Γιάννης Μακρυγιάννης

Θα περίμενε όμως κανείς ότι έστω και μετά από έξι μήνες (και καμιά δεκαριά χρόνια, εδώ που τα λέμε, καθώς η εισροή μεταναστών και προσφύγων δεν είναι θέμα των λίγων τελευταίων ετών) θα άρχιζε να εφαρμόζει μία κανονική πολιτική. Βασισμένη στο διεθνές δίκαιο, στον ανθρωπισμό, στην αλληλεγγύη και στην εφαρμογή, βεβαίως των συμφωνιών για επιστροφές κλπ.

Αντί αυτού βλέπουμε, όχι μόνο αποσπασματικά μέτρα και υπερφίαλες εξαγγελίες, αλλά διάφορες φαιδρότητες και ακόμα χειρότερα, μία πολιτική που βασίζεται στη λογική ότι «αφού δεν μπορούμε να τους πνίξουμε στη θάλασσα, ώστε να μην φτάνουν στα ελληνικά νησιά, τότε να τους κάνουμε τη ζωή κόλαση επί ελληνικού εδάφους για να αποτρέψουμε όσους περιμένουν να περάσουν από την Τουρκία στη χώρα μας και έτσι να σταματήσουμε τις ροές – τους φέρνουμε και σε σύγκρουση με τις τοπικές κοινωνίες, ώστε να μετανιώσουν την ώρα και τη στιγμή που ήρθαν στην Ελλάδα και να παρακαλάνε να επιστρέψουν στην πατρίδα τους».

Αυτή είναι πάνω κάτω η λογική, που διαπνέει τη νέα κυβερνητική στάση. Η οποία διανθίζεται με γελοιότητες, όπως αυτή με τον λεγόμενο πλωτό φράχτη. Μία ιδέα που δεν αντέχει σε καμία σοβαρή κριτική, παρά μόνο γεννά ερωτήματα ως προς την πραγματική σκοπιμότητα της «δουλειάς». Υπάρχει άραγε κάποια σοβαρή μελέτη τι μπορεί να κοστίσει ένα τέτοιο εγχείρημα. Κόστος προμήθειας και κόστος συντήρησης σε συνδυασμό με την αποτελεσματικότητα, απλά πράγματα δηλαδή. Πέρα από το απάνθρωπο ή το εφικτόν του πράγματος, έχει υπολογίσει κανείς τι σημαίνει σε χρήμα αυτό το πλωτό φράγμα; Διότι, πέραν των άλλων, είναι πολλά τα λεφτά και ως γνωστόν ο «υπερπατριωτισμός» είναι πολύ προσοδοφόρα μπίζνα για όσους τον εμπορεύονται.

Επιστρέφουμε στα της πολιτικής εξαθλίωσης: πιστεύουν στα αλήθεια ότι όταν συγκεντρώνονται σε ένα νησί τόσες χιλιάδες εξαθλιωμένοι άνθρωποι δεν θα φτάναμε κάποια στιγμή σε ακραίες εκδηλώσεις; Προφανώς και το ήξεραν. Τι κάνει η κυβέρνηση; Επιστρατεύει τη θεωρία περί αμαρτωλών ΜΚΟ, οι οποίες ξεσηκώνουν, λέει, τον κόσμο. Λες και οι εξαθλιωμένοι και κατατρεγμένοι άνθρωποι χρειάζονται να υποκινηθούν από κάποιες για να διαμαρτυρηθούν κάποια στιγμή. Απλώς η κυβέρνηση πρέπει κάπου να ρίξει τις ευθύνες για το αδιέξοδο, που (και) η ίδια προκάλεσε. Ημειωτέον ότι οι μεγαλύτερες ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται είναι αναγνωρισμένες διεθνώς και κάποια στιγμή η κυβέρνηση θα πέσει στη φάκα, που στήνει η ίδια. Όπως αυτή την ώρα παραδέχεται ότι τα push back είναι παράνομα, έτσι κάποια στιγμή θα απολογείται για τον αδιάκριτο πόλεμο κατά διεθνών οργανισμών – θυμηθείτε το.

Η κυβέρνηση βλέπει ότι τα μέτρα που έχει ανακοινώσει δεν πρόκειται να αποδώσουν και η Ευρώπη αργεί ακόμα να βοηθήσει και προσπαθεί να κάνει εσωτερική διαχείριση, για να αποφύγει το πολιτικό κόστος. Έτσι όμως δεν πρόκειται να έχει αποτελέσματα. Σε έξι μήνες πάλι θα λέει ότι δεν κατάλαβε τι συμβαίνει πραγματικά στο προσφυγικό – μεταναστευτικό.