Μάκης Πολλάτος

Πώς το πέτυχαν; Με δικαστικές αποφάσεις, οι οποίες έκριναν ότι οι μειώσεις στους μισθούς δικαστών και στρατιωτικών είναι αντισυνταγματικές. Οι ίδιες αποφάσεις υποχρεώνουν την κυβέρνηση να επιστρέψει στις δύο αυτές κατηγορίες των κρατικών -ή δημοσίων, αν προτιμάτε- υπαλλήλων, το σύνολο των χρημάτων που περικόπηκαν στο πλαίσιο της προσπάθειας για μείωση των ελλειμμάτων, επίτευξη ισοσκελισμένων και εν συνεχεία πλεονασματικών προϋπολογισμών. Διότι η συνθήκη του τερματισμού της δημιουργίας νέων ελλειμμάτων ήταν μία από τις βασικές προϋποθέσεις που έθεταν οι δανειστές, για να αναχρηματοδοτήσουν το ελληνικό χρέος και να κουρέψουν σχεδόν το 50% του χρέους, που κατείχαν ιδιώτες επενδυτές.

Όταν το ελληνικό κράτος, έπειτα από κόπους και θυσίες όλων (ή έστω των περισσότερων και, πάντως, σίγουρα όλων των συνεπών φορολογουμένων) κατόρθωσε να πετύχει πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, οι δικαστές και οι στρατιωτικοί προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη, αξιώνοντας να τους επιστραφεί το παρανόμως «κατασχεθέν» μέρος του μισθού τους, που είχε υποστεί «κούρεμα». Και το πέτυχαν.

Πριν από λίγες μέρες, μάλιστα, όλες οι δικαστικές ενώσεις συγκροτημένα, συντεταγμένα και έπειτα από συνεννόηση, κάλεσαν τους βουλευτές να μην ψηφίσουν την κατά 50% μείωση των αναδρομικών που έχουν λαμβάνειν, σύμφωνα με τις δικαστικές αποφάσεις, με το επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντισυνταγματικό, σχεδόν πραξικοπηματικό.

Θα συμφωνήσω ότι η απαίτηση δικαστών και στρατιωτικών να τους επιστραφεί το σύνολο των μισθών που έχασαν λόγω μνημονίου εδράζεται πάνω σε δικαστικές αποφάσεις, άρα είναι νόμιμη.

Είναι όμως και ηθική η αξίωση να αποζημιωθούν, παίρνοντας πίσω ό,τι συνεισέφεραν, για να μην καταρρεύσει η χώρα; Δεν αρκεί στους δικαστές και τους εισαγγελείς να επιστρέψουν οι μισθοί τους στα προ κρίσης επίπεδα. Θέλουν να τους επιστραφούν και όλες οι κρατήσεις αναδρομικά. Νόμιμη η απαίτησή τους, είναι όμως και ηθική;

Υπάρχουν πολίτες δύο κατηγοριών;

Υπάρχουν απαραίτητοι και λιγότερο απαραίτητοι δημόσιοι υπάλληλοι; Υπάρχουν πατρίκιοι και πληβείοι στην ελληνική κοινωνία; Δεν θα έπρεπε όλοι να συνεισφέρουν για την έξοδο της χώρας από την κρίση και την αποφυγή της χρεοκοπίας, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους; Δεν θα έπρεπε, με απλά λόγια, αυτοί που έχουν μεγαλύτερες δυνάμεις, περισσότερες οικονομικές δυνατότητες και είναι οικονομικά ισχυρότεροι, να προσφέρουν τα περισσότερα;

Είναι ηθικό να απαιτούν κάποιοι να μην υποστούν καμία απώλεια από την οικονομική κρίση; Τι θα έχουν να λένε, αν και εφόσον υπερβεί η χώρα την κρίση, μήπως ότι εκείνοι βοήθησαν; Τι θα πουν οι δικαστές στα εκατομμύρια των ανέργων, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα; Τι θα πουν εκείνοι που θέλουν και την επαναφορά του μισθού τους στα προ κρίσης επίπεδα και την αναδρομική επιστροφή των κρατήσεων στους μισθούς τους: ότι... διευκόλυναν την κυβέρνηση και τώρα παίρνουν πίσω τα κλεμμένα;

Πραγματικά, η λογική όσων απαιτούν να βγουν από την κρίση ατσαλάκωτοι, με υπερβαίνει. Διότι, ακόμη και άθελά τους, στρέφονται εναντίον των υπολοίπων, ειδικά σε μια περίοδο που εκείνοι οι οποίοι θεσμικά βρίσκονται στα ανώτερα κλιμάκια της κοινωνίας θα έπρεπε να δίνουν το καλό παράδειγμα.

Πώς είναι δυνατόν έπειτα οι θεσμικοί παράγοντες του τόπου να ζητούν από τους βαριά χτυπημένους από την κρίση, τους απόρους, τους ανέργους και τους νέους που δεν βλέπουν ουρανό, να μην συμμετάσχουν στο φεστιβάλ μαλ..ίας που διοργανώνουν κάποιοι πολιτικοί φορείς, καλώντας τους πολίτες σε ακραίες μαξιμαλιστικές ή και ακροδεξιές ατραπούς;

Είναι αυτό ισονομία και ισοπολιτεία; Υπάρχουν πολίτες δύο κατηγοριών; Όλοι οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι, όλοι οι υπόλοιποι συνταξιούχοι, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και κυρίως οι άνεργοι, σε... πηγάδι κατούρησαν;

Τη μεγαλύτερη ευθύνη όλων έχουν οι βουλευτές. Αυτοί τόσα χρόνια δίνουν το κακό παράδειγμα, αρνούμενοι -κατά την άποψή μου- να συνεισφέρουν στην εθνική προσπάθεια, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους.

ΥΓ: Δεν εξισώνω τους δικαστές με τους στρατιωτικούς. Είναι άλλωστε γνωστό ότι οι ένστολοι λαμβάνουν πολύ χαμηλότερες αποδοχές από τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης. Θα έπρεπε όμως οι στρατιωτικοί να προφυλάξουν τους εαυτούς τους και να μην μπουν στο στόχαστρο της υπόλοιπης κοινωνίας, ρίχνοντας «νερό στο μύλο» όσων τους θεωρούν αντιπαραγωγικούς.