Γιάννης Μακρυγιάννης

Κι αν υπάρχει μεγάλη συζήτηση για το εάν τελείωσαν τα μνημόνια, εκείνο που δεν χωρά αμφιβολία είναι ότι τελείωσε οτιδήποτε ριζοσπαστικό παρέμενε στη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ. Η μετάλλαξή του σε ένα μίγμα «παπανδρεϊκο-σημιτικού» ΠΑΣΟΚ είναι εφιαλτική. Ούτε καν από μέσα ΣΥΡΙΖΑ, απ’ έξω ΠΑΣΟΚ. Κι από μέσα κι από έξω φτηνή απομίμηση ΠΑΣΟΚαρίας. Με τα όλα της: με τις φαυλότητες, τις καθεστωτικές νοοτροπίες, τις μεθόδους πολιτικής ακόμα και τα πρόσωπα. Η χειρότερη Πασοκική κληρονομιά – ούτε καν τα καλύτερα στοιχεία της πράσινης διακυβέρνησης – χαρακτηρίζει τούτη την κυβέρνηση.

Ο τελευταίος ανασχηματισμός απλώς έριξε τα προσχήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάσσεται σε ένα κεντρώο κόμμα, που ελπίζει απλώς ότι η ψευτοαναδιανομή, με θλιβερές τακτικές, όπως οι παροχές σε φτωχοποιημένα κοινωνικά στρώματα θα του προσδώσουν ένα προοδευτικό πρόσημο. Χωρίς κανένα κοινωνικό όραμα, χωρίς καμία ανατρεπτική κατεύθυνση στο πολιτικό και ιδεολογικό του πεδίο, καταντά στα όρια μίας ανούσιας κεντρώας πολιτικής δύναμης, υποτίθεται πολυσυλλεκτικής, αλλά στην πραγματικότητα μακριά ακόμα κι από την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία. Τουλάχιστον η τελευταία είχε, μέσα στις αυταπάτες που πουλούσε, βοηθήσει στην κοινωνική αναδιαμόρφωση με τη δημιουργία της μεσαίας τάξης.

Πρόκειται άλλωστε για το ίδιο κόμμα, που εκλιπαρεί Ευρωπαίους και Αμερικάνους για την εύνοιά τους, με αντάλλαγμα περίπου το οτιδήποτε.

Μαζί με το τρίτο μνημόνιο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τελείωσε και οτιδήποτε αριστερό και αντισυστημικό διάθετε ο συγκεκριμένος χώρος. Από φόβητρο έγινε σκιάχτρο.

Ακόμα και ο πόλεμος κατά της ακροδεξιάς, τον οποίο υποτίθεται έχει κηρύξει μοιάζει με καρικατούρα πολιτικής, όταν κυβερνά με ακροδεξιούς.