Γιώργος Διονυσόπουλος

 Έχοντας, μέσω του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 καταφέρει να οικειοποιηθεί, σχεδόν μέχρι του σημείου της ταύτισης, το χώρο του κέντρου, η σοσιαλδημοκρατία λειτουργεί για το ελληνικό πολιτικό σύστημα –πλην ΚΚΕ- ως ένα από τα μεγαλύτερα απωθημένα του. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ότι μπορεί προκειμένου, όσο πιο μαλακά και μεταξένια γίνεται, να πετάξει από πάνω του τον αριστερό ριζοσπαστισμό του, φλερτάροντας με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν τη σοσιαλδημοκρατία ως προς τον κεντρικό ρόλο του κράτους στον προγραμματισμό της οικονομικής πολιτικής, του κράτους πρόνοιας και της λεγόμενης κοινωνικής δικαιοσύνης. Η Νέα Δημοκρατία, ή για να ακριβολογούμε ένα σημαντικό κομμάτι της, δεν έκρυψε ποτέ τη λαγνεία που έτρεφε και εξακολουθεί να τρέφει προς τους ανθρώπους αλλά και τις πρακτικές του αντίπαλού της, κατά τ’ άλλα, πολιτικού πόλου. Ας μην μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος του κόμματος κ. Κώστας Καραμανλής, έχοντας εντρυφήσει στην πολιτική σκέψη του Α. Παπανδρέου, υπήρξε ένας από τους θαυμαστές του. Δεν συζητάμε βεβαίως για το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, κόμματα που παρά τη μικρή τους εκλογική δύναμη εξακολουθούν και αποτελούν τον σκληρό πυρήνα του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, όπως άλλωστε και το «Ποτάμι» που επίσης κινείται προς την ίδια κατεύθυνση. 

Σε επίπεδο προσώπων ωστόσο, όχι τυχαία, ένας από τους πρώτους που αντιλήφθηκε το μέγεθος της γοητείας που ασκεί η σοσιαλδημοκρατία προς τα υπόλοιπα κόμματα αλλά κυρίως προς τους έλληνες πολίτες, ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου. Πολλοί, δικαίως ή αδίκως, μπορεί να καταλογίσουν πολλά στον πρώην πρωθυπουργό, ουδείς όμως μπορεί να αμφισβητήσει τη γνώση που διαθέτει επί των τεχνικών και στρατηγικών πρωτοβουλιών που ανέπτυξε κατά την δεκαετία του 1980 ο πατέρας του, Ανδρέας Παπανδρέου, οικοδομώντας και προσαρμόζοντας το συγκεκριμένο ιδεολογικό πλέγμα στην ελληνική πραγματικότητα. Το 2004 επιχειρώντας να πάει την έννοια της σοσιαλδημοκρατίας ένα βήμα πιο πέρα, ο Γιώργος Παπανδρέου θα λανσάρει στην ελληνική πολιτική «αγορά» την ιδέα μιας προωθημένης μορφής δημοκρατικής διακυβέρνησης, της «συμμετοχικής δημοκρατίας». Μια ιδέα που ενώ προϋπήρχε στη διεθνή σκηνή, πρώτη φορά γινόταν ευρέως γνωστή –πλην της ακαδημαϊκής κοινότητας που γνώριζε ήδη- και στην Ελλάδα. 

Η επιβολή των μνημονίων στη χώρα μας, αλλά κυρίως οι κυβερνητικές αστοχίες του κ. Παπανδρέου, είχαν σαν αποτέλεσμα η έννοια της «συμμετοχικής δημοκρατίας» να διαγραφεί σχετικά νωρίς από το θυμικό του μέσου έλληνα ψηφοφόρου, χωρίς αυτό βεβαίως να σημαίνει ότι τον απασχόλησε ποτέ σοβαρά ή την κατάλαβε ως προς την ολότητά της. Η ιστορία όμως κάνει κύκλους και στο πλαίσιο αυτό είναι κοινό μυστικό ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ετοιμάζει προσεκτικά την επιστροφή του. Αρκεί κανείς να παρακολουθήσει λίγο προσεκτικά τις κινήσεις τόσο τις δικές του όσο και του στενού  οικογενειακού του περιβάλλοντος για να αντιληφθεί ότι σύντομα πρόκειται να ανοίξει ένα ακόμη κεφάλαιο στον χώρο της σοσιαλιστικής δημοκρατίας -ή της κεντροαριστεράς αν θέλετε-. Τίτλος του νέου αυτού κεφαλαίου; «Δημοκρατικός Σοσιαλισμός»…