Μηνάς Τσαμόπουλος

Σχίζουν τα ιμάτιά τους ότι ο ερασιτεχνικός αθλητισμός  θα γνωρίσει τη χειρότερη ever (που λένε και στα μουσικά ραδιόφωνα)  χρονιά. «Μαύρη και άραχνη» που λέει και ο λαός.

Η Πολιτεία έχει στείλει στις ομοσπονδίες τα ποσά που έχει υπολογίσει για κάθε μία από αυτές  και η μείωση που προβλέπεται φθάνει και το 50%.  Ειδικότερα έχουν λαμβάνειν συνολικά ΕΩΣ  εννέα εκατομμύρια ευρώ, όταν το 2014, που και πάλι  «έκλαιγαν όλοι με μαύρο δάκρυ» για την κατάντια του αθλητισμού, από οικονομικής απόψεως  είχαν μοιραστεί 19 εκατομμύρια ευρώ.
 
Αυτό που γνωρίζω  είναι ότι τα τελευταία χρόνια, με την οικονομική κρίση, οι ομοσπονδίες έκαναν πίσω και άφησαν τους γονείς και όσα σωματεία μπορούσαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Με δικά τους χρήματα από το κουτσουρεμένο εισόδημά τους. Κάποιοι  αθλητές ακόμη έχουν να λαμβάνουν πριμ από μεγάλες διακρίσεις αλλά και οδοιπορικά.

Τώρα που έκλεισε πιο σφιχτά  η κάνουλα της κρατικής επιχορήγησης, τους έπιασε όλους ο πόνος για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Ντεμέκ…που λένε και στη Θεσσαλονίκη.

 Και ναααααα οι δακρύβρεχτες αναλύσεις και νααααα τα σχόλια από τα ΜΜΕ για τα λιγοστά χρήματα  που δίνει το κράτος στις Ομοσπονδίες οι οποίες κινδυνεύουν με λουκέτο.

 Όμως για τους αθλητές και τους γονείς που δυσανασχετούν τόσα χρόνια πληρώντας από την τσέπη τους από εμφανίσεις-ρουχισμό μέχρι συμμετοχή σε αγώνες,  δεν έχει γραφτεί κουβέντα και κανείς δεν έχει αναδείξει στη σωστή του διάσταση το θέμα.

Αυτό που ενδιαφέρει τους «έχοντες και κατέχοντες»  είναι  τι θα γίνει με τις Ομοσπονδίες και όχι με το άθλημα και τους αθλητές που αυτές εκπροσωπούν. Με τις ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ, ως ΜΑΓΑΖΙΑ, νέτα-σκέτα.

Αν έχετε υπάρξει αθλητής ή είσαστε σήμερα αθλητής ή γονέας αθλητή τότε θα ξέρετε πολύ καλύτερα από τον καθένα τι επικρατεί.  Αλλά κανείς δεν μιλάει.

Τα σωματεία για να τα έχουν καλά με την Ομοσπονδία μήπως πάρουν κανένα φράγκο, οι προπονητές για να τα έχουν καλά με το σωματείο και την Ομοσπονδία και οι αθλητές για να τα έχουν καλά με την Ομοσπονδία με τον φόβο μην τους κόψουν πρόωρα την αθλητική καριέρα ή τους «τσεκουρώσουν» σε καμία «αγωνιστική στροφή» και δεν ξαναδούν φώς στον αθλητισμό.

Αυτός είναι ο ερασιτεχνικός αθλητισμός.

Και στο κάτω-κάτω δεν έχω καταλάβει για ποιόν ερασιτεχνικό αθλητισμό μιλάμε. Για να έρθουν οι διακρίσεις σε υψηλό επίπεδο, παγκόσμιο και ευρωπαϊκό ο αθλητής προπονείται ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ. Τι μπαρμπούτσαλα μας τσαμπουνάνε διάφοροι.

 Και είτε παίρνουν από τις Ομοσπονδίες κάποια χρήματα συγκεκριμένοι αθλητές, ελάχιστοi τον αριθμό, για να κάνουν επαγγελματική προετοιμασία, σε βάρος όλων των άλλων συναθλητών τους,  που πρέπει «να πάνε να κόψουν τον λαιμό τους» ή βρίσκουν οι ίδιοι οι  αθλητές χορηγό, όσοι μπορούν βέβαια, για να κάνουν επίσης επαγγελματική προετοιμασία.

Με λίγα λόγια έχουμε Ομοσπονδίες κρατικοδίαιτες για να κάνουν επαγγελματικό αθλητισμό, με ερασιτεχνικά κριτήρια και δομές. «Δεν μας χ……ς  ρε Νταλάρα…»

ΥΓ: «Συγχαρητήρια» σε εκείνους, λίγοι  τον αριθμό θέλω να πιστεύω,  οι οποίοι, μέσω του αθλητισμού, παίζουν με τις ψυχές μικρών παιδιών, τα οποία μαθαίνουν στο πετσί τους τι σημαίνει  να σου επιβάλει  η «εξουσία» την άποψη ότι «πετάει ο γάιδαρος». Άντε μετά να εξηγήσεις σε ένα 8χρονο, 10χρόνο και 11χρονο παιδί  πως γίνεται  και «πετάει το γαϊδούρι».

 Όμως παιδιά μου να ξέρετε ότι τα γαϊδούρια παραμένουν  πάντοτε γαϊδούρια, για αυτό και  δεν πετάνε…ΠOTE.