Γρ. Νικολόπουλος

Η είδηση αυτή είναι εντυπωσιακή διότι ο συγκριτικά χαμηλά αμειβόμενος (σύμφωνα με τα λεγόμενα του προέδρου της Φαίδωνα Ταμβακάκη) διαχειριστής αυτής της εταιρείας, ο κ. Δημήτρης Νταλίπης, κατάφερε να κερδίσει όλα τα golden boys των κολοσσιαίων διεθνών επενδυτικών εταιρειών επενδύοντας σε ομόλογα μιας πτωχευμένης χώρας κατά τη διάρκεια της βαθύτερης οικονομικής κρίσης της, δηλαδή στην πενταετία 2012-2016. Το γεγονός ότι η σύγκριση των αποδόσεων αφορά πενταετία και όχι μόνο ένα έτος, αποδεικνύει ότι η απόδοση αυτή δεν ήταν συμπτωματική. 

Αν τώρα δούμε αυτή την είδηση στο πλαίσιο της ελληνικής πραγματικότητας, αποκτά ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις.

Η Ελλάδα διαθέτει άριστους επαγγελματίες σε όλα τα επίπεδα. Διαθέτει ανθρώπους ικανούς να μεγαλουργήσουν και να αντεπεξέλθουν σε οποιαδήποτε πρόκληση. Ωστόσο, δεν τους χρησιμοποιεί ποτέ. 

Δεν θα μπορούσε το Δημόσιο να διαχειρίζεται το ελληνικό χρέος με τον τρόπο που το διαχειρίζεται η Alpha Trust; Δεν θα μπορούσε το υπουργείο Οικονομικών να αξιοποιήσει τις διακυμάνσεις των ελληνικών ομολόγων στις διεθνείς αγορές, να αγοράζει και να πουλάει τα δικά του ομόλογα και να βγάζει κέρδος προκειμένου να μειώσει το χρέος μας; Φυσικά και θα μπορούσε. Δεν το κάνει όμως. Και κανείς δεν σκέφτεται να ασχοληθεί με τη διαχείριση του χρέους, αφού ο πολλά υποσχόμενος πρωθυπουργός έχει αναλάβει εκείνος προσωπικά να το κουρέψει, οπότε γιατί να παιδευόμαστε με τη διαχείριση; 

Το ίδιο ισχύει και με τα μνημόνια. Οσα έχουμε υπογράψει έχουν ως επικεφαλίδα την εξής πρόταση: «Το μνημόνιο είναι ιδιοκτησία του ελληνικού λαού». Ασχολήθηκε ποτέ κανείς με το να καταλάβει τι σημαίνει αυτή η πρόταση, την οποία οι δανειστές έχουν ως επικεφαλίδα; Εχει καμία ελληνική κυβέρνηση υιοθετήσει την ιδιοκτησία κάποιου μνημονίου, δηλαδή το έχει πιστέψει, το έχει εφαρμόσει, το έχει προσαρμόσει στις ιδιαιτερότητές μας ή το έχει εμπλουτίσει με δικές μας ιδέες; Ασφαλώς και όχι.

Εχει κανείς σκεφτεί ποτέ ότι το μνημόνιο απλώς ορίζει τους στόχους για έλλειμμα, χρέος και πλεονάσματα και υποδεικνύει πού πρέπει να γίνουν παρεμβάσεις; Εμείς τι κάνουμε; Διαλέγουμε τις παρεμβάσεις που πολιτικά εξυπηρετούν τον πολιτικό κόσμο και τους ημέτερους και θυσιάζουμε κάθε παραγωγική μονάδα και την οικονομία ολόκληρη για τις εφήμερες πολιτικές σκοπιμότητες.

Θα μπορούσαμε, αν είχαμε κλείσει τους άχρηστους οργανισμούς του Δημοσίου, να είχαμε περιορίσει τις σπατάλες του κρατικού προϋπολογισμού και να αποφύγουμε φόρους και ύφεση. Δεν το κάναμε διότι από αυτούς πληρώνονται οι κομματικοί ημέτεροι. Θα μπορούσαμε μέσω των αποκρατικοποιήσεων να είχαμε μειώσει το δημόσιο χρέος. Δεν το κάναμε διότι κι εκεί (στον ευρύτερο δημόσιο τομέα) βολεύονται οι κομματικοί ημέτεροι, που δίνουν μάλιστα αυξήσεις στον εαυτό τους μία εβδομάδα προτού βγουν στη σύνταξη. Εκεί προσλαμβάνονται οι ψηφοφόροι και οι κομματικοί, οπότε πώς να τα πουλήσεις;

Πάρτε για παράδειγμα κάτι ακόμη πιο εντυπωσιακό: η κυβέρνηση προπαγάνδιζε ότι το 2016 κλείνει με ανάπτυξη και όχι με ύφεση. Σε αυτό το ψευδές επιχείρημα στήριξε ολόκληρη τη διαπραγματευτική της στρατηγική, λέγοντας ότι αφού έχουμε ανάπτυξη δεν χρειάζονται επιπλέον μέτρα. Και εν μέσω των διαπραγματεύσεων βγαίνει η ΕΛΣΤΑΤ και ανακοινώνει ότι, αντί για ανάπτυξη 0,2%, το τελευταίο τρίμηνο του ’16 είχαμε ύφεση 1,2%. Κατέρρευσαν αμέσως όλα τα ελληνικά διαπραγματευτικά επιχειρήματα και υιοθετήθηκαν τα επιπλέον μέτρα.

Γιατί έγινε αυτό; Γιατί είχαμε ύφεση ενώ βγάζουμε πρωτογενές πλεόνασμα; Γιατί συνεχίζουμε να έχουμε ύφεση ενώ ανακοινώθηκε νέα υπέρβαση των στόχων στα έσοδα; Διότι η κυβέρνηση ενώ μάζεψε με την υπερφορολόγηση περισσότερους φόρους από όσους χρειαζόταν, δεν πλήρωσε στους πολίτες -ιδιώτες και επιχειρήσεις- τα 7 δισ. ευρώ που τους χρωστάει. Αν τα είχε πληρώσει, θα είχαμε αύξηση της κατανάλωσης, άρα και του ΑΕΠ, και δεν θα είχαμε ύφεση. Επίσης, η κυβέρνηση δεν έκανε τις δημόσιες επενδύσεις που είχε υπολογίσει. Τις μείωσε κατά 30,7%. Γιατί; Για να αποθησαυρίσει το χρήμα και να έχει ένα μαξιλάρι ασφαλείας προκειμένου να πληρώσει μισθούς και συντάξεις σε περίπτωση που πάει σε ρήξη με τους δανειστές ή για να κάνει προεκλογικές παροχές και να εξαγοράσει ψήφους σε περίπτωση που αναγκαστεί να πάει σε κάλπες.

Για μικροπολιτικές λοιπόν σκοπιμότητες η κυβέρνηση κράτησε την οικονομία σε ύφεση, ενώ κραυγάζει ότι βασικός της στόχος είναι η ανάπτυξη.

Δυστυχώς -και είναι πολύ δυσάρεστο και απελπιστικό- πολύ μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα δεν έχει προτεραιότητα το συμφέρον της χώρας, αλλά το κομματικό όφελος και την εξουσία - και μόνο αυτά.