Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Για να καλύπτονται οι συνταξιοδοτικές ανάγκες, πρέπει να μπαίνουν λεφτά στα Ταμεία. Για να μπαίνουν λεφτά στα Ταμεία, πρέπει να υπάρχουν εισφορές. Για να υπάρχουν εισφορές πρέπει να υπάρχουν εργαζόμενοι. Κι εμείς τι έχουμε απ' όλα αυτά; Τίποτα !

Ποιος εχέφρων μπορεί να υποστηρίξει ότι το 50% του ενεργά απασχολούμενοι δυναμικού, μπορεί να καλύψει με τις εισφορές του, τις μελλοντικές ανάγκες του συνταξιοδοτικού; Εδώ δεν μπορούν να καλυφθούν οι τρέχουσες, ότι και να λέει ο κ. Κατρούγκαλος, ο οποίος έχει αυτοδιαψευστεί πριν ακόμα μιλήσει. Από το δεν κόβονται οι συντάξεις, έφτασαν στα 15 ευρώ οι επικουρικές, οι δε κύριες που «δεν κόβονται», συρρικνώνονται από την αύξηση των φόρων και από όλες τις άλλες μνημονιακές αμαρτίες.

Με μισθούς του κατοστάρικου, για ποιες εισφορές να μιλήσουμε; Με απασχόληση εκ περιτροπής και δύο μέρες την εβδομάδα, ο «εργαζόμενος» δεν πρόκειται ποτέ να στοιχειοθετήσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα και ασφαλώς οι «εισφορές» που καταβάλλει δεν φτάνουν ούτε για το γραμματόσημο των επιστολών Κατρούγκαλου στους συνταξιούχους.

Για να μην κουραζόμαστε και να μην ματαιοπονούμε, ούτε το συνταξιοδοτικό, ούτε το ασφαλιστικό, είναι βιώσιμα σ' αυτή τη χώρα. Και δεν πρόκειται να γίνουν στο ορατό τουλάχιστον μέλλον, όσο συνεχίζουν να κλείνουν εργοστάσια, όσο συνεχίζουν να φυγαδεύουν άρον - άρον τις δραστηριότητές τους οι επιχειρήσεις στο εξωτερικό, όσο οι νέοι ελπίζουν σε δουλειές του ποδαριού δυό φορές την εβδομάδα και σε αμοιβή των 100 και των 200 ευρώ.

Οι ουρές για ρυθμίσεις στη ΔΕΗ και την ΕΥΔΑΠ την προηγούμενη εβδομάδα πιστοποιούν απλώς το αδιέξοδο. Θέλει πολύ μυαλό να καταλάβουμε ότι εκείνος που ξεροσταλιάζει αξημέρωτα έξω από τη ΔΕΗ για να πληρώσει το ρεύμα σε δόσεις, από κάπου αλλού θα κόψει. Και μετά θα πάει κι εκεί για να κάνει μια ακόμα ρύθμιση.

Με ρυθμίσεις, ο φόρος, με ρυθμίσεις οι ασφαλιστικές εισφορές, με ρυθμίσεις το ρεύμα και το νερό, με κομμένο το τηλέφωνο, μα απλήρωτο το στεγαστικό και με συσσίτιο το οικογενειακό τραπέζι, το ιδεολογικό περίβλημα και της σημερινής και όλων των άλλων κυβερνήσεων είναι άνευ σημασίας.

Διότι τι να την κάνουμε την αριστερά και την δεξιά και τις μεταξύ αυτών ιδεολογίες , αν δεν μπορούν να διασφαλίσουν το στοιχειώδες για κάθε πολίτη, που είναι η εργασία και μέσω αυτής η αξιοπρεπής διαβίωση;

Πόσοι από τους έλληνες πολίτες, νομίζουμε ότι παρακολουθούν με πραγματικό ενδιαφέρον την αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων για τη συγκρότηση του ΕΣΡ; Το αφήγημα της σημερινής κυβέρνησης για την πάταξη της διαπλοκής και του διαγωνισμού για τα κανάλια, μπορεί να ήταν πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων, αλλά ελάχιστους ενδιαφέρει και κυρίως τους δημοσιογράφους και τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ. Τους υπόλοιπους τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Μόνο που επιβεβαιώνει τον απαράβατο κανόνα ότι οι business είναι business και αυτό ισχύει σε όλες τις ιδεολογικές αποχρώσεις . Λίγο τον νοιάζει τον άνεργο και τον συνταξιούχο αν θα «ενημερώνεται» από τον γαλάζιο ή τον πορτοκαλί επιχειρηματία.

Πρωτίστως τον νοιάζει η «ενημέρωση» που παίρνει από το ΑΤΜ.

Μπορεί ο έλεγχος της ενημέρωσης από μία κυβέρνηση να αποτελεί θέμα δημοκρατίας, διότι καταλύει την συνταγματική επιταγή της ελευθεροτυπίας και του πλουραλισμού στην ενημέρωση, αλλά άμα στην τσέπη μπαίνει ένα κατοστάρικο, δεν περισσεύει δεκάρα τσακιστή ούτε για το ΕΣΡ, ούτε για τον αριθμό των καναλιών, ούτε για τις κόντρες και τις διαμάχες. Μεγαλώνει μόνο η απαξίωση των προσώπων και δυστυχώς μαζί με τα πρόσωπα και η απαξίωση των θεσμών.