγέτης της, να την παίρνει στους ώμους της και να είναι εκείνος που εμπνέει τους συμπαίκτες του και τους βοηθάει να κάνουν τη διαφορά. Καλά μέχρι εδώ. Το θέμα είναι αν έχει το “δικαίωμα”, ας πάρουμε για παράδειγμα τον παίκτη-είδωλο, στη δύση της καριέρας του να πάρει μαζί του στον γκρεμό την ομάδα που βοήθησε να ανέβει στην κορυφή.


Δικαιούται ο παίκτης-είδωλο να έχει τον πρώτο λόγο σε αποδυτήρια και γήπεδο ενώ δεν έχει τις δυνάμεις πλέον να προσφέρει όσο προσέφερε στο παρελθόν; Καλή η προσωπολατρεία αλλά αν δεν κινηθεί εγκαίρως η διοίκηση της ομάδας ώστε να πείσει το αστέρι της πως πρέπει όλοι μαζί να πάνε ένα βήμα παρακάτω, τότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι όλα θα οδηγήσουν στον γκρεμό.


Το κακό είναι ότι η παρουσία του ειδώλου, που είναι εγωϊστής για αυτό και έφθασε ψηλά εκτός από τις ικανότητες του, αποσυντονίζει την ομάδα, δεν αφήνουν να εξελιχθούν άλλοι συμπαίκτες του. Με λίγα λόγια λειτουργεί τοξικά. Στην εξίσωση μπαίνουν και οι φίλαθλοι και τα ΜΜΕ. Γιατί το “είδωλο” έχει τους επικοινωνιακούς συνοδοιπόρους του οι οποίοι πάντα βρίσκουν δικαιολογίες για να τον στηρίξουν και συνάμα να ρίξουν το ανάθεμα δεξιά και αριστερά. Ταυτόχρονα επηρεάζουν και μέρος της φίλαθλης γνώμης. Στο τέλος την πληρώνει η ομάδα. Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των άλλων αλλοφύλων....