Κώστας Τσιτούνας

Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τη σημειολογία των πολιτικών ζυμώσεων είναι δύο:
-Πρόωρες εκλογές δεν πρόκειται να γίνουν.
-Το χρέος δεν υπάρχει περίπτωση να το αποπληρώσουμε.

Και για να εξηγούμαστε:
-Εκλογές με την Χρυσή Αυγή να παραμένει, σε επίπεδο δημοσκοπήσεων, τρίτο κόμμα παρά τις κατηγορίες περί εγκληματικής οργάνωσης και τα δύο υποτιθέμενα μεγάλα κόμματα να μην μπορούν να εξασφαλίσουν αυτοδυναμία, ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία τόσο για τη ΝΔ, όσο και για το ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κάτι παραπάνω από σαφές πως όσο τα κόμματα της ελληνικής δημοκρατίας δεν διαθέτουν κάποιο αξιόπιστο σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση, δεν υπάρχει περίπτωση να συνθέσουν κάποια πολιτική πλειοψηφία καλύτερης της σημερινής μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Οποιοδήποτε εγχείρημα πρόωρων εκλογών θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε πολιτική αστάθεια και σε νέες δημοσιονομικές περιπέτειες.

Τούτο το γνωρίζουν πολύ καλά, τόσο οι κυβερνητικοί εταίροι, όσο και ο κύριος Τσίπρας, αφού παρά την απίστευτη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού και τη σκληρή φορομπηχτική πολιτική, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει καταφέρει να σπάσει το φράγμα του 20%. Όπως μάλιστα εκτιμούν πολιτικοί αναλυτές το φαινόμενο του ΣΥΡΙΖΑ χρήζει ιδιαιτέρας αναλύσεως αφού «τρέχει μόνος του και βγαίνει δεύτερος».

-Είναι κοινό μυστικό ότι η Ελλάδα, χρέος, δεν μπορεί να αποπληρώσει. Ούτε τώρα, ούτε ποτέ. Ως εκ τούτου, είτε  το χρέος θα κουρευτεί γενναία και αποφασιστικά, είτε θα επιμηκυνθεί πολλές φορές, μέχρι κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον να εξαϋλωθεί. Το πρώτο σενάριο είναι μάλλον απίθανο, επί του παρόντος, αφού θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στο εσωτερικό των κρατών - μελών της ένωσης και θα προκαλέσει αναταράξεις στη χρηματοπιστωτική αγορά.

Το δεύτερο σενάριο είναι και το επικρατέστερο και φαίνεται πως η ευρωπαϊκή ελίτ το έχει αποδεχτεί σιωπηρά. Το κακό στην όλη υπόθεση είναι πως το δεύτερο σενάριο απαγορεύει στη χώρα να βγει και να δανειστεί ελεύθερα από τις αγορές. Η μετάθεση του χρέους στο μέλλον δημιουργεί συνθήκες δημοσιονομικής ομηρείας και όχι μόνο. Συνεπώς η ελληνική κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να πιέζει παντοιοτρόπως για άμεσο κούρεμα του χρέους όπως τουλάχιστον είχαν αφήσει να εννοηθεί οι δανειστές μας.

Τα σενάρια που έπονται της πολιτικής διαπραγμάτευσης με την τρόικα, όταν αυτή ολοκληρωθεί, είναι δύο:
-Αν η πολιτική πυγμή Σαμαρά - Βενιζέλου πιάσει τόπο, έστω και κατά 40%-50%, τότε το σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση προχωράει σε καλό δρόμο. Η χώρα δεν παίρνει νέο δάνειο, ούτε βεβαίως και νέα μέτρα, η προσαρμογή προχωράει αργά αλλά σταθερά και κερδίζουμε επιπλέον πολιτικό χρόνο επιβίωσης.

-Αν όμως η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης απορριφθεί, τότε τα πράγματα γίνονται εξόχως επικίνδυνα διότι ο κύριος Σαμαράς θα πρέπει να απολογηθεί και να δικαιολογήσει στον ελληνικό λαό τη λήψη νέων μέτρων, καθώς επίσης και τη σύναψη νέας δανειακής σύμβασης. Είναι γνωστό ότι τα περιθώρια του πρωθυπουργού για κάτι τέτοιο είναι σχεδόν μηδενικά, διότι ήδη έχει προετοιμάσει τον ελληνικό λαό στην λογική της κόκκινης γραμμής: «Δεν δεχόμαστε νέα μέτρα, δεν θέλουμε δάνεια, δεν εκβιάζουμε και δεν δεχόμαστε εκβιασμούς από κανένα». Σε αυτό ακριβώς το κομβικό σημείο, οι δρόμοι για τον Αντώνη Σαμαρά είναι δύο: Ή εγκαταλείπει και οδηγεί τη χώρα σε εκλογές και εισερχόμαστε σε αχαρτογράφητες περιοχές ή με δημοψήφισμα οδηγεί τον τόπο σε άλλο… μονοπάτι και πάνω στον καμβά της λογικής: «Αν είναι να μας οδηγήσουν σε αργό θάνατο, επιλέγουμε μόνοι μας τον αιφνίδιο». Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει, παρά μόνο στα παραμύθια. Καθαρά πράγματα για να ξέρουμε τι μας γίνεται και που βαδίζουμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς ίσιοι δρόμοι στην πολιτική δεν υπάρχουν, αλλά ακόμα κι αν υπάρχουν είναι αδιάβατοι.