Κώστας Μπουρούσης

Πολύ γκρίνια διαβάζω και ακούω ήδη από προχθές το βράδυ για τον ντόπιο τελικό της Eurovision. Για την επιλογή του χώρου και των παρουσιαστών, για τους συμμετέχοντες και τα τραγούδια, για τις αλήστου μνήμης εποχές των παχιών αγελάδων (εκείνων που καμουφλάρονταν πίσω από παραπετάσματα γκλίτερ), για, για, για…

Ωστόσο, αδυνατώ με το φτωχό μυαλό μου να καταλάβω –ούτε καν να κατανοήσω- τους λόγους της κριτικής. Κι όχι επειδή η Eurovision είναι διαγωνισμός που εξ’ ορισμού φλερτάρει με το κιτς. Δε συμφωνώ άλλωστε με τούτη την ευρέως διαδεδομένη κι εύκολη άποψη. Για την ταμπακιέρα, ήτοι για την απουσία ψήγματος αισθητικής που μοιάζει σχεδόν γονιδιακή για το νεοελληνικό DNA ούτε λόγος.

Δεν μπορώ, ας πούμε, να αντιληφθώ γιατί το θέαμα της Eurovision το 2005, όταν δηλαδή και η Ελλάδα κέρδισε το διαγωνισμό, ήταν λιγότερο κακόγουστο, λιγότερο ατελές, λιγότερο αισθητικά «κουτσό». Εκτός κι αν άλλη σχολή υπηρετεί το εθνικό κατά πώς εξελίχθηκε upskirt της τότε υποψήφιας Έλενας Παπαρίζου κι άλλη τα –ακόμη συνοικιακής κλίμακας- upskirts των φετινών υποψηφίων.

Ακόμη, αδυνατώ να καταλάβω τι λιγότερο μίζερο είχε η εμφάνιση της Άννας Βίσση το 2006 από το –ο Φωκάς να το κάνει- σόου της Ελευθερίας Ελευθερίου ή το ταμπούρλο του Αλκαίου πρόπερσι ή το τάχα μου ζεϊμπέκικο του Λούκα Γιώρκα πέρσι. Η ένδεια προφανώς και δεν είναι μόνον οικονομική.

Όσοι παρακολουθούν τον εν λόγω διαγωνισμό, ίσως θυμούνται πως η μόλις πτωχευμένη το 2009 Ισλανδία αποφάσισε να στείλει –έστω και την τελευταία στιγμή- στη διοργάνωση ένα συμπαθητικό τραγούδι με μια συμπαθή νεαρή ερμηνεύτρια ονόματι Γιοχάνα Τζονσντοτίρ. Με μηδενικό budget και μηδενική υποστήριξη η κοπέλα αυτή κατέκτησε για τη χώρα της τη δεύτερη θέση.

Ακόμη και οι φτωχότερες οικονομικά και σίγουρα κατώτερες στα μάτια πολλών συμπατριωτών μου χώρες της Βαλτικής είθισται να καταθέτουν στο «πανηγύρι» της Eurovision τραγούδια με λιγότερα φρου-φρου και ακόμη λιγότερα αρώματα. Το ζήτημα προφανώς και δεν είναι οικονομικό. Μπορεί σήμερα να είμαστε μια φτωχή, φτωχότερη, πτωχευμένη, αν θέλετε χώρα. Στα οικονομικά. Διότι στην αισθητική η χρεοκοπία έχει επέλθει προ πολλού.

Και δυστυχώς δεν είναι επιλεκτική.