Γιώργος Κουβαράς

Οι «ακραίοι συντηρητικοί κύκλοι των Βρυξελλών» είναι οι ίδιοι τους οποίους ακριβώς πριν από τις ευρωεκλογές ο πρωθυπουργός επικαλούνταν για να μιλήσει για το δικό του success story. Είναι ο σοσιαλιστής Μοσκοβισί, επίτροπος για τη Νομισματική Πολιτική, που στην τελευταία του επίσκεψη στην Αθήνα αποθέωνε την κυβέρνηση Τσίπρα. Είναι ο κατά γενική ομολογία μετριοπαθής πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, που έχει τοποθετηθεί κατ’ επανάληψη θετικά για την Ελλάδα και τους Ελληνες. Αυτοί είναι οι «ακραίοι συντηρητικοί κύκλοι των Βρυξελλών» που κυνηγούν τον Αλέξη Τσίπρα. 

Είναι οι ίδιοι κύκλοι που πλέκουν εδώ και πολλούς μήνες το εγκώμιο του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του πρωθυπουργού για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Μέρος δε αυτών των... κύκλων ανοίγουν διάπλατη την πόρτα στον Αλέξη Τσίπρα για να ολοκληρώσει τη στροφή του στην «κανονικότητα» και να ενταχθεί στους Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες.

Η δήθεν σύγκρουση του πρωθυπουργού με όλους αυτούς θα μπορούσε να είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο. Είναι όμως προϊόν τόσο μεγάλης απελπισίας που δυσκολεύεται κανείς να γελάσει. Η ρητορική του πρωθυπουργού μετά τις ευρωεκλογές δείχνει πόσο απροετοίμαστος ήταν για τη βαριά ήττα αλλά και πόσο δύσκολα διαχειρίσιμη θα είναι για τον ίδιο η συντριβή που θα υποστεί στις εθνικές εκλογές.

Ο Αλέξης Τσίπρας, περνώντας στην αντιπολίτευση, βαθιά τραυματισμένος από το εκλογικό αποτέλεσμα, θα πρέπει να αποφασίσει αν θα ξαναγίνει ο «αριστερός» λαϊκιστής που πάει κόντρα στο σύστημα -έστω και αν κάνει τις διακοπές του σε κότερο- ή αν θα συνεχίσει τη μετατόπισή του προς την Κεντροαριστερά, για να εγκαθιδρυθεί ως ο ένας εκ των δύο πυλώνων του «πολιτικού κατεστημένου» το οποίο εσχάτως θυμήθηκε ξανά να καταγγείλει. Ούτως ή άλλως, πάντως, ως κυβέρνηση έχει φροντίσει να αποκτήσει ισχυρά ερείσματα στο κατεστημένο, εκτός εισαγωγικών.