Γιάννης Μακρυγιάννης

Και επειδή πολλά λέγονται, για να μην γίνουμε άβουλοι θεατές ενός ακόμη θεάτρου παραλόγου, ας επιχειρήσουμε να βάλουμε τα πράγματα στη σειρά:

Κατ’ αρχάς η συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση το καλοκαίρι με τους δανειστές περιέχει έναν δυσβάστακτο όρο, τον οποίο είναι υποχρεωμένη να τηρήσει ή με κάποιο τρόπο να διαχειριστεί. Είναι ο όρος που λέει ότι οι δαπάνες για το ασφαλιστικό το 2016 θα είναι μικρότερες κατά 1% του ΑΕΠ, ήτοι περίπου κατά 1,8 δις ευρώ. Επ’ αυτού δεν χωράει αμφιβολία.

Από τις μέχρι τώρα κινήσεις ή τις δεδομένες παρεμβάσεις (αύξηση των ορίων, μείωση πρόωρων κλπ) προκύπτει μία εξοικονόμηση, αλλά είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι δεν φτάνουν για να συμπληρωθεί το ποσό.

Οι δανειστές είχαν ξεκαθαρίσει το καλοκαίρι ότι για την εκπλήρωση του στόχου, απαιτούνται μειώσεις σε επικουρικές φυσικά – κάτι αναπόφευκτο πλέον – αλλά και σε κύριες συντάξεις.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι τα λεφτά μπορούν να βρεθούν με άλλους τρόπους, όπως η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, για την οποία διαφωνούν οι δανειστές, ή με άλλους τρόπους.

Τι λέει λοιπόν πολιτικά η κυβέρνηση στην αντιπολίτευση; Ας φτιάξουμε ένα μέτωπο για να περάσει η δική μας άποψη ως προς τον τρόπο υλοποίησης του μνημονίου και όχι εκείνη της τρόικας. Η αντιπολίτευση απαντά ότι η κυβέρνηση δεν έχει κανένα σχέδιο για τίποτα και ότι έτσι όπως είναι τα πράγματα στην ουσία ο Τσίπρας θέλει να μοιραστεί μαζί της το πολιτικό κόστος των μειώσεων και τίποτα περισσότερο. Και ότι όλα αυτά που λέει η κυβέρνηση ότι θα τα πολεμήσει και θα τα ανατρέψει, τα έχει ήδη συμπεριλάβει και στη μνημονιακή συμφωνία και στον προϋπολογισμό, άρα δεν πρόκειται για ειλικρινή έκκληση συναίνεσης.

Είναι λοιπόν μία σοβαρή συζήτηση με πραγματική βάση όλο αυτό το περί συναίνεσης;

Πρώτον, εάν η κυβέρνηση έχει σχέδιο, με συγκεκριμένες προτάσεις και θέλει συναίνεση επ’ αυτού, οφείλει πριν απ’ όλα να το παρουσιάσει. Και αφού το τεκμηριώσει, αναλύοντας γιατί οι δικές της προτάσεις είναι καλύτερες από των δανειστών, τότε να ζητήσει ομόθυμη πολιτική στήριξη από την αντιπολίτευση.

Δεύτερον, να εξηγήσει τι θα κάνει εάν παρά την ύπαρξη σχεδίου οι δανειστές δεν αποδεχθούν τις ελληνικές αντιπροτάσεις, αλλά επιμείνουν στην ανάγκη περικοπών. Εάν για παράδειγμα εμφανίσει ένα νομοσχέδιο με μεγάλη αύξηση ασφαλιστικών εισφορών ή άλλες παρεμβάσεις και οι Βρυξέλλες το γυρίσουν πίσω και διαμηνύσουν ότι διαφορετικά ναυαγεί η πρώτη αξιολόγηση, τι έχει σκοπό να κάνει η κυβέρνηση; Να ξεκινήσει (πάλι) πολύμηνη διαπραγμάτευση, να κάνει διεθνή εκστρατεία, να οργανώσει απεργία πείνας ή να κρατήσει μούτρα στον Γιούνκερ; Διότι βλέπετε υπάρχει αυττή τη φορά και η περίπτωση να μην υποχωρήσουν ούτε καν οι ευρωπαίοι όσο κι αν αυτό φαίνεται... περίεργο στην κυβέρνηση, που θεωρεί ότι κατατρόπωσε τους εταίρους το καλοκαίρι!

Τρίτον και επειδή η κυβέρνηση επικαλείται συχνά ότι και η σημερινή «φιλοευρωπαϊκή» αντιπολίτευση ψήφισε το μνημόνιο, άρα οφείλει να παρέχει συναίνεση: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ψήφισαν το μνημόνιο, όχι τους ελιγμούς (πραγματικούς ή επικοινωνιακούς) που θέλει να κάνει η κυβέρνηση για να ανατρέψει τις προβλέψεις του μνημονίου. Εάν λοιπόν η κυβέρνηση θέλει και μπορεί να αμφισβητήσει στην πράξη τις συμφωνίες που έχει κάνει ή τις ακραίες εκδοχές εφαρμογής αυτών των συμφωνιών, οφείλει να παρουσιάσει σχέδιο, προτάσεις και στρατηγική σύγκρουσης.

Αλλιώς τα όσα λέγονται είναι για να περνά η ώρα ευχάριστα με καραμέλες τύπου συναίνεσης και με χάντρες όπως οι υποσχέσεις για νέες συγκρούσεις…