Γιάννης Μακρυγιάννης

Μαζί με την ταυτότητα να δηλώνουμε, προσερχόμενοι στην κάλπη, και τι ακριβώς έχουμε ψηφίσει στη ζωή μας. Και ο αντιπρόσωπος του κόμματος, που θέλουμε να ψηφίσουμε τώρα να αποφασίζει εάν θέλει την ψήφο μας. Αν, πχ, εγώ κάποιος έχει ψηφίσει κάποτε Γιώργο Παπανδρέου και τώρα θέλω να το ρίξει στον Σαμαρά, αλλά ο εκπρόσωπος της ΝΔ τσινήσει τότε ο ψηφοφόρος να αλλάξει επιλογή. Ας πάει στο Ποτάμι, στον Τζουμάκα ή στον Κατσανέβα. Να γίνει και μια γενική επιτροπή «αξιολόγησης ψηφοφόρων», που να καθορίζει τι έχουν δικαίωμα να ψηφίζει ο καθένας, με βάση πρότερες προτιμήσεις. «Έχεις κύριε ρίξει κάποτε Μητσοτάκη; Ε, επειδή είσαι μπαγλαμάς, δεν σου επιτρέπουμε να ψηφίζεις τώρα Βενιζέλο»! Και άλλα τέτοια ωραία.

Το να αντιμετωπίζεις τους ψηφοφόρους με face control είναι από γελοίο, έως υποκριτικό, μην πω και φασιστικό.

Είπαμε, ζούμε σε εποχή με μεγάλη ανακατωσούρα, αλλά μην μπερδεύουμε εντελώς τα πράγματα, ούτε να το ρίχνουμε στη σαχλαμάρα κι ό,τι βγει. Οι ψηφοφόροι είναι ψηφοφόροι. Θα ψηφίσουν ό,τι θέλουν και λογαριασμό δεν θα δώσουν. Προφανώς άλλοι κάνουν σωστές επιλογές, άλλοι λάθος. Όλα γίνονται και κανείς δεν θα δώσει λογαριασμό. Έτσι λειτουργεί η δημοκρατία. Ασφαλώς υπάρχει η προσωπική ευθύνη του καθενός. Αλλά ποιος είναι εκείνος, που θα κρίνει τους άλλους; Η Λιάνα Κανέλλη ή ο Σίμος Κεδίκογλου;

Και επειδή η δημοκρατία αυτή είναι, υπάρχει και ένα θεμελιώδες πράγμα στη λειτουργία της και στις πολιτικές και εκλογικές αναμετρήσεις: Κάθε κόμμα προσπαθεί να προσελκύσει όσο το δυνατόν περισσότερους ψηφοφόρους. Δεν ξέρω κανένα κόμμα, όσο παρακολουθώ την πολιτική ζωή, να σιχτιρίζει τους ψηφοφόρους. Εκτός ίσως από τον Βασίλη Λεβέντη.

Να πείσει κάθε κόμμα τους ψηφοφόρους είναι λοιπόν η πεμπτουσία των δημοκρατικών αναμετρήσεων. Το θέμα είναι εάν το κάνει λαϊκίζοντας, δημαγωγώντας και συναλλασσόμενο. Σε τέτοιες περιπτώσεις όντως πρέπει να γίνει κριτική και να υπάρχει καταδίκη. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Άρης Σπηλιωτόπουλος που προεκλογικά υιοθετούσε ακροδεξιά ατζέντα, με προφανή στόχευση. Άλλο παράδειγμα είναι όταν η κυβέρνηση Σαμαρά υιοθετούσε ακροδεξιά ατζέντα – βλέπε αντιρατσιστικό – για να καλοπιάσει τους φασίστες.

Μεμπτή επίσης είναι η συναλλαγή, η οποιαδήποτε επαφή με την ηγεσία της Χρυσής Αυγής. Όταν φανερά ή κρυφά – ακόμα χειρότερα τότε – κλείνεις το μάτι, εννοώντας «στηρίξτε με εδώ, θα σας στηρίξω αλλού».

Υπάρχει αλήθεια το παραμικρό δείγμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η Δούρου και ο Σακελλαρίδης υπέπεσαν σε κάποιο λάθος από τα παραπάνω; Παρακολουθώ την κριτική που τους ασκείται, αλλά δεν βλέπω το παραμικρό επιχείρημα που να στηρίζει αυτή την κριτική.

Ας το ξεκαθαρίσουμε:

Δεν είναι όλοι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής οπαδοί του φασισμού και του νεοναζισμού. Όσοι λοιπόν δεν είναι, πρέπει να σταματήσουν να την ψηφίζουν. Με επιχειρήματα, με πολιτικές πράξεις, που να πείθουν για την ορθότητα μίας άλλης επιλογής, μακριά από την ακροδεξιά. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος όλων των κομμάτων του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου. Εκτός κι αν κάποιο κόμμα αυτού του τόξου – που ίσως να έχει εθνικιστές στην ηγετική του ομάδα -  νιώθει ότι έχει «συγγένεια» με τη Χρυσή Αυγή και θεωρεί αυτονόητο ότι οι ψηφοφόροι της θα έχουν a priori αυτό ως εναλλακτική επιλογή. Μήπως εκεί οφείλεται η παρεξήγηση και ο εκνευρισμός; Επισημαίνω δε ότι δεν είδα αντιδράσεις από τη ΝΔ όταν βγήκε η τοπική ηγεσία της Χρυσής Αυγής στη Δυτική Ελλάδα και αλλού, και έδωσε γραμμή υπέρ των γαλάζιων υποψηφίων…