Μάκης Πολλάτος

Πίσω από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, όμως, κρύβεται μια πραγματικότητα που αρχίζει να βαραίνει απειλητικά.

Οξυγόνο στην οικονομία δεν υπάρχει. Και τα στοιχεία δείχνουν ότι όσο και να αυξηθούν οι φόροι τα έσοδα δεν αυξάνονται άλλο, έχουν χτυπήσει «ταβάνι». Από πού θα βρεθούν τα λεφτά για να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις; Οι προοπτικές είναι ξεκάθαρα δυσοίωνες. Κι επειδή συμφώνησαν σε τερατώδη πλεονάσματα, όσο κι αν αυξήσουν την φορολογία και μειώσεις συντάξεων θα αναγκαστούν να κάνουν και μπροστά στο δίλημμα για μείωση κρατικών δαπανών θα βρεθούν. Θα μπορέσουν να απολύσουν δημοσίους υπαλλήλους χωρίς να τους καταβάλουν καν αποζημίωση;

Έχουν καταλάβει ότι είναι άλλο πράγμα το μνημόνιο κι άλλο η δανειακή σύμβαση; Διάβασαν τον Τόμσεν για να αντιληφθούν ότι αυτό που τους λέει είναι ότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει χωρίς νέα μέτρα (δηλαδή φόρους και μειώσεις σε μιισθούς και συντάξεις) παράλληλα με μείωση κρατικών δαπανών (δηλαδή και απολύσεις); Γνωρίζουν άραγε ότι το μνημόνιο είναι ένα δυναμικό κείμενο που αλλάζει ώστε να αποτυπώνονται κάθε φορά τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν με σκοπό να βρίσκεται η ελληνική οικονομία εντός των στόχων που έχουν συμφωνηθεί με τους δανειστές;

Μπορούν να αντιληφθούν ότι για το συνταξιοδοτικό χρειάζεται μια άλλη, μέση, λύση που θα εκφράζει την αλληλεγγύη των γενεών;

Το ΑΕΠ δείχνει ότι όχι μόνο γυρίσαμε σε ύφεση αλλά επιστρέψαμε στο 1997!
Κι εκείνοι προσλαμβάνουν μετακλητούς εφαρμόζοντας το δόγμα της απόλυτης κομματικοποίησης και μιας πρωτοφανούς οικογενειοκρατίας στον κρατικό μηχανισμό. Αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει, η αντίληψη ότι το κράτος είναι λάφυρο για να γλεντάει η εκάστοτε κυβέρνηση είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που μας οδήγησε στο σημερινό χάλι.

Στις τράπεζες τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Οι επιχειρήσεις στραγγαλίζονται και η οικονομία δεν αιμοδοτείται ώστε να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας και να παραχθεί νέος πλούτος. Αν συνεχιστεί η πτώση, η επόμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα γίνει με bail in διότι απλώς δεν υπάρχει επενδυτής πρόθυμος να βάλει λεφτά σε ένα βαρέλι δίχως πάτο. Κι αν εσύ που το διαβάζεις τώρα δεν ενδιαφέρεσαι διότι δεν έχεις καταθέσεις στην τράπεζα, μάθε ότι αν γίνει bail in τις επιχειρήσεις θα πλήξει κυρίως και κατά συνέπεια τα ταμεία θα αδειάσουν από χρήματα και μαντέψτε ποιος θα την πληρώσει...

Και οι δανειστές; Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι Ευρωπαίοι δεν ενδιαφέρονται -ή έτσι δείχνουν τουλάχιστον- κι απλώς κάνουν τα ελάχιστα για να μην σκάσει άλλη μια κρίση στα χέρια τους.

Αυτοί που έχουν αποστολή να χειρίζονται τα πράγματα και να κυβερνούν δεν το κρύβουν πια ότι ούτε επίγνωση των προβλημάτων έχουν, ούτε και μπορούν να αντιμετωπίσουν τα ζητήματα που μοιάζουν με... καυτή πατάτα, που έλεγε κι ο Χαϊκάλης.

Και η κοινωνία; Έπειτα από έξι χρόνια, όλοι προσπαθούν να μαζέψουν ό,τι μπορούν αλλά επί της ουσίας όλοι αντιμετωπίζουν τα πράγματα με απάθεια. Γιατί όλοι βαρέθηκαν να διαπιστώνουν ότι τα πράγματα πηγαίνουν απ' το κακό στο χειρότερο.

Οσο μεγάλη κι αν είναι η φθορά της κυβέρνησης, νομίζω ότι αυτό είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να απασχολεί έναν σκεπτόμενο πολίτη.

Οι αλήθειες είναι δυσάρεστες και δύσκολες. Τα πράγματα χειροτερεύουν κι ο ασθενής αντί για το φάρμακο -που σε λίγο δεν θα μπορεί να το αγοράσει- παραμυθιάζεται ότι θα γίνει καλά με μαντζούνια, ελιξήρια νεότητας και παραισθησιογόνα...

Αν στην εξίσωση βάλετε και το προσφυγικό, τα πράγματα φτάνουν στο μη περαιτέρω. Ενώ εμείς νομίζουμε ότι η Ευρώπη θέλει να βοηθήσει, όλες οι γειτονικές χώρες κλείνουν σιγά-σιγά τα σύνορά τους αδιαφορώντας για το γεγονός ότι παραβιάζουν τις κοινές ευρωπαϊκές αποφάσεις. Για σκεφτείτε το. Άλλα αποφασίζονται στις Βρυξέλλες κι άλλα κάνουν οι βαλκανικές χώρες, οι χώρες του Βίζεγκραντ, η Αυστρία και τόσοι άλλοι άσπονδοι φίλοι μας... Κι ενώ η Ελλάδα κινδυνεύει να γεμίσει από μετανάστες που δεν θα ξέρουμε τι να τους κάνουμε, οι καλύτεροι και οι πιο χαρισματικοί Έλληνες φεύγουν πρόσφυγες στο εξωτερικό!

Ακόμη και στην Μικρασιατική καταστροφή, παρά την τραγωδία η Ελλάδα γέμισε με τους Έλληνες της Μικράς Ασίας που μπόλιασαν την κοινωνία, που ήταν έξυπνοι, δημιουργικοί και εφευρετικοί και κατάφεραν να προκόψουν κι εκείνοι και όλοι μαζί να πάμε καλύτερα.

Τώρα; Πώς μπορούν ορισμένοι και μιλούν για επιτυχίες χωρίς να ντρέπονται; Πώς μπορούν να ισχυρίζονται ότι όλα πάνε καλά; Και με τι θράσος στ' αλήθεια επιδίδονται τώρα στο παιγνίδι της επίρριψης ευθυνών ο ένας στον άλλο;

Ούτε τώρα μπορούμε να αντιληφθούμε ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε διχασμένοι κι ότι αν δεν αφυπνιστούμε -έστω και τώρα- η καταστροφή δεν είναι μακριά;