Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Η πίστη ή αλλιώς εμπιστοσύνη, κατέρρευσε. Έτσι απαξιώθηκαν η πολιτική και οι πολιτικοί, έτσι κατέρρευσε η εμπιστοσύνη στο κράτος ως θεματοφύλακα των συμφερόντων του λαού, έτσι εξαερώθηκε με τα capital controls και η πίστη απέναντι στις τράπεζες.

Δυστυχώς, ελάχιστες ελπίδες αποκατάστασης της εμπιστοσύνης έχουμε.

Η εικόνα της Βουλής, όχι μόνο δεν βελτιώνει την αντίληψη των ανθρώπων για το πολιτικό σύστημα, αλλά αντιθέτως κατακρημνίζει και τις τελευταίες ελπίδες πως μπορεί να επανέλθει η σοβαρότητα. Λείπουν οι σοβαροί άνθρωποι, λείπει ο κοινός νους, λείπει η στοιχειώδης ευπρέπεια.

Συνάρτηση της απαξίας του πολιτικού συστήματος είναι και η απώλεια εμπιστοσύνης προς το κράτος. Η λειτουργία του έχει επίσης καταρρεύσει και ουδείς εμπιστεύεται το κράτος και τους θεσμούς. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών πιστεύει ότι οι πολιτικοί νομοθετούν κατά πως βολεύει τους φίλους τους, τα συμφέροντα των φίλων τους και από την κρίση και μετά κατά τις επιταγές των εταίρων και δανειστών και ανεξάρτητα από τα συμφέροντα του λαού.

Το PSI που «μείωσε το χρέος» όπως αρέσει στον κ. Βενιζέλο να επαναλαμβάνει, τραυμάτισε βαριά την εμπιστοσύνη πολλών στο κράτος. Το κράτος που κούρεψε τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων, τα κεφάλαια των τραπεζών και τις αποταμιεύσεις μερικών χιλιάδων φυσικών προσώπων, που έκτοτε είναι ανθρωπίνως αδύνατον να εμπιστευθούν ξανά αυτό το κράτος.

Η τελευταία προσπάθεια της κυβέρνησης Τσίπρα να διαπραγματευθεί σκληρά με τους δανειστές εταίρους, ήρθε να αποτελειώσει αυτή την ημιθανή εμπιστοσύνη. Τα capital controls είναι εδώ και θυμίζουν σε όλους τον κίνδυνο του κουρέματος των καταθέσεων. Όσες δηλώσεις και να γίνουν, όσες διαβεβαιώσεις και να δοθούν, δεν είναι ικανές να απομακρύνουν τον φόβο του κουρέματος.

Το περιστατικό της μητέρας της κ. Βαλαβάνη, απλώς επιβεβαίωσε τους πιο καχύποπτους, που ότι και να πει η κ. Βαλαβάνη δεν πρόκειται να πεισθούν πως η κόρη υπουργός δεν ενημέρωσε τη μητέρα που έσπευσε –όπως και χιλιάδες άλλοι- να σηκώσει τα χρήματά της από την τράπεζα.

Μόνο κατά τον μήνα Ιούνιο αποσύρθηκαν από τις τράπεζες περί τα 5 δισ. ευρώ ανεβάζοντας το λογαριασμό σε 50 και πλέον δισ. ευρώ που έφυγαν από το τραπεζικό σύστημα από τις αρχές του χρόνου ως σήμερα. Και ήρθαν τα capital controls να επισφραγίσουν αυτή την καχυποψία.

Το χειρότερο όμως είναι πως πέραν της καχυποψίας, η οικονομία γονάτισε και μάτωσε. Μια χώρα εισαγωγική με εισαγωγές αξίας 40 δισ. ευρώ ετησίως, παλεύει να σταθεί έστω και γονατισμένη. Από τα 40 δισ. ευρώ των εισαγωγών, μόνον τα 15 δισ. αφορούν το πετρέλαιο. Τα υπόλοιπα 25 δισ. ευρώ αφορούν εισαγωγές αγαθών και προϊόντων, πρώτων υλών, μηχανημάτων κλπ. Θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς ότι με τους περιορισμούς που ετέθησαν, οι επιχειρήσεις θα κατεβάσουν ρολά;

Ένα απλό, απλούστατο παράδειγμα είναι η περίπτωση των γαλακτοβιομηχανιών που ενώ μπορούν να συνεχίσουν την παραγωγή τους καθότι το γάλα είναι διαθέσιμο από την εγχώρια κτηνοτροφία, η παραγωγή αυτή δεν μπορεί να διατεθεί στην αγορά γιατί δεν μπορεί να γίνει η εισαγωγή των χάρτινων συσκευασιών που χρησιμοποιούν οι βιομηχανίες.

Οι τράπεζες, πάνω που άρχισαν να βλέπουν ένα αμυδρό φως στον ορίζοντα, γκρεμίστηκαν πάλι στον καιάδα. Και μαζί τους κατέρρευσε η πίστη. Το θεμελιώδες αξίωμα της λειτουργίας και της υπόστασής τους. Πόσο εύκολα θα πεισθούν οι καταθέτες να επιστρέψουν τα χρήματά τους στους τραπεζικούς λογαριασμούς όσο επικρέμεται πάνω τους η σπάθη του κουρέματος; Ποιόν από τους πολιτικούς θα εμπιστευθούν οι πολίτες για να γυρίσουν στην «ασφάλεια» της τραπεζικής κατάθεσης; Προτιμούν να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή τους κρατώντας χρήματα στο σπίτι, παρά να τα γυρίσουν στην τράπεζα όπου θεωρούν ότι κινδυνεύουν είτε να κουρευτούν, είτε να χαθούν τελείως.

Και την ίδια ώρα, αφελώς (;) υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν στα σοβαρά ότι η ελπίδα και η εναλλακτική αυτών των φοβισμένων, ταλαιπωρημένων, καχύποπτων ανθρώπων είναι η επιστροφή στη δραχμή. Ποιος σώφρων άνθρωπος μπορεί να πιστέψει ότι αυτοί που τρέχουν να σηκώσουν και το ένα χιλιάρικο από την τράπεζα, θα επενδύσουν την προοπτική και το μέλλον τους, στις θεωρίες του Βαρουφάκη, στον ασυμβίβαστο Λαφαζάνη, στην αγανακτισμένη Ραχήλ και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου; Από τη θεωρία της ρήξης που ακούγεται όμορφη κι ελπιδοφόρα, ως την πράξη, μια ολόκληρη σκοτεινή άβυσσος. Αυτή που κατάπιε και την πίστη. Εξ ού και οι άνθρωποι, αντί να πιστεύουν την υπουργό, πιστεύουν πιο πολύ την υπερήλικη μητέρα της.