Γιάννης Μακρυγιάννης

Παρότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι απλά, με την εφαρμογή και μόνο των μοντέλων του εξωτερικού και ακολουθώντας την κοινή λογική, το ελληνικό ποδόσφαιρο παρουσιάζει επί πολλά έτη τώρα κάθε δυνατή παθογένεια στο έπακρο. Βία όλων των μορφών, χουλιγκανισμός, γκαγκστερισμός, ανομία, διαφθορά, στημένοι αγώνες και ολόκληρα πρωταθλήματα, που κρίνονταν σε “παράγκες”, παράγοντες στην πλειονότητά τους της κακιάς ώρας, ενίοτε και του κοινού ποινικού δικαίου - με ένα λόγο σήψη, βαθιά σήψη και κατάπτωση.

Απόρροια όλων αυτών φυσικά, η κακή ποιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, η μη έλευση καλών ξένων παικτών, η φυγή των δικών μας ταλέντων, η εμφάνιση των οποίων γίνεται πλέον όλο και πιο σπάνια και τελικά η απαξίωση και της εθνικής ομάδας, παρότι έκανε το 2004 το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θαύμα όλων των εποχών.

Όταν αναφερόμαστε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, η έννοια της ευνομούμενης πολιτείας, ακούγεται σαν ειρωνεία και ανέκδοτο. Όλες μα όλες οι κυβερνήσεις, έκαναν στην περίπτωση του ποδοσφαίρου, τα στραβά μάτια και εμφανίζονταν εξοργιστικά ανίκανες να αντιμετωπίσουν αυτά τα φαινόμενα. Συχνά δε, οι κυβερνήσεις “έπαιζαν” με τα κάθε λογής συμφέροντα που ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο, για να τα έχουν καλά με τον “κόσμο” των ομάδων. Χρέη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ χαρίστηκαν για παράδειγμα, εις υγεία των κορόιδων.

Η τωρινή κυβέρνηση έκανε ένα μέγα λάθος. Έχοντας απέναντί της ένα σκληρό και πανίσχυρο σύστημα, θεώρησε ότι το καλύτερο θα ήταν να το αντικαταστήσει με ένα άλλο, της ίδιας, αν όχι χειρότερης εκδοχής. Και μπήκε στο νταραβέρι, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Χάιδεψε, ενίσχυσε και τελικώς αποθράσυνε εντελώς έναν επιχειρηματία, που υποσχέθηκε ότι θα “καθαρίσει” το παλιό σύστημα. Η κυβέρνηση δεν είδε, ή δεν θέλησε να δει ότι πίσω από την “υπόσχεση” αυτή κρύβεται η αναπαραγωγή του ίδιου μοντέλου τελικά – ενίοτε και σε πιο άγρια μορφή, όπως έδειξαν τα γεγονότα στην Τούμπα την Κυριακή, με το ρεβόλβερ να κάνει βόλτες στο κέντρο του γηπέδου!

Ανέχτηκε φαινόμενα, όπως τα αδιανόητα έκτροπα (με τα μαχαιρώματα) στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας πέρσι. Κάνανε στην κυβέρνηση ακόμα και πλάκα με το “πέτσινο” γκολ εκείνου του τελικού! Άλλαξε τις δομές της αθλητικής δικαιοσύνης και είδαμε όλοι πώς λειτουργεί η συγκεκριμένη “δικαιοσύνη” με την πρώτη υπόθεση της Τούμπας. Αλλάξανε απλώς τα κόζια της διαιτησίας και η “παράγκα” απέκτησε ένα πιο “βόρειο” άνεμο, όταν τη φύσαγε μέχρι τώρα τώρα και εδώ και πολλά χρόνια, αποκλειστικά ο δαφνοστεφανωμένος εφηβικός “νοτιάς”!

Η κυβέρνηση συμμάχησε με τις “νέες δυνάμεις” του χώρου, εκλαμβάνοντας όλη την ιστορία του ποδοσφαίρου, ως ένα πεδίο άσκησης εξουσίας. Και “έπαιξε” με εκείνον που θέλησε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, απελευθερώνοντας στην πραγματικότητα καινούργια τέρατα.

Αντί να παράσχει στην Πολιτεία όλα τα νομικά και άλλα μέσα, να συνεργαστεί με τους διεθνείς φορείς του ποδοσφαίρου (διεφθαρμένοι είναι και αυτοί, αλλά τουλάχιστον έχουν μία έγνοια για το προϊόν, που πουλάνε), να εφαρμόσει απλώς το νόμο απαρέγκλιτα, με τη μέγιστη αυστηρότητα, θέλησε να παίξει “μπάλα”. Αλλά όταν ανακατεύεσαι με τα πίτουρα, στο τέλος σε τρώνε οι κότες – ή άλλως, τρως τα γκολ και τα αυτογκόλ με το τσουβάλι!

Η διακοπή του πρωταθλήματος δεν είναι η λύση. Διακοπές έγιναν και τις προηγούμενες χρονιές, χωρίς αποτέλεσμα. Σύγκρουση θέλει με τα ισχυρά συμφέροντα του ποδοσφαίρου (παλαιά και νέα) και τους μεγαλοσχήμονες παράγοντες, πολλοί εκ των οποίων είναι και κυβερνητικοί φίλοι. Διότι εδώ φτάσαμε να μην χουλιγκανίζουν οι οπαδοί και να χουλιγκανίζουν οι παράγοντες!