Γιάννης Μακρυγιάννης

Υπάρχει πιθανόν μια ελπίδα αλλά ειμαστε πολύ μακριά απο μια τέτοια εξέλιξη. Η σημερινή Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει βαθιά συντηρητική, αντιδραστική, νεοφιλελεύθερη και στην πραγματικότητα σκληρή και αδίστακτη, εντελώς υποκριτική και απολύτως μακριά απο τις ιδέες της αλληλεγγύης.

Ειναι εντελώς "ευρωλιγουρικές" οι αντιλήψεις περί στήριξης ή και ... "σωτηρίας" της Ελλάδας από τη Μέρκελ ή τον Ολάντ. Ουτε φίλοι μας έγιναν, ούτε μπορούμε να περιμένουμε πολλά. Γιατι η πραγματικότητα χειροτερεύει. Δεν έφτανε το τρελό μνημονιακό πρόγραμμα που μας επέβαλαν το καλοκαίρι - τα αδιέξοδα του οποίου αρχίζουν να φαίνονται και να τα λουζόμαστε τωρα - είναι και όσα συμβαίνουν με καθε ευκαιρία. Πάρτε για παράδειγμα το προσφυγικό. Επιβεβαιώνει οτι η Γερμανία μας βλεπει κάπως σαν αποθήκη προσφύγων, σαν μια γωνιά "σκουπιδότοπο" ψυχών, όταν ουσιαστικά μας προτείνει να γίνουμε ενα απέραντο στρατόπεδο κυνηγημένων ανθρώπων, ώστε να διασωθούν οι πλούσιες χώρες του βορρά απο το προσφυγικό κύμα, το οποιο εχει προορισμό αυτές.

Ουτε κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο υπολογίζει, ουτε την ανθρωπιστική διάσταση δέχεται να κατανοήσει.

Όσο για τον Ολάντ και μόνο που ακούω οτι θα μας φτιάξει τη... δημόσια διοίκηση γελάω. Θυμίζω οτι η σύγχρονη συζήτηση για μια τέτοια συνεργασια ανάμεσα στη γαλλική και την ελληνικη δημοσια διοίκηση ξεκίνησε από την κυβερνηση Παπανδρεου με τον ανεκδιήγητο Παμπούκη να τρέχει στο Παρισι για τέτοιου είδους επαφές. Όσο είδατε εσείς κάτι, αλλο τόσο ειναι και ο Παμπουκης στα πραγματα σήμερα. Δουλειές με κέρδος και μάλιστα καλό κέρδος ανεξάρτητα ποσο χρήσιμες θα αποδειχθούν για μας οι δουλειές αυτές, θελει ο Ολαντ και τίποτα αλλο. Πόδι να πατήσει θελει για να εμφανιστεί οτι συναγωνίζεται τη Μερκελ και οτι κανει ξανά τη Γαλλια μεγάλη στην Ευρωπη ειναι ο στόχος του ενόψει των εκλογών του 2017 στη χώρα του. Αυτο μπορει ο άνθρωπος αυτο κανει - αυτο απαντώ σε όσους θα πουν, "μα την Ελλαδα θα εμφανίσει ως επίτευγμα;".

Ξέρω, οι ευρωλιγούρηδες θα βγάλουν παλι σπυράκια γιατι αναθεματίζουμε την Ευρωπη και δεν κοιτάμε τι να κάνουμε εμεις πρώτα. Δεν ειναι ετσι. Όποιος αμφισβητεί τη σημερινή Ευρωπη δεν ειναι αντιευρωπαϊστής, ουτε υποβαθμίζει τη σημασια των κινήσεων της ελληνικής ηγεσίας. Αλλά πάρτε για παράδειγμα την ιστορία με το ΦΠΑ για να καταλάβετε οτι πέρα απο την πολιτικη αντιπαράθεση για το θεμα, ειναι το ιδιο το προγραμμα που εχει την τρέλα μεσα του: το προγραμμα επιβάλλει μια άγρια δημοσιονομική προσαρμογή. Αυτή γινεται με μείωση δαπανών και με φόρους, όπως επιμένει και επιμένει η τροικα. Το να λες να κόψεις γρηγορα και πειστικά περι τα 200 εκατ. ευρω δεν ειναι ρεαλιστικό, άρα μένει η φορολόγηση.

Ο,τι και να φορολογήσεις στη σημερινή Ελλαδα θα ειναι προβλημα μεγάλο. Η κυβερνηση αποφάσισε να φορολογήσει την ιδιωτική εκπαίδευση, παράγοντας νεα προβληματα: παιδιά απο την ιδιωτική θα περάσουν στη δημοσια εκπαίδευση, επιβαρύνοντας την κρατικό προϋπολογισμό, προκαλώντας ανεργία στον ιδιωτικό τομέα και μειώνοντας τη φορολογητέα ύλη ουσιαστικά. Επισης φροντιστήρια θα κλείσουν, αυξάνοντας την ανεργία επισης, αλλά και τη μαύρη εργασία. Όλες οι βασικές μνημονιακές συνταγές που εχουν επιβληθεί στη χώρα τα τελευταία χρόνια λειτουργούν περίπου με αυτο τον τροπο και με αυτα τα αδιέξοδα.

Ειναι λοιπον το μνημονιο και οι ακραίοι ηγετικοί κύκλοι της Ευρωπης το κύριο προβλημα και μετα οτιδήποτε άλλο. Και ναι, μείναμε Ευρωπη, αλλά πόσο και τι "Ευρώπη" μας θέλουν πραγματικά;