Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αρχίζει να μαθαίνει το ρόλο του. Ταξίδεψε στην Ευρώπη και συναντήθηκε με τον κ. Σόϊμπλε, ταξίδεψε στις ΗΠΑ, μίλησε σε κοινό επιχειρηματιών και υπερασπίστηκε τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του κόμματός του, κάνει ότι μπορεί για να καταδείξει στο εξωτερικό πως τα όσα κινδυνολογικά συνόδευαν το πρόσωπό του είναι μυθεύματα, συνήθη ίσως στην πολιτική, όμως μυθεύματα.

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας  γίνεται σιγά σιγά αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν σημαίνει αυτό πως ο κ. Τσίπρας μεταλλάχθηκε εν μια νυκτί. Ούτε σημαίνει πως και οι σύντροφοί του ακολουθούν την προσαρμογή αυτή με τον ίδιο ρυθμό. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκπαιδεύεται. Έφθασε τόσο κοντά στην εξουσία, άλλωστε, που πλέον δεν έχει μεγάλα χρονικά περιθώρια ούτε ο ίδιος, ούτε και η χώρα.

Συμβιβάστηκε  με την ιδέα των δανείων και  σταμάτησε να τα αποκηρύττει. Αντιλαμβάνεται απολύτως πως η χώρα δίχως τα δανεικά δεν μπορεί να ζήσει. Και το μεταδίδει αυτό στους δανειστές. Στην εσωτερική πολιτική σκηνή, ο κ. Τσίπρας παίζει επίσης το ρόλο του ως αρχηγός ενός αριστερού κόμματος, πλουραλιστικού στο εσωτερικό του και δημοκρατικού αφού αφήνει τα στελέχη του να εκφράζουν τις απόψεις τους, ακόμη κι αν αυτές είναι αρκετά ριζοσπαστικές.

Οι σύντροφοί  του, θα προσαρμοσθούν κι αυτοί. Συνέβη σε όλα τα κόμματα εξουσίας, διότι η εξουσία απαιτεί μεγαλύτερη κομματική πειθαρχία η δε κυβέρνηση απαιτεί συνοχή. Όλα αυτά είναι θέμα εκπαίδευσης.

Η πολιτική ωστόσο είναι πιο σύνθετο θέμα. Είναι συνδυασμός ιδεών, αρχών, στρατηγικής, οράματος, σχεδίου.

Η κυβέρνηση  από την άλλη, έδωσε μια πράγματι μεγάλη μάχη. Πέτυχε την έγκριση  του νέου δανείου υποθηκεύοντας  όμως την πολύτιμη μάζα των ψηφοφόρων  της. Μετά από τρία σκληρά μνημόνια, υποχρεώθηκε να ψηφίσει τη μεγαλύτερη φοροεπιδρομή των εποχών, στη χρονιά με τη μεγαλύτερη ύφεση. Δεν μπορεί να δώσει λύσεις στην καλπάζουσα ανεργία, πιέζεται να προχωρήσει σε αποκρατικοποιήσεις χωρίς να έχει ούτε καν ενδείξεις σοβαρού ενδιαφέροντος, ώστε να μη θεωρηθεί ότι ξεπουλά τη δημόσια περιουσία.

Η κυβέρνηση  εξακολουθεί να δηλώνει απόλυτη  υποταγή στην τρόϊκα, είναι, νοιώθει  και συμπεριφέρεται ως υπόλογη απέναντι στον κ. Τόμσεν. Κατανοητό μεν, πλην όμως εξαιρετικά δυσάρεστο έως αποκρουστικό για τη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία. Αυτή τη δύσκολη θέση, ήρθε πρόσφατα να δυσκολέψει ακόμη περισσότερο η δημόσια ομολογία των στελεχών του ΔΝΤ πως έκαναν λάθος, στην υπερβολική συνταγή λιτότητας, στη βίαιη προσαρμογή μισθών και συντάξεων, στην καταδίκη 1,5 εκατομμυρίου ανθρώπων σε ανεργία, στην παράλυση της οικονομικής ζωής, στην κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, στη διάλυση του κοινωνικού ιστού.

Δύσκολη θέση πράγματι. Εκεί άραγε να οφείλεται  η ανάσυρση συνταγών του παρελθόντος, η ανάδειξη των νέων εχθρών της δημοκρατίας, η αναβίωση πολιτικών δεισιδεμονιών;

Βλέπουμε τις  τελευταίες μέρες μια συντονισμένη προσπάθεια πολλών κυβερνητικών παραγόντων να καλλιεργήσουν με τελείως ανορθολογικό τρόπο και να αποδώσουν ακόμη  και τυχαία γεγονότα σε πράξεις, δηλώσεις, ομιλίες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Καλούν τον ΣΥΡΙΖΑ να αποκηρύξει την τρομοκρατία. Απλοϊκή σύλληψη που απευθύνεται σε μάζες και όχι σε σκεπτόμενους και προβληματισμένους πολίτες. Αποτάσσεσαι την τρομοκρατία; Αποτάσσεσαι τη βία; Αποτάσσεσαι την έξοδο από το ευρώ; Και κάθε φορά που δεν ακούει μεγαλοπρεπώς την «εκκλησιαστική» απάντηση «Απεταξάμην» κάθε φορά που δεν παίρνει την «πρέπουσα» δήλωση κραυγάζει: ιδού ο τρομοκράτης, ιδού ο εραστής της βίας, ιδού ο υποκινητής, ιδού ο εχθρός…

Απλοϊκό; Ναι  αλλά και δοκιμασμένο. Επενδύει στο φόβο, επενδύει στην αγωνία, επενδύει στην ανασφάλεια.

Στρατιές επικοινωνιολόγων έχουν εντρυφήσει στην ψυχολογία  των μαζών. Αφού δεν μπορείς να δώσεις υποσχέσεις, καλλιέργησε το φόβο, χτίσε στην αγωνία, υπόταξέ  τους. Πιάνει; Θα δείξει.

Οι τραγικές αλλαγές, η δραματική υποβάθμιση του επιπέδου διαβίωσης, η ανασφάλεια για το μέλλον, η απουσία προοπτικής έχουν επιδράσει βαθύτατα στους ανθρώπους που μπορεί να βλέπουν από άλλη σκοπιά τα πράγματα. Αυτό δεν φαίνεται να το λαμβάνει υπόψη της κυβέρνηση, καταφεύγοντας σε φτηνά επικοινωνιακά κόλπα.

Η συρραφή  των δηλώσεων του βουλευτή του  ΣΥΡΙΖΑ κ. Διαμαντόπουλου, μια ατυχέστατη έμπνευση δεν μπορεί να υποστηριχθεί με σοβαρά επιχειρήματα.

«Δείξαμε απλώς  αποσπάσματα από μια 50λεπτη ομιλία»  απάντησε μάλλον αμήχανα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Σίμος Κεδίκογλου. Δημοσιογράφος ο ίδιος, πώς δεν σκέφτηκε ότι ένα τόσο χοντροκομμένα αφελές κόλπο δεν θα περνούσε απαρατήρητο;

«Καλώ τον  ΣΥΡΙΖΑ να αποτάξει την ανομία» δήλωσε ο κ. Δένδιας, ξεχνώντας προφανώς ότι αναφέρεται στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Πιθανότατα  η κυβέρνηση επιχειρεί με τα μέσα αυτά, να ξυπνήσει τα συντηρητικά ανακλαστικά  της κοινωνίας, να πείσει τους πολίτες  ότι απειλείται η ζωή και η  περιουσία τους, να υποδείξει τον  ΣΥΡΙΖΑ ως ηθικό αυτουργό των ανομιών, όπου ανομία βαφτίζονται χωρίς εξαιρέσεις συλλήβδην και οι 20ετείς καταλήψεις, και τα γκαζάκια και τα καλάσνικοφ και η βόμβα στο Mall, εσχάτως δε και οι απεργίες.

Και καλεί  τον κ. Τσίπρα να τα αποκηρύξει. Σε άλλες  εποχές, τι θα έκανε άραγε, θα τον καλούσε να υπογράψει δηλώσεις πως αγαπά την πατρίδα και να αποκηρύξει τον κομμουνισμό, τον εχθρό της πατρίδας;

Φαιδρά πράγματα. Αδυνατώ να πιστέψω ότι η κυβέρνηση θεωρεί πως η νέα γενιά τρομοκρατών παίρνει γραμμή από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως πιστεύω πως οι άνθρωποι αυτοί θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ απολύτως συστημικό κόμμα που χωράει π.χ. τον κ. Παπαδημούλη και τον Δραγασάκη αλλά και τον κ. Διαμαντόπουλο.

Αυτές οι σπασμωδικές  κυβερνητικές αντιδράσεις υποδηλώνουν  περισσότερο αγωνία σε συνδυασμό  με αντιλήψεις παγιωμένες για την άσκηση της επικοινωνιακής και όχι μόνο, πολιτικής.

Όμως ούτε η χώρα ούτε πολύ περισσότερο οι πολίτες αντέχουν πια τέτοια τερτίπια. Η αυταρχική εκ των πραγμάτων  οικονομική πολιτική, έχει στερήσει μεγάλο βαθμό ελευθερίας από την κοινωνία. Το ολιγότερο που οφείλουν τα πολιτικά κόμματα είναι ο σεβασμός απέναντι στους έλληνες πολίτες που σηκώνουν στο ακέραιο το βάρος των πολιτικών λαθών. Δεν αρμόζει στην κυβέρνηση να παίζει το ρόλο της κυράς μας της μαμής που επιστρατεύει προλήψεις και ξεματιάσματα για να θεραπεύσει την αρρώστια. Δεν αρμόζει στην κυβέρνηση να κρύβεται πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον κ. Τόμσεν. Και εν τέλει, θα ήταν απείρως πιο αποτελεσματικός και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και κάθε υπουργός μετέχων στην παρούσα κυβέρνηση, αν έκαναν μια σοβαρή δήλωση και τις αναγκαίες ενέργειες, σε συνέχεια της δήλωσης αποτυχίας της συνταγής του ΔΝΤ. Τουλάχιστον το ΔΝΤ είπε ότι έκανε λάθος. Είναι τόσο βαρύ για την ελληνική κυβέρνηση να παραδεχθεί κι αυτή τα δικά της λάθη; Και να προσπαθήσει ειλικρινά κάτι να διορθώσει; Τόσο βαριά η αποδοχή της αλήθειας που σύρθηκε κι έκανε πρόσωπο των ημερών τον άγνωστο μέχρι χθες κ. Διαμαντόπουλο;