Γιώργος Δ. Ανδρέου

Επικεφαλής στη εναντίον του μάχη, γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, το επίσημο κράτος με τους θεσμούς, τους επιτελείς και τα όργανά του.

Το κράτος , η Κυβέρνηση της συγκεκριμένης περιόδου, με την τεχνική υποστήριξη των ειδικών που πρέπει να επιλέγει εκ των αρίστων, επεξεργάζεται και αποφασίζει τα σχέδια, την τακτική και τους κανόνες για την άμυνα και την επίθεση κατά του εχθρού αυτού. Και τους εφαρμόζει με συνέπεια , έχοντας την ευθύνη έναντι της κοινωνίας, των πολιτών και της ιστορίας. Η επιτυχία ή όχι των επιλογών θα κριθεί, όπως γίνεται πάντα στους αγώνες, από το αποτέλεσμα. Που φέρνουν οι παίχτες και όχι οι χουλιγκάνοι, που ξέρουν μόνο να αποδοκιμάζουν.

Και οι πολίτες όμως, που συγκροτούμε την κοινωνία, έχουμε τη δική μας ατομική ευθύνη να συστρατευθούμε πολλαπλώς στον κοινό εθνικό αγώνα και την προσπάθεια. Πρώτο και κύριο με την συνειδητή συμμετοχή στην εφαρμογή των σχεδίων, των κανόνων και της πολεμικής τακτικής που έχει επεξεργαστεί και εφαρμόζει η πολιτεία. Δεύτερο και εξ ίσου σημαντικό με την εθελοντική βοήθεια στην κοινή προσπάθεια, στο μέτρο των δυνατοτήτων του ο καθένας.

Η κοινή παράμετρος είναι η εμπιστοσύνη στην ηγεσία, η μη αμφισβήτηση αλλά και η ενθάρρυνσή της , όσο τουλάχιστον διαρκεί ο αγώνας.

Αν η χώρα βρισκόταν σε πόλεμο με την παραδοσιακή έννοια του όρου θα είχε ανασταλεί η εφαρμογή των άρθρων του Συντάγματος για πολλά δικαιώματα των πολιτών και θα είχαν περιορισθεί πολλά διαλυτικά φαινόμενα που υπονομεύουν την προσπάθεια. Στον αγώνα όμως αυτόν, ειδικά, σήμερα στην εποχή της αποθέωσης των ΜΜΕ και κυρίως του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, είναι αυτονόητο πως αυτό δεν μπορεί ούτε να αποφασισθεί ούτε να εφαρμοσθεί. Η δημοκρατία εξακολουθεί, ορθώς, να ισχύει.

Απότοκος όμως της ελευθερίας που παρέχει η τεχνολογία είναι η ασυδοσία κάποιων, κακόπιστων, που αρπάζουν την ευκαιρία να προβληθούν και να δείξουν πως υπάρχουν. Με την ασύδοτη κυκλοφορία, διαρκούντος του πολέμου, φημών, fake news, απόψεων «έγκυρων» κύκλων, «επιστημονικών» τοποθετήσεων και δήθεν καλόπιστων κρίσεων. Με αμφισβητήσεις και ακατάσχετη συνωμοσιολογία, σε σχέση με τον ιό και την έκταση της πανδημίας, την προέλευση, την εξέλιξη, τα μέσα και τα μέτρα καταπολέμησής και την αποτελεσματικότητά τους.

Αλλά και σε σχέση με τις επιπτώσεις του στην οικονομία και την επόμενη μέρα. Αμφισβητούν δήθεν καλόπιστα αν και με περισσή θρασύτητα, από τις διαπιστώσεις και το σχεδιασμό μέχρι την εφαρμογή των μέτρων καταπολέμησης και πρόληψης.

Αμφισβητούν, διασπείρουν και αναπαράγουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυρίως, με δήθεν επιστημονικές απόψεις, τις εισηγήσεις της ομάδας των επιστημόνων που επέλεξε η πολιτεία, με πρόσωπα μάλιστα στα οποία συμφώνησαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Τα μέτρα και τα μέσα που επιλέχθηκαν με βασανιστική επιστημονική εξέταση των δεδομένων, αποφασίστηκαν και εφαρμόζονται στον πόλεμο και τον αγώνα προστασίας της κοινωνίας.

Αμφισβητούν πρόσωπα υπεράνω. Από τις μάσκες και τις απολυμάνσεις μέχρι τις απαγορεύσεις και τα μέτρα προφύλαξης. Τους αριθμούς των κρουσμάτων, των θανάτων, των νοσηλειών, ακόμα και των διεθνών στοιχείων. Αμφισβητούν εν τέλει τη στρατηγική της μάχης και συνολικά την ανάγκη του πολέμου. Και η αμφισβήτηση εντείνεται όσο διαφαίνεται η επιτυχία των μέτρων και οι θρασύδειλοι αμφισβητίες νοιώθουν ασφαλείς από τον ιό, με τις πλάτες αυτών που συκοφαντούν.

Έτσι όμως, ενσπείρεται αμφιβολία για την ορθότητα της τακτικής και την αποτελεσματικότητα των μέσων. Του πολέμου αυτού καθ’ εαυτού . Υπονομεύεται το ηθικό των στρατηγών, των πολεμιστών της πρώτης γραμμής και εν τέλει της κοινωνίας που συμμετέχει ενεργά. Εξωθούνται οι πολίτες , οι αφελείς κυρίως, σε ανυπακοή στα μέτρα, γεγονός που μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά την αποτελεσματικότητά τους. Υπονομεύεται εν κατακλείδι ο αγώνας, αφού αμφισβητείται η αναγκαιότητά του. Σε μια στιγμή μάλιστα που είναι ορατά τα θετικά αποτελέσματα της τακτικής που εφαρμόζεται.

Σε έναν συμβατικό πόλεμο οι αυτουργοί τέτοιων συμπεριφορών, που εν πολλοίς κινούνται με δόλια προαίρεση και αποβλέπουν σε ίδιον όφελος, προβολής κυρίως αλλά και πολιτικής επιβίωσης, θα μπορούσαν να κατηγορηθούν ακόμα και για προδοσία και θα είχαν επιβληθεί τα νόμιμα.

Σήμερα όμως η δημοκρατία μας που ευτυχώς εξακολουθεί και πρέπει να λειτουργεί, είναι μεγάθυμη.

Η μόνη, εν τέλει, δύναμη που μπορεί να απαντήσει και να αμυνθεί σε τέτοια φαινόμενα και στην εκ των έσω επίθεση που δέχεται από μέλη της, είναι η ίδια η κοινωνία. Όπλο της η κοινωνική απαξία. Να τους αγνοήσουν και να τους αποβάλουν οι πολίτες που στοιχίζονται ενεργά και στωικά στη μάχη, χαρακτηρίζοντάς τους εχθρούς της κοινωνίας. Εχθρούς ίδιους με τον ιό της πανδημίας. Έναντι του οποίου νομίζουν, αυτοί, πως θα έχουν ανοσία, ως στενοί συνεργάτες και συναγωνιστές του στον ίδιο καταστροφικό πόλεμο κατά των κοινωνιών.

Να τους αφήσουμε , αγνοώντας τους, να βολοδέρνουν στην μιζέρια και την αθλιότητά τους. Μήπως καταλάβουν πως ποτέ κανένας δεν κέρδισε από την προδοσία. Ότι ο Ιούδας και ο Εφιάλτης είχαν κακή τύχη. Γιατί εν τέλει κανένας, ούτε και ο ίδιος ο δολοφονικός ιός, συμπαθεί τους προδότες που ως εκ τούτου δεν έχουν διασφαλίσει ούτε την ανοσία τους συνένοχου.

Ο Γιώργος Ανδρέου είναι Δικηγόρος