Μηνάς Τσαμόπουλος

Εχουμε δύσκολα και επικίνδυνα μονοπάτια να περπατήσουμε ως χώρα, αλλά το γενικότερο κλίμα για μια ακόμη φορά είναι σε ποιον θα «ποντάρουμε» για την επόμενη ημέρα για να αισθανθούμε μαζί του νικητές. Στον Αντώνη, στον Αλέξη, σε κάποιον  άλλον που θα τον κάνουμε ρυθμιστή της πολιτικής κατάστασης;

Είναι μοιρολατρικό άραγε να θεωρεί κάποιος ότι οι καταστάσεις είναι δρομολογημένες στο παρασκήνιο και οι συγκρούσεις αφορούν τα ξένα συμφέροντα τα οποία κονταροκτυπιούνται σε αυτή την μαγική γωνία των Βαλκανίων; Αφού η Ελλάδα από το 1821 στηριζόταν σε ξένες δυνάμεις και συμφέροντα με αποτέλεσμα να χορεύουμε επί 194 χρόνια στον ρυθμό που μας παίζουν  και σε κάποιες περιόδους να στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου.

 Ο κόσμος είναι το τελευταίο που απασχολεί τους μεγάλους αφού έχουν μετατρέψει σε επιστήμη, εδώ και 10ετίες,  τον έλεγχο της μάζας.  
 
Διαβάζω και ακούω για τον ρόλο της Γερμανίας στα ελληνικά δρώμενα τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Κατά πόσο στήριξε ή όχι την Ελλάδα και πόσα βγάζει από την κρίση. Την ίδια ώρα αναρωτιέμαι σε μία χώρα όπως η δική μας που μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έφυγε από τη σφαίρα επιρροής των Άγγλων και πέρασε στην αμερικανική, ποιος άραγε είναι  ο ρόλος των υπερατλαντικών δυνάμεων τα τελευταία χρόνια.

 Πιστεύει κανείς ότι θα αφήσουν να τους φύγει ο έλεγχος  μέσα από τα χέρια ενός κομβικής σημασίας για συμφέροντά τους κράτους; Δεν τους βλέπω τους αμερικανούς στο προσκήνιο και αναρωτιέμαι τι κάνουν στο παρασκήνιο! Σκέψεις ατάκτως ερριμμένες  πάνω σε μία ηλεκτρονική σελίδα.