Κώστας Τσαούσης

Κατά πάγια τακτική οι προτάσεις των κομματικών (προεκλογικών) προγραμμάτων παραμένουν σε ένα γενικό επίπεδο και δεν πάνε βήμα παραπέρα... Ειδικά, όταν στο βήμα παραπέρα παραμονεύει ο φόβος του πολιτικού κόστους.

Ο ΣΕΒ μέσα από το αναγνωρισμένης αξίας Εβδομαδιαίο Δελτίο για την Ελληνική οικονομία - Οικονομία & Επιχειρήσεις (τ.81 – 26 Ιανουαρίου 2017) με κύριο θέμα που έφερε ως τίτλο «Ας φαντασθούμε μια άλλη Ελλάδα: 9+20 προτάσεις για επενδύσεις και ανάπτυξη» προχωρούσε σε τι άλλο από μια σειρά προτάσεων που η προώθηση και η υλοποίηση τους θα μπορούσαν να δώσουν οξυγόνο στην ελληνική οικονομία μέσα από επενδύσεις που φέρνουν ανάπτυξη και δη, μετρήσιμη ανάπτυξη σε δουλειές, θέσεις εργασίας, εισοδήματα κλπ.

Διαβάζω στο Δελτίο: «Η Ελλάδα έχει δυνητικά πολλά έργα υποδομών και ιδιωτικοποιήσεων προς αναζήτηση επενδυτών και χρηματοδότησης. Ένας τρόπος για να προκληθεί διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον είναι να προετοιμασθούν ελκυστικά έργα από άποψη πιθανής κερδοφορίας και να γίνουν γνωστά στους διεθνείς επενδυτές μέσω διοργάνωσης παρουσιάσεων στο εξωτερικό και επενδυτικών ημερίδων στην Ελλάδα. Αυτό προϋποθέτει τη συμμετοχή των μεγάλων επενδυτικών και χρηματοοικονομικών οίκων εσωτερικού και εξωτερικού, σε συνεργασία με την Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας, το δημόσιο φορέα για Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), και πιθανόν άλλους ενδιαφερόμενους φορείς. Στόχος είναι να προκριθούν έργα, τα οποία θα γίνουν κατά κανόνα από ιδιώτες επενδυτές και ιδιωτική χρηματοδότηση, χωρίς να αποκλείεται η συμμετοχή του δημοσίου στο πλαίσιο ΣΔΙΤ». Και συνεχίζω να διαβάζω στο Δελτίο:

«Κατά καιρούς, έχουν προταθεί ιδέες για μεγάλα έργα, που θα πρέπει πλέον να εξειδικευθούν, και κυρίως να προσδιοριστεί η προσδοκώμενη απόδοση για ιδιώτες επενδυτές που θα ήθελαν να συμμετάσχουν. Οι επενδύσεις θα μπορούν να γίνουν βασικά απευθείας από ιδιώτες επενδυτές ή από επενδυτικά σχήματα στα οποία θα μπορεί να συμμετέχει μειοψηφικά και το κράτος με ανάλογο κεφάλαιο, και τα οποία θα εκδώσουν ομόλογα στη διεθνή αγορά, η εξυπηρέτηση των οποίων θα βασίζεται στα έσοδα του έργου, για όσο χρόνο απαιτείται. Ακολουθεί ενδεικτικός
κατάλογος έργων, μερικά εκ των οποίων, δυνητικά, ενέχουν χαρακτηριστικά μετασχηματισμού της ελληνικής οικονομίας».

Για μια γεύση και μόνο, 3 προτάσεις από τον κατεξοχήν χώρο δράσης της ελληνικής οικονομίας – τη θάλασσα.

Έχουμε και λέμε:

1. Μεταφορά της ακτοπλοΐας και της κρουαζιέρας από τον Πειραιά στο Λαύριο, με ανάλογη ανάπτυξη των μεταφορικών διασυνδέσεων με την Αθήνα και τον Πειραιά. Επέκταση του εμπορικού τμήματος του λιμανιού του Πειραιά στα Μέγαρα. Ανάπτυξη του Πειραιά ως ναυτιλιακό/χρηματοοικονομικό κέντρο διαμετακομιστικού εμπορίου, ναυπηγοεπισκευαστικής δραστηριότητας, ναυτιλιακών χρηματοδοτήσεων και ασφαλιστικών εργασιών, υπηρεσιών Νηογνώμονα, κ.ο.κ.
2. Παραχώρηση/ΣΔΙΤ δραστηριοτήτων λιμένων, αεροδρομίων και μαρινών σε ιδιώτες επενδυτές.
3. Ανάπτυξη ολοκληρωμένου δικτύου υδατοδρομίων.

Να μια καλή άσκηση για την Κυβέρνηση και για τα κόμματα, για την Περιφερειακή και Τοπική Αυτοδιοίκηση, τα κατά τόπους Επιμελητήρια και τις συνδικαλιστικές ενώσεις των εργαζομένων, τους επιστημονικούς συλλόγους. Να την κάνουν την άσκηση και να βγάλουν και νούμερα. Γιατί εδώ που φτάσαμε η κάθε πρόταση έχει νόημα μόνον όταν καταγράφει σκορ (συγκεκριμένο σκορ) στο ταμπλό του ΑΕΠ. Τελεία και παύλα!