Γιάννης Μακρυγιάννης

Καλώς ή κακώς όμως αυτή ήταν η προεκλογική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Η στροφή από το περίφημο «το ευρώ δεν είναι φετίχ» του 2012, στο «διαπραγμάτευση ενός του ευρώ», είχε ήδη συντελεστεί στο μεσοδιάστημα.

Αν και δεν είναι απολύτως βέβαιο, ωστόσο μπορεί να πει κανείς με αρκετή σιγουριά, ότι αυτή η στροφή έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα την εκλογική νίκη. Δεν ήταν μία εύκολη νίκη, όπως ίσως φάνταζε κάποια στιγμή. Ήταν μία ιστορική ανατροπή, για την οποία χρειάζονταν συμβιβασμοί από νωρίτερα.

Όλοι ήξεραν εδώ και καιρό τι σημαίνει αυτή η στροφή: ότι δεν ήταν επιλογή η ρήξη με την ευρωζώνη. Ότι, για παράδειγμα, δεν θα απειλούσε μία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με έξοδο από το ευρώ, ούτε καν θα προειδοποιούσε με πτώχευση, εάν οι δανειστές αρνούνταν να αναχρηματοδοτήσουν το χρέος. 

Με αυτά τα δεδομένα ο Αλέξης Τσίπρας το πήγε λοιπόν μέχρις εκεί που μπορούσε αυτή την ώρα. Βρήκε μπροστά του ένα πανίσχυρο μπλοκ δυνάμεων: Από τη γερμανική κυβέρνηση φυσικά, έως τον πάντα εχθρικό βορά, αλλά και την απροσδόκητα τόσο επιθετική Ιβηρική. Ο γαλλο-ιταλικός άξονας ήταν μία κάποια συμμαχία, αλλά όχι αρκετά για την αλλαγή των συσχετισμών. Και φυσικά ένα κατακερματισμένο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο, με τις δυνάμεις των μνημονίων να υπονομεύουν ανοιχτά κάθε διαπραγματευτική προσπάθεια.

Θα μπορούσε να συγκρουστεί μέχρι τέλους και να κερδίσει περισσότερα. Ή να χάσει και να δικαιωθεί η θεωρία της «αριστερής παρένθεσης». Δεν έγινε ούτε το ένα, ούτε το άλλο, αλλά προέκυψε ένας συμβιβασμός. Το καλό ή το κακό με τους συμβιβασμούς είναι ότι μπορείς να τους πεις όπως θες: έντιμους, επώδυνους, ανακουφιστικούς, λειτουργικούς, ακόμα και ταπεινωτικούς, ανάλογα από ποια σκοπιά το βλέπει κανείς.

Μικρή σημασία όμως έχει όλο αυτό τελικά. Σημασία έχει ποιο είναι το επόμενο βήμα. Ο συμβιβασμός είναι μία ενδιάμεση κατάσταση. Και το ενδιαφέρον είναι πού μπορεί να οδηγήσει.
Αν για παράδειγμα η κυβέρνηση αξιοποιήσει το χρόνο, που πήρε και έχει έτοιμο σχέδιο και πολιτική βούληση για ρήξεις στο εσωτερικό, τότε η προοπτική για κάτι καλύτερο είναι ανοιχτή. Εάν η κυβέρνηση χαθεί στην αμηχανία της και σε εσωτερικές αναδιπλώσεις τότε θα χάσει πανηγυρικά. Εάν η κυβέρνηση συγκρουστεί με τα κατεστημένα μεγάλα συμφέροντα, όπως έχει υποσχεθεί, τότε θα κερδίσει χρόνο και πολιτικό κεφάλαια και στο εσωτερικό μέτωπο, διατηρώντας τις σχέσεις της με το λαϊκό κίνημα, αλλά και στο εξωτερικό όταν θα χρειαστεί να πάει στη μεγάλη διαπραγμάτευση με συμμαχίες και πολιτική ισχύ – την οποία δεν είχε σε αυτή τη φάση.

Όλα θα κριθούν από το ποιο θα είναι το επόμενο βήμα λοιπόν. Τα περιθώρια, χρονικά, οικονομικά και πολιτικά είναι στενά. Αλλά υπάρχει και ανοχή και στήριξη από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Το θέμα λοιπόν είναι τα επόμενα βήματα. Η μπάλα, όσο κι αν στεναχωρεί πολλούς, που ήθελαν την ταπείνωση της χώρας για να δικαιωθούν πολιτικά, παραμένει στην κατοχή του Αλέξη Τσίπρα. Έστω και αν η πίεση είναι ασφυκτική…