Γιάννης Μακρυγιάννης

Τώρα είναι που αρχίζουν να καταλαβαίνουν και να νιώθουν τι σημαίνει να εφαρμόζεις μνημόνιο. Να έρχεσαι δηλαδή αντιμέτωπος με συγκεκριμένες εξαγριωμένες κοινωνικές ομάδες. Να πρέπει να διαλέξεις πού και σε ποιον θα ρίξεις το τσεκούρι των περικοπών ή των φόρων. Να εγκρίνεις συγκεκριμένα μέτρα που ξέρεις ότι απέχουν παρασάγγας από όσα έλεγες και ήθελες μέχρι πριν λίγους μήνες, αλλά και να χρησιμοποιείς μίας επιχειρηματολογία την οποία όχι απλά δεν φανταζόσουν ότι θα επιστρατεύσεις, αλλά όταν την άκουγες από άλλους παλαιότερα έβγαζες φλύκταινες. Μπορεί όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ να ήξεραν τι έρχονταν μόλις ενέκριναν τον Ιούλιο τη συμφωνία και τον Αύγουστο το μνημόνιο και να είχαν πλήρη γνώση οι βουλευτές του σε ποια βουλή και με ποιο πρόγραμμα εκλέγονταν τον Σεπτέμβριο, αλλά άλλο να το περιμένεις και άλλο να το ζεις.

Και ναι, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπουν σε τροχιά τριβών και αντιπαράθεσης με την κοινωνία, θα υποστούν την πολιτική φθορά, τουλάχιστον αυτή την πιο δύσκολη περίοδο εφαρμογής του μνημονίου – με δεδομένο ότι το πρόγραμμα είναι εμπροσθοβαρές – όμως υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά»: Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα φθείρονται «αλλά» αν δεν έχουν απέναντί τους σαφή και πειστική εναλλακτική πολιτική λύση, που να μετουσιώνει την κοινωνική δυσαρέσκεια σε πολιτική πράξη και επιλογή, τότε δεν έχουν να φοβηθούν και πολλά πράγματα, δεν απειλούνται ουσιαστικά και σοβαρά.

Λένε πολλοί «ο Τσίπρας θα πέσει από μέσα». Ακόμη κι αυτό να συμβεί όμως, να απολέσει ο κυβερνητικός συνασπισμός τη στήριξη των δικών του δυνάμεων, πάλι ο Τσίπρας θα έχει τον πρώτο λόγο στις εξελίξεις και τότε θα όλα θα κριθούν από την εξεύρεση εφεδρειών – και πιθανόν να είναι αρκετές αυτές οι εφεδρείες.

Αυτή την ώρα λοιπόν δεν έχει πολιτικό αντίπαλο σοβαρό ο Τσίπρας και ούτε προβλέπεται για το κοντινό μέλλον να αποκτήσει. Συμπαθής ο Μεϊμαράκης, αλλά μόνο για να σώζει τα προσχήματα για τη δεξιά, όχι για να νικήσει τον Τσίπρα – για τους άλλους τρεις δεν συζητάμε καν.

Διότι το κρίσιμο είναι ποιον έχει πολιτικό αντίπαλο μία κυβέρνηση. Εάν έχει, για παράδειγμα, τη σημερινή κατακερματισμένη, αδύναμη, αναιμική και στα όρια της γραφικότητας δεξιά παράταξη, - με τον αντίστοιχο ή τους αντίστοιχους αρχηγούς, εφόσον προκύψει διάσπαση της ΝΔ – τότε δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Θα έχει άπλετο χρόνο και πολιτικό χώρο να αναπτύξει πολιτικές και να αναλάβει πρωτοβουλίες, που να εξισορροπούν κάπως τη φθορά του μνημονίου – αυτό είναι και το δύσκολο στοίχημα του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ βέβαια από την άλλη μεριά.

Εάν έχει απέναντί του δυνάμεις που νομίζουν ότι θα κάνουν εύκολη αντιπολιτευτική δουλειά, καταψηφίζοντας απλώς μνημονιακές πολιτικές και μέτρα που με χαρά ενέκριναν και ασπάζονταν όταν οι ίδιες ήταν στη διακυβέρνηση της χώρας και που επίσης με άνεση θα ψήφιζαν εάν οι ίδιες ασκούσαν αυτή την ώρα την κυβερνητική εξουσία – κοινώς το ρίξανε στον λαϊκισμό που κατηγορούσαν – μάλλον περίπατο θα κάνει ο Τσίπρας (το λένε κι αλλιώς: θα τους γλεντάει για καιρό ακόμα, αρκεί ο ίδιος να αντέξει την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής)…

Με άλλα λόγια μην περιμένουν ότι με Παναγούληδες θα κάνουν δουλειά – όπως δεν πρέπει και ο Τσίπρας να διολισθήσει στον εφησυχασμό νομίζοντας ότι φτάνει να περιορίσει τους Παναγούληδες…