Γρ. Νικολόπουλος

H αλλαγή του εκλογικού συστήματος και η υιοθέτηση της απλής αναλογικής μόνο καλό θα κάνουν στην Ελληνική Δημοκρατία. Οχι επειδή ήταν ένα πάγιο αίτημα των μικρότερων κομμάτων, ούτε επειδή είναι πιο «δίκαιο» σύστημα, αλλά επειδή θα επιβάλει τις κυβερνήσεις συνεργασίας και θα περιορίσει τις δυνατότητες των κομμάτων για ρουσφέτια και διαπλοκή. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι οι μόνες που μπορούν να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις. Οχι μόνο αυτές που επιβάλλει η τρόικα, αλλά και κάθε μεταρρύθμιση που θα χρειαστούμε στο μέλλον. Αντίθετα, οι «ισχυρές» μονοκομματικές κυβερνήσεις δεν αποφασίζουν να σηκώσουν το πολιτικό κόστος μιας μεταρρύθμισης, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης προκαλούν τεράστια φασαρία στη Βουλή και στην κοινωνία, αντιδρώντας (δυστυχώς στην Ελλάδα αυτό είναι κανόνας) σε όλα.

Η απλή αναλογική θα διασφαλίσει ότι η χώρα θα διοικείται από κυβερνήσεις συνεργασίας και ότι οι μεταρρυθμίσεις μπορούν να προχωρήσουν. Αν μάλιστα τα συνεργαζόμενα κόμματα είναι αρκετά (όχι μόνο τα αναγκαία για την πλειοψηφία), τότε τα πράγματα θα είναι ακόμη πιο εύκολα.

Το καλύτερο βέβαια θα ήταν να συμμετέχουν κατ’ αναλογίαν των ψήφων βουλευτές όλων των κομμάτων στην κυβέρνηση, αλλά αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο όταν υπάρχουν στη Βουλή κόμματα που δεν πιστεύουν στον κοινοβουλευτισμό και στη δημοκρατία, όπως η Χρυσή Αυγή.

Η απλή αναλογική θα περιορίσει σημαντικά και τις δυνατότητες διαφθοράς και τα σκάνδαλα, αφού δεν θα είναι εσωτερική υπόθεση ενός ή δυο κομμάτων η διάπραξη αξιόποινων και βλαπτικών για τη χώρα πράξεων και η συγκάλυψή τους. Η διαφάνεια θα αυξηθεί και η λειτουργία της δημοκρατίας θα βελτιωθεί, αφού ο διάλογος για τη λήψη αποφάσεων και οι διαφωνίες θα εκφράζονται εντός του Υπουργικού Συμβουλίου -άρα θα γίνεται συζήτηση με επιχειρήματα- και όχι στα έδρανα της Βουλής σε απευθείας μετάδοση, ούτε στα τηλεπαράθυρα, όπου επικρατούν ο παραλογισμός, οι διαμάχες και οι κραυγές. Πέραν αυτού, βεβαίως, πρέπει να αλλάξουν κι άλλα για να βελτιωθεί το επίπεδο της δημοκρατίας μας. Η κατάργηση του σταυρού προτίμησης δεν είναι αναγκαία. Αντίθετα, μάλιστα, δεν εξυπηρετεί τίποτα, αφού ο εκάστοτε πρωθυπουργός μπορεί να στελεχώσει την κυβέρνησή του με εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς. Αυτό, όμως, που είναι αναγκαίο είναι να περιοριστεί ο αριθμός των σταυρών σε κάθε ψηφοδέλτιο. Μέσω της πολυσταυρίας αλλοιώνεται ουσιαστικά η επιλογή των ψηφοφόρων. Διότι οι κομματικοί μηχανισμοί δίνουν γραμμή στους ψηφοφόρους να σταυρώσουν, εκτός από τον βουλευτή που θέλουν, και κάποιους άλλους που τους υποδεικνύει το κόμμα. Ετσι, βλέπουμε βουλευτές που απέτυχαν παταγωδώς όπου και αν θήτευσαν να συνεχίζουν να παίρνουν σταυρούς και να βρίσκονται στα έδρανα του Κοινοβουλίου επειδή η πολυσταυρία και η κομματική υποστήριξη τους έβαλαν στη Βουλή από το παράθυρο. Με την πολυσταυρία, αξιόλογοι υποψήφιοι που δεν είναι όμως κομματικά στελέχη μένουν εκτός Βουλής παρόλο που ψηφίζονται από αρκετούς ψηφοφόρους. Διότι οι ψήφοι των κομματικών μηχανισμών που κατευθύνονται κεντρικά σε ορισμένα κομματικά στελέχη δίνουν σε αυτά πολύ περισσότερες ψήφους.

Ολα αυτά πρέπει να τα σκεφτεί και να τα προχωρήσει αυτή η κυβέρνηση, που έχει την ισχύ της πολυκομματικότητας. Διότι είναι συνθήκες που θα θωρακίσουν τη δημοκρατία και θα εξασφαλίσουν στο μέλλον τη δυνατότητα εφαρμογής πολλών αναγκαίων για τη χώρα μεταρρυθμίσεων.