Γιάννης Μακρυγιάννης

Είναι τόση ή ένδεια της ΝΔ σε αφήγημα και στρατηγική, που κινδυνεύει να καεί στο ζέσταμα. Όταν οι ίδιοι ομολογούν για παράδειγμα ότι θα χρειαστούν ένα χρόνο για να δουν τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό, ενώ ο τελευταίος ζητά εδώ και ένα μήνα εκλογές, καταβαίνει κανείς ότι το αδιέξοδό τους είναι μεγάλο. Και μόνο που βλέπεις τη ΝΔ να αντιπολιτεύεται τις ιδιωτικοποιήσεις ή να αποδοκιμάζει τον κόφτη – μέτρα, που ευχαρίστως θα υλοποιούσε και αύριο το πρωί – καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν σοβαρή εναλλακτική λύση. Για την ακρίβεια η μόνη τους πρόταση είναι να υλοποιηθεί το μνημόνιο με ταχύτερους και πιο αξιόπιστους ρυθμούς από αυτούς που ακολουθεί η τωρινή κυβέρνηση.

Αλλά αυτό είναι πρόβλημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όχι της κυβέρνησης.

Το πρόβλημα της κυβέρνησης και του Τσίπρα είναι ότι έμπλεξε στον φαύλο κύκλο του μνημονίου. Ένας κύκλος που έχει αποβεί καταστροφικός και αδιέξοδος μέχρι τώρα. Αντίπαλός του λοιπόν δεν είναι ο Μητσοτάκης, αλλά η μνημονιακή πολιτική που υποχρεούται να εφαρμόσει. Να μην παρασυρθεί από το σπιράλ της ύφεσης, που προκαλούν οι υπερβολικοί φόροι και η δεδομένη φοροδοτική αδυναμία ενός πολύ μεγάλου μέρους των πολιτών. Να αντιμετωπίσει το κοινωνικό σοκ και τις παρεπόμενες αντιδράσεις που θα προκαλέσει το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων και οι πιθανές ταπεινωτικές ενέργειες που απαιτεί το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Να βάλει σε κίνηση την οικονομία, την ώρα που δεν θα είναι διόλου δεδομένη η πολιτική σταθερότητα και η κοινωνική «ηρεμία», παρά τις προσδοκίες και τις διαβεβαιώσεις του κυβερνητικού επιτελείου. Να πείσει ότι έχει, επιτέλους, ένα κάποιο σχέδιο για την ανάπτυξη και τη δίκαιη κατανομή των κερδών από αυτή. Σχέδιο, που δεν έχει διαφανεί μέχρι τώρα.

Ο Τσίπρας είναι πλέον αντιμέτωπος με το τέρας του μνημονίου, που προέκυψε τόσο από την «κληρονομιά» των προηγούμενων, όσο και από τη δική του ατελέσφορη εν πολλοίς «διαπραγμάτευση». Για πρώτη φορά στον ενάμιση χρόνο θα υπάρξει η εφαρμογή τόσο εκτεταμένων μνημονιακών μέτρων, που προέκυψαν από δικές του αποφάσεις – ναι, κατόπιν των πιέσεων των δανειστών, αλλά με αποφάσεις που έλαβε και εφαρμόζει η δική του κυβέρνηση. Το «δεν μου αρέσει αυτό που εφαρμόζω, αλλά είμαι δυστυχώς αναγκασμένος» μας το είπαν κι άλλοι - εκ των προηγούμενων και κυρίως οι σοσιαλδημοκράτες, καθώς δεν ήταν όλοι κυνικοί θιασώτες και σκληροί υποστηρικτές του μνημονίου.

Η ρύθμιση για το χρέος, με τη μορφή μεσομακροπρόθεσμης ελάφρυνσης, που αναμένεται να πάρει ο Τσίπρας από τους εταίρους δεν σώζει από μόνη της την παρτίδα, όσο σημαντική εξέλιξη (πιθανόν να) είναι. Κινδυνεύει άλλωστε να κερδίσει τον πόλεμο (του χρέους), αλλά να χάσει στο εσωτερικό μέτωπο – ως κι ο Τσόρτσιλ έπαθε κάτι αντίστοιχο.  

Για να ξεπεράσει το δικό του αδιέξοδο ο Τσίπρας δεν αρκεί να νικάει τον Μητσοτάκη με κάθε ευκαιρία. Πρέπει να νικήσει το μνημόνιο – διότι αν χάσει από το μνημόνιο, τότε κινδυνεύει φυσικά να χάσει ως κι απ’ τον Μητσοτάκη!