Γρ. Νικολόπουλος

Ενώ ο ίδιος από το βήμα της Βουλής επισήμως δηλώνει ότι ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένος, αρκετά στελέχη της κυβέρνησης επιμένουν -και μετά τις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα - ότι η επιστροφή στη δραχμή υπάρχει ως προοπτική της χώρας. Η επιμονή αυτή αποδεικνύει ότι μια τέτοια λύση εντάσσεται αν όχι στα σχέδια της κυβέρνησης, τουλάχιστον στη φιλοσοφία του κόμματος. Οι δε δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι των ΑΝ.ΕΛ. είναι οπαδοί της δραχμής προκαλούν ανησυχία και για τη στάση του κόμματος του Πάνου Καμμένου που συγκυβερνά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Προχθές ο Γιώργος Κυρίτσης δήλωσε και πάλι ότι η Τράπεζα της Ελλάδος θα πρέπει να έχει έτοιμο ένα plan B για το ενδεχόμενο της δραχμής, κάτι που ο Γιάννης Στουρνάρας ούτε να σκεφτεί δεν θέλει.

Από την άλλη μεριά, εκδηλώνεται μια περίεργη κόντρα μεταξύ του Τσίπρα και του Ευκλείδη Τσακαλώτου, η οποία κανέναν δεν θα αφορούσε, πλην των κομματικών στελεχών, αν ο Τσακαλώτος δεν ήταν ο βασικός, ίσως και ο μόνος διαπραγματευτής της χώρας με τους δανειστές.

Σύμφωνα με τους πολιτικούς αναλυτές, η κόντρα αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι ο Τσακαλώτος θέλει άμεσα να κλείσει η αξιολόγηση, ενώ ο Τσίπρας θέλει να καθυστερήσει όσο μπορεί για να παίξει το γνωστό θέατρο της διαπραγμάτευσης με θεατές τους ψηφοφόρους. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Βουλή δήλωσε πως η κυβέρνηση θέλει να αποφύγει τα μέτρα και ότι δεν ψάχνει στηρίγματα για να τα ψηφίσει. Αυτό είναι το σενάριό του, το οποίο ελπίζει να δικαιωθεί και από τις εξελίξεις σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Περιμένει να δει τι θα γίνει με τις εκλογές στην Ολλανδία και στη Γαλλία, ελπίζοντας ότι η ενίσχυση -ίσως και η νίκη- των ακροδεξιών κομμάτων θα αναγκάσει την Ευρώπη να χαλαρώσει την πολιτική της έναντι- όλων και φυσικά της Ελλάδας. Παράδοξη προσδοκία διότι οι ακροδεξιές δυνάμεις της Ευρώπης το αντίθετο επιθυμούν και προπαγανδίζουν, δηλαδή την διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και είναι αντίθετες σε οποιαδήποτε χρηματοδότηση της χώρας μας. Αν λοιπόν η Ελλάδα έχει κάποιες ελπίδες να πετύχει καλύτερους όρους, τις έχει με τις υπάρχουσες μετριοπαθείς ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Με τους ακραίους τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια δεν θα εγκρίνουν καμία χαλάρωση των όρων, ίσως μάλιστα επιδιώξουν και τη διακοπή του προγράμματος χρηματοδότησής μας.

Ο Τσακαλώτος τα γνωρίζει αυτά -και κυρίως θέλει να αποφύγει να φτάσουμε στο καλοκαίρι με τη θηλιά στον λαιμό, να μην έχει χρήματα για να πληρώσει τους δημόσιους υπαλλήλους και τις συντάξεις και να αναγκαστεί να χρεωθεί ο ίδιος την υπογραφή ενός τέταρτου πολύ σκληρού μνημονίου. Θεωρεί δηλαδή ότι πολιτικά ενισχύεται ο ίδιος αν πετύχει την αξιολόγηση και η Ελλάδα μπει στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, ενώ αν αργήσουμε, ο ίδιος καταστρέφεται πολιτικά.

Το τι θα γίνει θα το ξέρουμε στις επόμενες εβδομάδες και ίσως τότε να μάθουμε και πότε θα γίνουν τελικά εκλογές, πιθανότητα που μοιάζει πολύ πιο αυξημένη τώρα, καθώς η κυβέρνηση πιέζεται τόσο από το εξωτερικό όσο και από την αδυναμία των πολιτών να πληρώσουν όλους αυτούς τους φόρους που έχει επιβάλει. Μάλιστα κάποιοι στο κόμμα πιέζουν για εκλογές προκειμένου να διασώσουν ό,τι μπορούν από τη χαμένη τιμή της Αριστεράς, οι βουλευτές όμως και πολλοί άλλοι κομματικοί που έχουν αναλάβει πόστα δεν θέλουν να χάσουν τις καρέκλες τους και το χρήμα. Ο Τσίπρας δεν θέλει εκλογές, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί πλέον να τις αποφύγει. Παρ' όλα αυτά ελπίζει στον από μηχανής θεό, που μπορεί να είναι ο Τραμπ, η Λεπέν ή κάποιος άλλος που θα ανατρέψει τις ισορροπίες στην Ευρώπη και θα του προσφέρει μια μαγική λύση. Κατά πάσα πιθανότητα όμως, αυτό δεν θα συμβεί και η χώρα θα σέρνεται και θα κινδυνεύει να πτωχεύσει επισήμως ανά πάσα στιγμή εξαιτίας αυτών των επικίνδυνων και ανεύθυνων πολιτικών ερασιτεχνισμών.