Κωστής Πλάντζος

Με όσα έγιναν και γίνονται, έχουμε γεράσει όλοι είκοσι χρόνια. Χρωστάμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας να επανατοποθετηθούμε πιο υπεύθυνα απέναντι στη ζωή και όσα συμβαίνουν.

Και τώρα φοβάμαι τα χειρότερα γιατί βαρέθηκα να βλέπω,  τίποτα από όσα μπορούν να βοηθήσουν, να μη γίνεται στην ώρα του. Φταίμε όμως και εμείς: πρώτοι τα αναθεματίζουμε όλα πριν γίνουν, όταν εκ των υστέρων επιβάλλονται έχουν ήδη ξεπεραστεί και .. πάμε για άλλα. Καμία διορατικότητα από ηγέτες και από εμάς.

Τώρα όμως έχει ξεφύγει εντελώς το πράγμα, δεν «πιάνει» τίποτα, και τα κοράκια της πολιτικής και της οικονομίας γελάνε με τα «πρόβατα» που βολοδέρνουν δεξιά ή αριστερά. Για αυτό απαιτείται να αλλάξουν όλοι: και οι ηγέτες και εμείς τους ηγέτες!

Δε μιλάω τώρα στους «ηγέτες». Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, ό,τι τους πουν δηλαδή οι σύμβουλοί τους που θέλουν να είναι πάντα κοντά στην εξουσία. Λέω για εμάς όμως, που ξεχνάμε γρήγορα, που δεχόμαστε τις εύκολες λύσεις, τρώμε το τυράκι και δε μπορούμε να βάλουμε σε μια σειρά τα πράγματα και τη ζωή μας.

Μερικά μικρά παραδειγματάκια:

-         επί δεκαετίες έγραφα για πολλά στραβά. Όχι απλά για μικρά και μεγάλα σκάνδαλα, αλλά για ολόκληρες φάμπρικες που έστηναν κόμματα, πολιτικοί, η νομενκλατούρα τους αλλά και εκατομμύρια άλλοι (λαμόγια, βολεψάκηδες, κακομοίρηδες κλπ)! Οι πιο ισχυροί έπαιρναν τηλέφωνο και απειλούσαν τους εκάστοτε διευθυντές μου. Η νομενκλατούρα και ο συρφετός απειλούσαν και έβριζαν προσωπικά εμένα. Και ο απλός ο κόσμος; Ο… «αθώος του αίματος»; Αντί να καταλάβει τη «μηχανή» που στήθηκε και πώς δουλεύει –κάθε φορά με στοιχεία για αυτό που συμβαίνει και όχι a priori ξύλινες θεωρίες περί κατεστημένου και συστήματος- αντί να αντιδρά λοιπόν με όσα γίνονταν, αντιδρούσε … με εμένα και ενίσχυε «το σύστημα», με κορυφαίο επιχείρημα πως «καλά τα κάνουν αυτοί, πρέπει να τα κάνουμε και εμείς να πάμε μπροστά» ή «γιατί δεν μας δίνουν και εμάς». Στη μοιρασιά μόνο τούς χάλαγε. Τώρα, όλοι κλαίνε που… δεν πρόλαβαν.

-         Όταν ο Καραμανλής Jr έγινε κυβέρνηση, έταξε «ήπια προσαρμογή» και το επέκρινα, γιατί δημοσίως έγραφα ήδη για τα χαλιά της οικονομίας. Αλλά ήταν η Ολυμπιάδα και κανείς δεν άκουγε…

-         Όταν το 2004 ο τότε υφυπουργός Πέτρος Δούκας έβγαζε 30ετή και 50ετή ομόλογα με σπρεντ 29 μονάδες, επειδή όλες οι λήξεις ελληνικών ομολόγων  συνέπιπταν στο 2012-2014, δημοσιογράφοι και πολιτικοί έπεφταν να τον φάνε ότι… υποθηκεύει το μέλλον το παιδιών μας. Τώρα που πέσαμε στα βράχια αυτά των ομολόγων του 2012-2014, ποιος θα εξηγήσει στα παιδιά μας τι πάθανε και γιατί το πάθανε;

-         Όταν οι κκ Παναγιωτόπουλος και Πετραλιά ρητόρευαν πως «το Κράτος εγγυάται τις συντάξεις» εγώ έγραφα «και ποιος εγγυάται το Κράτος»; Και όταν εκείνοι έπαιρναν μέτρα «στα τυφλά» και όλοι τους φωνάζαν «όχι στα μέτρα», εγώ ζητούσα απλά το αυτονόητο: αναλογιστικές μελέτες της προκοπής, να μας πουν ποιο είναι του πρόβλημα και «με ποιο κόστος, τι αγοράζουμε». Άφησαν τις συντάξεις στην τύχη τους με  μέτρα-ημίμετρα και να τώρα…

-         Όταν ο Καραμανής Jr ήθελε να πέσει ηρωϊκά και αράδιαζε μέτρα τύπου Αργεντινής στη ΔΕΘ, όλοι θέλανε να ακούνε το «λεφτά υπάρχουν».

-         Όταν μας είπαν «δεν υπάρχει σάλιο» άρχισαν να αντιστέκονται συνδικάλες και πάτρωνες «για το καλό μας». Σφάχτηκαν μισθοί και συντάξεις, αλλά αυτοί ακλόνητοι επέμεναν. Και όσοι εμπόδισαν για δεκαετίες –ειδικά την τελευταία διετία όμως- τις αποκρατικοποιήσεις, τώρα που οι μετοχές ξεφτιλίστηκαν πλήρως, φωνάζουν … για ξεπούλημα και απειλούν με δικαστήρια.

-         Όταν αρχές του 2010 αποκάλυψα, εξήγησα και υποστήριξα το σχέδιο επιβολής ενιαίου ΦΠΑ, εμπορικός κόσμος και κόμματα ξεσηκώθηκαν. «Έκαψα» έτσι -εν τη αγνοία και την αφελεία μου-  μια ιδέα του Δημήτρη Γεωργακόπουλου που μπορούσε να φανεί τότε χρήσιμη. Αφού όμως τελικά ο ΦΠΑ πήγε 23%, τώρα ο εμπορικός κόσμος ζητά από μόνος του να εφαρμοστεί ο Ενιαίος ΦΠΑ!

-         Επέκρινα σκληρά και συστηματικά –ο μόνος ίσως- τους υπουργούς Οικονομικών, όχι πχ γιατί αύξησαν ή μείωσαν  ένα φόρο, αλλά γιατί αλλάζουν συνέχεια όλα στους φόρους. Έτσι κανείς δεν ξέρει τι ισχύει, δεν εφαρμόζεται ποτέ τίποτε και η πολυνομία οδηγεί σε ανομία. Ένα χρόνο μετά, τα ίδια λόγια είπε δημοσίως ο Μπομπ Τράα του ΔΝΤ. Έξι μήνες πιο μετά τα ενέταξε και η ΝΔ στο Ζάππειο ΙΙ (αλλά αυτή δεν πιάνεται γιατί… είναι αντιπολίτευση).

Δεν έχω άλλο χώρο να συνεχίσω εδώ. Θέλω να πω μόνο ότι χρόνος χάνεται για απλά πράγματα και όσα κανείς δεν θέλει να ακούσει, επειδή προτιμά να βλέπει και να ακούει αλλιώς «την δουλειά», οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια να τα λουστούμε όλοι χειρότερα! Η αδράνεια αποδεικνύεται ανίκητη, πιο πολύ και από τη βλακεία.

Και αυτή η αδράνεια βλέπω πως χαρακτηρίζει και τους ευρωπαίους ηγέτες. Μόνο τον ιταλό υπουργό Οικονομικών Τρεμόντι, τον Γιούνκερ και τον Τρισέ μπορώ να ξεχωρίσω. Για αυτό ανησυχώ… Δεν υπάρχει άλλος χρόνος, πρέπει επειγόντως να διαλέξουμε ηγέτη.

Όχι για να αποφύγουμε την καταστροφή, αλλά για αμέσως μετά…