Γιάννης Μακρυγιάννης

Είναι σαφές, έστω κι αν ίσως αποδειχθεί λάθος, ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού επιθυμεί στην παρούσα φάση έναν έντιμο συμβιβασμό με τους εταίρους και όχι μία ρήξη με τους δανειστές. Η κυβέρνηση κινείται σε αυτή την κατεύθυνση, ως οφείλει και με βάση την λαϊκή εντολή της 25ης Ιανουαρίου.

Ένας έντιμος συμβιβασμός δεν μπορεί παρά να έχει δύο προϋποθέσεις όμως: Πρώτον, την αλλαγή του μνημονιακού προγράμματος με ένα άλλο πρόγραμμα, χωρίς μέτρα λιτότητας, χωρίς περικοπές και πίεση στα χαμηλά εισοδήματα και τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες, χωρίς νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως ξεπουλήματα δημόσιας περιουσίας και αποδιαρθρώσεις του κοινωνικού κράτους ή της εργασίας. Σε αυτό το κομμάτι η κυβέρνηση φαίνεται να τα πηγαίνει καλά και να καταφέρνει πολλά, καθώς κερδίζει χώρο και χρόνο για να υλοποιήσει προοδευτικές πολιτικές και τομές.

Δεύτερον, την εκδίωξη των λεγόμενων τεχνικών κλιμακίων από την Αθήνα. Εδώ τα πράγματα είναι μπερδεμένα για το τι θα γίνει και ελπίζω να μην γίνει αποδεκτή η απαίτηση των δανειστών να έχουν εδώ τοποτηρητές. Πρόκειται για ανεξέλεγκτους τεχνοκράτες, που δρουν όμως άκρως πολιτικά, ως επόπτες των υπουργών και των εκλεγμένων κυβερνητικών στελεχών. Πολλοί από αυτούς είναι διαπλεκόμενοι με εγχώρια συμφέροντα, ενώ αποδείχθηκε ότι είχαν τις χειρότερες ιδέες τα προηγούμενα χρόνια για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας – θυμίζω μόνο την επιμονή τους στην εξίσωση των φόρων στο πετρέλαιο. Αυτοί οι τύποι ασκούν πολιτική και συμπεριφέρονται ως δερβέναγες. Το εάν είναι διαφορετικό το πρόγραμμα που θα επιβλέπουν πλέον, μικρή σημασία έχει ως προς αυτό το θέμα. Η παρουσία τους και μόνο είναι προσβλητική για κάθε κυρίαρχο κράτος. Και είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσουν τα μύρια όσα προβλήματα στην ελληνική κυβέρνηση. Είναι στην πραγματικότητα η τρόικα, με άλλο περίβλημα.

Δεν ξέρω για όλους, αλλά είμαι βέβαιος ότι για πολλούς υπουργούς, η παρουσία μόνιμων «τεχνικών κλιμακίων» και «υπαλλήλων» των «Θεσμών» στα υπουργεία τους, για να τους ελέγχουν είναι αδιανόητη. Και μάλλον στην πράξη δεν θα γίνει. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ειδικά κάποιους υπουργούς, να αποδέχονται να υποστούν τέτοια εξεφτελιστική δοκιμασία, όπως να τους ανοίγουν τα συρτάρια και να τους διατάζουν να παραδώσουν όλα τα έγγραφα – όπως γίνονταν με τους «χαρδούβελους» της προηγούμενης κυβέρνησης.

Διότι εάν γίνει αποδεκτός αυτός ο τρόπος ελέγχου – και δεν περιοριστεί σε μία συζήτηση στις Βρυξέλλες – το μόνο που απομένει μετά είναι να επιστρέψουν ο Ράιχενμπαχ και ο Φούχτελ…