Γιώργος Δ. Ανδρέου

Δεν είναι διόλου κολακευτικά όσα σίγουρα θα σκέφτονταν για την ηγεσία τους, πολιτική και ένστολη, οι αστυνομικοί όλων των βαθμίδων, που υποχρεώθηκαν να «περιφρουρούν» την συγκέντρωση, όρθιοι και πάνοπλοι επί ώρες. Εντεταλμένοι να προστατεύουν τους συγκεντρωμένους, που τους καθύβριζαν σκαιότατα, από «αστυνομικούς ελέγχους» covid (!)

Δεν συγκρίνονται όμως με την πολιτική πραμάτεια που βρήκαν την ευκαιρία να διαλαλήσουν οι συγκεντρωμένοι και οι πάτρωνές τους στα τηλεοπτικά πάνελ. Τρίβοντας τα χέρια για το δώρο που τους πρόσφεραν , απρόσμενα, οι αφελείς πολιτικοί τους αντίπαλοι. Διευκολύνοντάς τους να δείξουν πως υπάρχουν κι αυτοί, εν μέσω πανδημίας. Να εμπορεύονται δημοκρατία, διαδηλώνοντας κατά του «κυβερνητικού αυταρχισμού», οι αναχρονιστικοί θιασώτες της δικτατορίας του προλεταριάτου (ή μάλλον «επί του προλεταριάτου» κατά την δική τους Ρόζα Λούξεμπουργκ).

Θα πείτε τι φταίει ο Αρχηγός, πολιτική απόφαση ήταν η μη επέμβαση, όπως και η Αστυνομική Διαταγή. Πράγματι.

Κάποιοι, προφανώς ακατάλληλοι, εκτός τόπου και χρόνου, είχαν φαίνεται την ψευδαίσθηση πως μόλις άκουγαν , ειδικά όσοι είχαν πρόθεση να διαδηλώσουν και να αντιδράσουν, ότι εκδόθηκε αστυνομική απαγόρευση, θα κρύβονταν πανικόβλητοι και έντρομοι. Και άλειψαν με βούτυρο το ψωμί τους.

Ήττα εν τέλει το αποτέλεσμα για την Κυβέρνηση, που εισπράττει το 0-1 στην αναμέτρηση αυτή. Αλλά και τον Αρχηγό της Αστυνομίας που, υπογράφοντας, εκτέθηκε ως επαγγελματίας, που γνώριζε το αποτέλεσμα, έχοντας αναμετρηθεί πλειστάκις στα πεζοδρόμια.

Λες και δεν υπήρχε νομικό πλαίσιο απαγόρευσης σε ισχύ, που θα μπορούσε να εφαρμόσει η πολιτική ηγεσία, αν ήθελε να επέμβει δυναμικά.

Ή εξυπνότερα πράττοντας, να μην το εφαρμόσει. Να τους αφήσει να διαδηλώνουν, για να μπορεί να κατηγορεί την «αριστερή» αντιπολίτευση, ότι με τη συγκέντρωση, θέτει την κοινωνία σε κίνδυνο.

"Ο πόλεμος είναι αναγκαίο κακό και πρέπει να αποφεύγεται, Εφόσον όμως αυτό είναι αδύνατο, καλύτερα να ξέρεις πώς θα τον κερδίσεις." (TZU SUN «η Τέχνη του Πολέμου», 2500 χρόνια πριν).
Το θέμα αυτό συναρτάται απόλυτα και με μια άλλη, σχεδόν ταυτόχρονη κυβερνητική «γκέλα», που εν πολλοίς δημιούργησε την προηγούμενη και προοιωνίζει νέες ήττες.

Η επιμονή του Υπουργείου Παιδείας στη νομοθέτηση της παρουσίας αστυνομικής δύναμης, υπαγόμενης στο Υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη», μέσα στα πανεπιστημιακά Ιδρύματα; Τίνος φωστήρα άραγε ήταν η εξ ίσου φαεινή ιδέα αυτή;

Δεν χρειαζόταν πολύ μυαλό και φαντασία για να σκεφτούν πως θα μείνει ανεφάρμοστο αυτό που νομοθετούν. Δεν θα μπορέσουν, όχι να κάνουν τη δουλειά τους - αυτό είναι φενάκη και όνειρο θερινής νυκτός - αλλά να επιβιώσουν και στην καλύτερη περίπτωση να διατηρήσουν τη σωματική τους ακεραιότητα, όσοι θα προσληφθούν για να αστυνομεύουν τους εισερχόμενους και κινούμενους στα Ελληνικά πανεπιστήμια. Προφανώς ένστολοι, γιατί αν είναι με πολιτικά θα λυντσαριστούν αυθημερόν.

Ένας έστω, από τους παροικούντες στα Υπουργεία και τα επιτελεία, όφειλε να φανταστεί τη σκηνή με τον «αστυνομικό» , στο προαύλιο ή και στην είσοδο της Πολυτεχνιούπολης ή του Οικονομικού Πανεπιστημίου στην Πατησίων , στο μάτι του κυκλώνα, να αποπειράται να ελέγξει ομάδα 10-15 φοιτητών και μη, που θα τον προκαλούν προσωπικά. Και να προβλέψει πώς θα εξελιχθεί ο έλεγχος αυτός. Χρειάζεται τόση φαντασία;

Δυστυχώς επικράτησαν οι πολεμοχαρείς του καναπέ και όχι οι σώφρονες, με έξυπνες ιδέες. Αυτοί που ζουν και γνωρίζουν τα Πανεπιστήμια. Παράδειγμα ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών - μου είναι άγνωστος - που τον άκουγα προχθές στο ραδιόφωνο να συνιστά να πάνε τα πράγματα ήρεμα, νηφάλια, σταδιακά. Να λέει, πως πράγματι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για ελέγχους, ακόμα και για αστυνόμευση, σε κάποιο όμως βαθμό. Το ζητάει και η κοινωνία. Χωρίς όμως πρόκληση, ένταση και μετωπική σύγκρουση. Σύγκρουση που έχει αποδειχθεί, επανειλημμένα, πως δεν μπορεί ή δεν είναι αποφασισμένη να κάνει η πολιτική εξουσία. Και δεν πρέπει.

Θα ήταν σοφότερο, σε αυτή τη φάση, να υιοθετηθεί η πρόταση για θεσμοθέτηση σώματος φύλαξης και ελέγχου, υπαγόμενο σε κάθε Πανεπιστημιακό Ίδρυμα, που θα λειτουργεί διακριτικά, έτσι ώστε σιγά – σιγά και σταδιακά να εμπεδωθεί και να καθιερωθεί στη συνείδηση όλων η ανάγκη ελέγχου εισερχομένων και φύλαξης των πανεπιστημίων. Αυτό θα μπορούσε να έχει την στήριξη της πλειοψηφίας της πανεπιστημιακής κοινότητας, ακόμα και των φοιτητών.

Κάποιοι όμως, ανιστόρητοι αιθεροβάμονες, επέλεξαν τη μετωπική σύγκρουση με την κυρίαρχη στο πεζοδρόμιο αριστερά. Κι άλλο βούτυρο στο ψωμί της. Χωρίς να θέσουν στον εαυτό τους και να απαντήσουν, πριν, το κεφαλαιώδες ερώτημα, αν είναι αποφασισμένοι να εφαρμόσουν όσα νομοθετούν ελαφρά τη καρδία. Πως και ως που θα φτάσουν. Ακόμα και με χρήση βίας; Πως θα το κάνουν; Με ΜΑΤ και δακρυγόνα στα προαύλια των Πανεπιστημίων, με συλλήψεις και συμπλοκές; Προκαλώντας μπάχαλο στα κέντρα των πόλεων, όπου δυστυχώς στεγάζονται τα περισσότερα Ελληνικά Πανεπιστήμια;

Οι εξόφθαλμα λανθασμένη επιλογή αυτή έχει πολύ σοβαρές παράπλευρες απώλειες:

• Δημιούργησε ήδη την διαδήλωση διαμαρτυρίας και απειλές καταλήψεων.
• Απογοητεύει την κοινωνία που βλέπει να αποδυναμώνεται η ελπίδα της για αποφάσεις που θα θέσουν και θα περιορίσουν την ασύδοτη μετεμφυλιακή δραστηριότητα της αριστεράς και θα την υποχρεώσουν να σέβεται τους κανόνες του αστικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος της χώρας,
• Υποβαθμίζονται τις λοιπές πολύ σοβαρές και απόλυτα σωστές μεταρρυθμίσεις, που αποδέχονται με συντριπτική πλειοψηφία οι πολίτες. Τις οποίες κποιοι, αφελώς, τοποθετούν στα ίδια νομοσχέδια, με διατάξεις ανεφάρμοστες, που πυροδοτούν θυελλώδεις αντιδράσεις και κινητοποιήσεις. Όπως τα πολύ σωστά μέτρα για την ανώτατη εκπαίδευση που περιλαμβάνονται στο επίμαχο νομοσχέδιο. Δεν θα είχε ηθική και πολιτική νομιμοποίηση στην κοινωνία η υποκριτική αντίδραση της αριστεράς, στην κατάργηση των αιώνιων φοιτητών, ή τη θεσμοθέτηση ελάχιστης βαθμολογίας εισαγωγής στα ΑΕΙ και πάμπολλες άλλες σωστές και κοινωνικά αποδεκτές διατάξεις του ίδιου νομοσχεδίου,
• αδικείται τέλος κατάφωρα η συνολική κυβερνητική εικόνα, που θεωρείται άτολμη έως και ηττοπαθής.

Η επιλογή, εν κατακλεδι, να λαμβάνονται εν θερμώ, άκαιρα και αμελέτητα, αποφάσεις που δεν μπορούν να εφαρμοστούν και να επιλέγονται μετωπικές συγκρούσεις και μάχες που δεν είναι αποφασισμένοι να δώσουν και δεν μπορούν να κερδίσουν, εξελίσσεται σε επικίνδυνη τροχοπέδη της Κυβερνητικής πορείας. Για θέματα που θα μπορούσαν να ξεπεραστούν εύκολα και ευνοϊκά με άλλους τρόπους, έξυπνους.


O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)