Γιάννης Μακρυγιάννης

Πώς είναι δυνατόν να υπαγορεύει οποιοδήποτε ξένο κέντρο το ποια κυβέρνηση θα προκύψει σε μία ανεξάρτητη χώρα; Δεν είναι όμως η πρώτη φορά και επίσης η όλη συζήτηση δεν γίνεται στο κενό, αφού έχει προηγηθεί μία συγκεκριμένη συμφωνία με τους δανειστές της χώρας και μία συγκεκριμένη στάση στο ελληνικό κοινοβούλιο των πολιτικών κομμάτων.

Ας πάρουμε με τη σειρά: για πρώτη φορά ακούστηκε ο μεγάλος συνασπισμός το 2010, όταν ο κοινοτικός επίτροπος  Όλι Ρεν είχε ζητήσει ανοιχτά τότε την κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Έγινε το… σύστριγγλο τότε από τη ΝΔ, η οποία ένα χρόνο μετά και για τα επόμενα τρία συγκυβερνούσε μια χαρά με το ΠΑΣΟΚ. Βασική επιδίωξη των δανειστών στα χρόνια του μνημονίου ήταν όχι μόνο να ελέγχουν την κυβέρνηση, αλλά και την αντιπολίτευση. Γι’ αυτό και άλλοι… Χουντίνι κοιτούσαν πώς να την εξαφανίσουν – και ο πιο απλός τρόπος ήταν να κάνουν… συγκυβέρνηση. Διότι στην πολιτική εξίσωση δεν έχει σημασία μόνο η κυβέρνηση, αλλά και το πόσο ισχυρή είναι και τι κάνει η αντιπολίτευση.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο αυτός ήταν στην αξιωματική αντιπολίτευση (και τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης), τους ξέφυγε λίγο η κατάσταση, αλλά με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου επανέκτησαν όχι μόνο τον οικονομικό έλεγχο, αλλά επανήλθαν στις προκλητικές πολιτικές τους απαιτήσεις. Από τη στιγμή που πήραν ό,τι ήθελαν από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ως προς την πολιτική και την πορεία που θα ακολουθήσει η χώρα, τους άνοιξε η όρεξη για τα πάντα. Δώσε θάρρος στο χωριάτη, που λένε…

Διότι, σου λένε οι αχόρταγοι δανειστές, συμφωνείτε όλοι με το μνημόνιο, το ψηφίσατε όλοι μαζί, άρα γιατί να μην κυβερνήσετε κι όλοι μαζί. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα μέτρα του μνημονίου είναι τόσο σκληρά και επώδυνα, που αντιλαμβάνονται ότι μόνο με μία συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με ένα πανίσχυρο πολιτικό μπλοκ, που θα εκπέμπει το μήνυμα ότι «δεν γίνεται αλλιώς», ώστε να αποτραπούν οι κοινωνικές αντιδράσεις, μπορεί να υλοποιηθεί, τουλάχιστον για ένα κρίσιμο διάστημα, το πρόγραμμα.

Γι’ αυτό και οι πιέσεις μόλις άρχισαν. Ειδικά εάν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπικές προβλέψεις, που δείχνουν ότι το πρώτο κόμμα θα κινηθεί γύρω και πολύ κοντά στο 30%, τότε θα έχουν συμμάχους και τους μετεκλογικούς αριθμούς. Όπως συμμάχους έχουν οι δανειστές – από την αρχή της μνημονιακής εποχής - και ισχυρά συμφέροντα στο εσωτερικό, που ευελπιστούν ότι με τη λιτότητα, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τις λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις», που απλά παραδίδουν οικονομία και κοινωνία στις ορέξεις των καρτέλ, θα κερδίσουν ακόμη περισσότερα.
Ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε μάχη επί μήνες να αποφύγει το μνηνόνιο. Έχασε. Τώρα δίνει την δεύτερη: να αποφύγει να συγκυβερνήσει με τη δεξιά. Αν κερδίσει έχει πολιτικό μέλλον, αν τη χάσει θα είναι και η τελευταία του.