Μανόλης Γαλάνης

«Αν έχεις βύσμα στο στρατό, θα περάσεις ζάχαρη…». Μόλις οκτώ λέξεις είναι αρκετές για να περιγράψουν τη βασική φιλοσοφία που διέπει τη στρατιωτική θητεία στη χώρα μας, με τη δημόσια συζήτηση να επικεντρώνεται αυτή τη φορά στην αύξησή του χρόνου στράτευσης. Πολλές απόψεις θα ακουστούν ξανά και ξανά και πολλές αναλύσεις θα καταγραφούν. Ολες όμως θα βρίσκονται στη σκιά της αναμφισβήτητης πραγματικότητας πως η στρατιωτική θητεία αποτελεί τον ορισμό του ρουσφετιού και της πολιτικής συναλλαγής στην Ελλάδα.

Το «βύσμα» έγινε ταυτόσημο με το «χακί» στο υποσυνείδητο των πολιτών και το πολιτικό προσωπικό του τόπου αξιοποίησε κατά τρόπο ανήθικο το υψηλό, κατά τις δημόσιες βαρύγδουπες τοποθετήσεις του, χρέος προς την πατρίδα, αυτό της εκπλήρωσης των στρατιωτικών υποχρεώσεων. Τα πολιτικά γραφεία έστησαν «ανοιχτή» γραμμή με το Πεντάγωνο, η στρατιωτική ηγεσία ανέλαβε να υλοποιήσει τις πολιτικές διευθετήσεις, οι σχετικές λίστες «ημετέρων» πηγαινοερχόντουσαν, ο φαντάρος περίμενε το τηλέφωνο του διοικητή να χτυπήσει και να τον καλέσει, ενώ οι κυβερνήσεις «έπαιζαν» προεκλογικά παιχνιδάκια με τη μείωση της θητείας.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ο «βυσματίας», εάν τελικά «αναγκαζόταν» να υπηρετήσει, να περνά πράγματι «ζάχαρη», ενώ, όσοι δεν είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη», σήκωναν το βάρος των υπηρεσιών επιβεβαιώνοντας τις σχετικές «best seller» ανάγλυφες εκφράσεις στις σκοπιές.

Η ρουσφετολογική προσέγγιση της στρατιωτικής θητείας, που πήρε καταιγιστικές διαστάσεις μεταπολιτευτικά, αντικατοπτρίζει πλήρως τη γενικότερη αντίληψη που επικράτησε στη χώρα και συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στη σημερινή κατρακύλα. Πελατειακές σχέσεις, εγκαθίδρυση της αναξιοκρατίας και το σημαντικότερο, επιβράβευση του ρουσφετιού. Η ίδια λογική δηλαδή που ευθύνεται για την αποσύνθεση του δημοσίου τομέα και για την εμφάνιση φαινομένων διαφθοράς στην κρατική μηχανή και την οποία οι πολιτικοί υποτίθεται ότι θέλουν να εξαλείψουν… Οι πολιτικοί, πολλοί εκ των οποίων έδωσαν πρώτοι το καλό παράδειγμα, είτε «λιποτακτώντας» είτε «λουφάροντας» κανονικά και με το νόμο.

Από τη στιγμή που  η στράτευση είναι υποχρεωτική, με τα επιχειρήματα περί ανάσχεσης της επαγγελματικής σταδιοδρομίας της νέας γενιάς να δημιουργούν πράγματι προβληματισμό, η Πολιτεία οφείλει να εξασφαλίσει στους Ελληνες πολίτες ισότιμη αντιμετώπιση για όσο χρόνο αποφασίσει ότι θα είναι η θητεία.

Όταν πειστεί η μέση ελληνική οικογένεια, που δεν έχει τις «άκρες», ότι ο γιος της υπηρετεί με τους ίδιους όρους που υπηρετούν τα «δικά μας παιδιά», θα μιλάμε για ακόμα μία ένδειξη ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει στις παγιωμένες αντιλήψεις, αλλά και στις υφιστάμενες δομές αυτού του κράτους. Σε αντίθετη περίπτωση, για όσους πολιτικούς υπηρέτησαν, «απολύομαι ψαρούκλες, τα μαλλιά μου κάνω μπούκλες»!